Εχθές ήρθε πάλι εκείνη η άβολη στιγμή που μόλις φεύγει σε βάζει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και όλα όσα πιστεύεις. Εκείνη η τρομακτική στιγμή που θολώνει η κρίση σου και μπλοκάρει το υποσυνείδητο σου, ενώ το σώμα σου δρα αντανακλαστικά και αμυντικά, λες και βρίσκεται σε κατάσταση αυτόματης λειτουργίας.
Είναι εκείνη η στιγμή που ο φόβος θολώνει τα πάντα.
Φόβος. Για το ποιος είσαι, για το τι εκπροσωπείς. Φόβος που έρχεται και σε κατακλύζει σε κύματα και δεν ξέρεις πως να ξεφύγεις. Φοβάσαι για το μέλλον, για πιθανή επανάληψη λαθών του παρελθόντος, για το αν θα καταφέρεις να πετύχεις επιτέλους αυτά που έχεις ονειρευτεί.
Ο φόβος είναι μία μόλυνση που επιδρά σιγά σιγά στον ψυχισμό σου και τον κυριεύει ολόκληρο μέχρι που παραλύεις. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να τον διώξεις είναι να τον αντιμετωπίσεις κατά μέτωπο.
Ξαναήρθε λοιπόν η στιγμή εκείνη που ο φόβος κυρίεψε τα πάντα και έσπειρε για μια ακόμα φορά τον πανικό. Οι κινήσεις και οι πράξεις έγιναν απρόβλεπτες και επικίνδυνες. Τα λόγια έφευγαν από τα χείλη σα δηλητηριασμένα βέλη και άνοιγαν βαθιές πληγές. Πληγές τόσο βαθιές που πλήγωναν και αυτόν που τα εκτόξευε. Πληγές που άνοιξαν τόσο, που ορισμένες φορές αναρωτιέσαι αν θα κλείσουν ποτέ εντελώς.
Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να διώξω το φόβο. Δεν τον θέλω στη ζωή μου και ξέρω ότι μπορώ να το κάνω. Για να το καταφέρω όμως θα πρέπει να μάθω να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου και τις αδυναμίες του. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Θα το κάνω όμως. Γιατί ξέρω ότι ο δρόμος του φόβου οδηγεί σε αδιέξοδο. Βρέθηκα πολλές φορές εκεί στο παρελθόν και έμεινα εγκλωβισμένος για πάρα πολύ καιρό στο ίδιο σημείο. Μέχρι που κατάλαβα ότι για να μπορέσω να δραπετεύσω θα πρέπει να υπερβώ τον εαυτό μου και να σπάσω τον τοίχο. Αυτή όμως είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία στην οποία δε θα χρειαζόταν να υποβληθώ αν είχα από την αρχή τη δύναμη να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου κατά μέτωπο.
Πρέπει να βρω τη δύναμη να το κάνω. Και αυτό θα είναι μια εξίσου επίπονη εμπειρία, ίσως και τρομακτική. Ο φόβος δεν έχει όμορφο πρόσωπο, ενώ παράλληλα σε ξεγυμνώνει. Αισθάνεσαι ευάλωτος και εκτεθειμένος, έχοντας απέναντι σου έναν αντίπαλο που ξέρει ακριβώς ποιος είσαι και πως να σε κάνει να λυγίσεις. Ξέρει τις αδυναμίες σου και το πότε και που πρέπει να χτυπήσει. Ακριβώς εκεί όμως πρέπει να μάθω να χτυπάω κι εγώ. Γιατί το αδύνατο σημείο του φόβου είναι το να καταφέρεις να μη λυγίσεις την ώρα που σε κοιτάει στα μάτια.
Την επόμενη φορά θα είμαι έτοιμος. Τώρα, έχοντας αντιμετωπίσει αυτόν τον εχθρό άπειρες φορές είμαι σοφότερος και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Θα είναι τρομερά δύσκολο, το ξέρω. Πρέπει όμως. Δεν πρέπει να λυγίσω ξανά. Το χρωστάω σε όλους όσους πίστεψαν σε μένα. Στη ζωή που προσπαθώ να χτίσω. Στα όνειρα που γκρεμίστηκαν.
Μα πάνω από όλα, το χρωστάω στον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου