Θυσίες

Τα σταυροδρόμια της ζωής (ή αλλιώς διλήμματα) έρχονται μπροστά μας ολοένα και συχνότερα και κάθε φορά που τα συναντάμε η επιλογή του δρόμου που πρέπει ή επιθυμούμε να ακολουθήσουμε είναι όλο και πιο δύσκολη. Άσχετα αν γνωρίζουμε οτι η επιλογή μας σε ένα δίλημμα θα μας βγει σε καλό ή οχι, πρέπει σχεδόν πάντοτε να θυσιάσουμε κάτι άλλο, είτε προσωρινά είτε μόνιμα.

Ένα από τα πράγματα που καλούμαστε να αποδεχτούμε από μικρά παιδιά, είναι το οτι στη ζωή ποτέ δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, οι θυσίες λοιπόν που οφείλουμε να κάνουμε, είτε αυτές είναι μεγάλες είτε μικρές, αποτελούν συχνό φαινόμενο. Κάποιες φορές αφορούν την απόκτηση υλικών αγαθών, άλλες πνευματικών. Κάποιες άλλες πάλι είναι επαγγελματικής ή ψυχολογικής φύσεως. Και οι χειρότερες από όλες είναι οι θυσίες που αφορούν ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα. Όταν αναγκάζεσαι άθελα σου να πληγώσεις ή να στεναχωρήσεις κάποιον για κάποιον ανώτερο σκοπό που παρουσιάστηκε στη ζωή σου. Ή στον αντίποδα, όταν συμβαίνει αυτό σε σενα τον ίδιο και γίνεσαι εσύ η θυσία. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι σκλάβος των συναισθημάτων του και μη μπορώντας να αποδεσμευτεί από αυτά, καταλήγει μέσω των επιλογών που καλείται να κάνει στη διάρκεια της ζωής του να θυσιάσει πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους και κατ’επέκταση να υποφέρει από ανασφάλειες που κάνουν τις επόμενες επιλογές του ακόμα πιο δύσκολες. Οι δε παθόντες από τέτοιες καταστάσεις βρίσκουν ακόμα πιο δύσκολα το δρόμο τους μετά.

Σε όλους μας έχει τύχει να χρειαστεί να κάνουμε κάποια επιλογή που απαιτεί να θυσιάσουμε κάτι για κάτι άλλο που τη δεδομένη στιγμή κρίναμε οτι θέλουμε ή χρειαζόμαστε περισσότερο. Όλοι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με τον εαυτό μας στη προσπάθεια να κρίνουμε τι έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς, ωστε να πάρουμε τη πιο σωστή απόφαση. Τα αντικρουόμενα συναισθήματα που ρέουν στο μυαλό και τη ψυχή παίρνουν τη μορφή ενός μικρού πολέμου που θολώνει τη ματιά και τη κρίση, ειδικά όταν ξέρουμε οτι πρέπει να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο ανάμεσα σε πολλούς, οπου όλοι τους σημαίνουν πολλά για εμάς. Οι ανασφάλειες τότε πολλαπλασιάζονται και το άγχος της σωστής επιλογής κατακλύζει το σώμα. Η επιλογή τελικά γίνεται μετά από πολύ πίεση. Οι ανασφάλειες και ενδεχομένως οι τύψεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά τη θυσία που επιλέξαμε να κάνουμε. Μπορεί η επιλογή αυτή εν τέλει να αποδειχθεί ορθή, αλλά ποτέ δε θα μάθουμε που θα είχαμε βρεθεί αν είχαμε επιλέξει κάτι διαφορετικό. Μπορεί τελικά η επιλογή του να θυσιάζαμε κάτι άλλο να ήταν καλύτερη, μπορεί και οχι. Στο τέλος της μέρας είμαστε πάντοτε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και το δρόμο που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε, ακόμα και αν η επιλογή έγινε για λόγους που οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες. Θα πληγώσουμε, θα πληγωθούμε, θα κλάψουμε, θα χαρούμε, θα αναρωτηθούμε πάρα πολλές φορές ‘τι θα συνέβαινε αν;’ μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε για μια ακόμα φορά οτι σε αυτή τη ζωή δε μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας.

Και κάπως έτσι συνεχίζουμε το δρόμο μας μέσα από τα αμέτρητα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν σε αινιγματικά σταυροδρόμια. Σε κάθε ένα από αυτά θα χρειαστεί να αφήσουμε κάτι πίσω. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κρίνουμε πάντοτε αντικειμενικά για τον εαυτό μας και τους γύρω μας και ζυγίζοντας συστά τις επιλογές μας, να συνεχίσουμε στο δρόμο που πραγματικά θέλουμε. Τη ζωή μας τη ζούμε εμείς οι ίδιοι και οι πράξεις μας ακολουθούν πάντοτε τα βήματα που χαράζουμε.

Μπορεί κάποτε να φτάσουμε σε ένα σημείο οπου δε θα αναρωτιόμαστε πια για το αν κρίναμε σωστά γιατί θα είμαστε πλέον σίγουροι. Το μόνο πράγμα που δε θα χρειαστεί ποτέ να θυσιάσουμε για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, είναι η ακεραιότητα και η πίστη στον εαυτό μας.

Από την κόλαση στον παράδεισο

Παράδεισος και κόλαση λοιπόν. Ή αλλιώς, το συμβολικό δίπολο της ζωής που καταδυναστεύει τα συναισθήματα μας σε κάθε μας ανάσα. Καλό και κακό και η αιώνια μεταξύ τους μάχη. Φως και σκοτάδι. Αλήθεια και ψέμα. Λύπη και χαρά.

Η νοητή γραμμή που μας ωθεί από μια θετική συναισθηματική κατάσταση στην απόλυτη αρνητική της τιμή είναι πραγματικά πολύ λεπτή αλλά πανίσχυρη. Ισορροπούμε καθημερινά σε ένα τεντωμένο σκοινί, που άλλοτε μας κρατάει και άλλοτε μας ρίχνει απότομα στο κενό. Μία τέτοια ραγδαία αλλαγή είναι πολύ δύσκολο να αναλυθεί με όρους ψυχολογίας, πόσο μάλλον να αντιμετωπιστεί σε πραγματικό χρόνο. Το συναίσθημα, είτε θετικό είτε αρνητικό κατακλύζει όλη μας την υλική και πνευματική ύπαρξη οδηγώντας μας σε κλάσματα δευτερολέπτου από τη φωτιά στον πάγο και το αντίθετο. Πολλοί χαρακτήρες τείνουν να καταλαμβάνονται εξ’ολοκλήρου από ένα από τα δύο στοιχεία, με αποτέλεσμα να τους ‘καταπίνει’ η πραγματικότητα που βιώνουν χωρίς να υπάρχει επιστροφή. Γίνονται είτε υπερβολικά ευαίσθητοι, είτε υπερβολικά σκληροί, νομίζοντας πως έτσι αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τη πλευρά που φοβούνται περισσότερο. Στην πραγματικότητα όμως χτίζουν γύρω τους ένα αόρατο τοίχο που αποτρέπει οτιδήποτε να εισέλθει μέσα στο χώρο που έχουν ορίσει ως ασφαλή γι’αυτούς, είτε αυτό είναι θετικό, είτε αρνητικό.

Μία αρνητική κατάσταση μπορεί να λειτουργήσει σαν εμπειρία, θωρακίζοντας τη θέληση και την αντίληψη, δημιουργώντας μια αυτόματη ψυχολογική ασπίδα, έτσι ωστε η επόμενη ανάλογη εμπειρία να είναι λιγότερο επώδυνη. Το ίδιο συμβαίνει και με τις θετικές εμπειρίες αλλα από άλλη σκοπιά. Όποιος για παράδειγμα δεν βιώσει την άσχημη πλευρά μιας κατάστασης, τότε πλάθει γύρω του μια ιδανική εικόνα για το κόσμο που ζεί με αποτέλεσμα μια έστω προσωρινή απότομη αντιστροφή αυτής της κατάστασης (που είναι πολύ συνηθισμένο) να αποβεί καταστρεπτική για τον ίδιο και τη μετέπειτα πορεία του. Ο δρόμος από τη κόλαση στον παράδεισο και το αντίστροφο είναι πολλές φορές μόνο λίγες στιγμές μακρύς. Όλοι το έχουμε νιώσει και βιώσει. Το θέμα είναι πως το διαχειριζόμαστε ωστε αυτές οι εμπειρίες να λειτουργήσουν υπέρ μας και οχι να μας αναλώσουν.

Θετική και αρνητική σκέψη. Το ίδιο δίπολο αλλά από τη δική μας σκοπιά αυτή τη φορά. Πως θα αντιμετωπίσεις τη χαρά που μέσα σε δευτερόλεπτα μετατρέπεται σε λύπη; Θα την αφήσεις να σε καταλάβει; Αν ναι τότε έχασες το παιχνίδι. Η λύπη μπορεί να ξαναγίνει χαρά μέσα σε δευτερόλεπτα και εσύ ακόμα να πενθείς. Μπορεί να χάσεις τη στιγμή και την εμπειρία αυτού που ζεις ψάχνοντας να υπεραναλύσεις αυτό που έγινε και γιατί έγινε έτσι και οχι αλλιώς. Είναι ο κανόνας της ζωής, η αλληλεπίδραση μεταξύ των διαφορετικών προσωπικοτήτων που περιβάλλουν τη ζωή μας, είναι η χημεία μεταξύ μας που δημιουργεί αυτές τις καταστάσεις. Δε μπορούμε να τις αποφύγουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι το να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και να σκεφτούμε θετικά για εμάς και τους γύρω μας. Θετική σκέψη. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Η κόλαση και ο παράδεισας δεν είναι ουτοπικές τοποθεσίες. Υπάρχουν και ζούμε μέσα τους. Σε ποιο από τα δύο ζει ο καθένας μας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που ξεκινάνε από την αντίληψη μας για τη ζωή και τη καθημερινότητα. Η θετική ενέργεια που πηγάζει από μέσα μας, μπορεί να μας φέρει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Γι’αυτό και ο τίτλος του κειμένου αυτού είναι γραμμένος έτσι και όχι αντίστροφα.

Το αύριο που ποτέ δεν ήρθε

Προσδοκίες και φιλοδοξίες. Όνειρα και στόχοι. Μέσα από αυτά χαράζουμε το δρόμο μας, βαδίζοντας σχεδόν στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι του μέλλοντος. Το μόνο πράγμα που φωτίζει το δρόμο είναι η δροσερή αύρα των φιλοδοξιών και των ονείρων μας. Κάποιες φορές καταφέρνουμε να αγγίξουμε αυτό που επιθυμούμε, άλλες πάλι οχι. Άλλες πάλι φορές βολευόμαστε με αυτό που μας έφερε η ζωή και άλλες συνεχίζουμε να προσπαθούμε χωρίς τέλος να δημιουργήσουμε τη πραγματικότητα που πάντα ονειρευόμασταν.

Γιατί όμως ποτέ δε σταματάμε να παραπονιόμαστε; Γιατί πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έχουμε;

Έχουμε αναφερθεί εκτενώς πολλές φορές στην απληστία και τον εγωισμό που διακατέχει το ανθρώπινο είδος. Αδυναμίες που προκύπτουν από την ατελή φύση της ύπαρξης μας και δυσκολεύουν το αυθόρμητο συναίσθημα από το να απελευθερωθεί και να μας αφήσει να χαρούμε τη στιγμή, το παρόν, καθώς και αυτά που έχουμε ήδη αποκτήσει. Η επικέντρωση στα μελλοντικά σχέδια σχεδόν ακυρώνουν το παρόν και τη χαρά του να ζούμε τη στιγμή. Κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε οτι όλο αυτό είναι λάθος, αλλά συνήθως τότε είναι πολύ αργά. Και μέρα με τη μέρα αρνούμαστε να δούμε καθαρά τα καλά που μας χαρίζει η ζωή απλόχερα αναζητώντας ένα αύριο που (κατα τα λεγόμενα μας) ποτέ δεν ήρθε. Επίπρόσθετα έχουμε την τάση να επικεντρωνόμαστε στα άσχημα, παραπονούμενοι συνεχώς οτι δεν πήραμε ποτέ αυτό που μας άξιζε περιμένοντας να δικαιωθούμε κάποτε στο μέλλον. Να δικαιωθούμε από ποιον; Από τις επιλογές μας ή από τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί κάθε επιλογή, κάθε απόφαση και κάθε βήμα μας, καθορίζει το τι βρίσκεται μπροστά μας. Το αύριο που για εμάς ποτέ δεν ήρθε μπορεί να ήρθε και έχει γίνει ήδη παρελθόν. Και εμείς το χάσαμε γιατί παρασυρόμενοι από τις φιλοδοξίες μας και τη μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και τι του αξίζει, αρνηθήκαμε να το αναγνωρίσουμε και να το αγκαλιάσουμε. Δε θελήσαμε να ζήσουμε τη στιγμή αλλα προτιμήσαμε να περιμένουμε το αύριο που ποτέ δεν ήρθε και ποτέ δε θα έρθει.

Κάπως έτσι οι στόχοι γίνονται αυτοσκοπός με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία που με τόσο πάθος αναζητάμε καθημερινά. Την ουσία που με κάποιο μαγικό τρόπο ανακαλύπτουμε και εκτιμάμε μανάχα στο παρελθόν και στο μέλλον. Ποτέ στο παρόν. Δεν είναι παράξενο αυτό; Ας το σκεφτούμε για λίγο. Η ουσία ανακτάται μέσα σε ένα παρελθόν που όταν αποτελούσε παρόν πέρασε απαρατήρητο. Και μέσα σε ένα μέλλον που εκτιμάται μόνο όταν γίνει παρελθόν. Το παρόν δε βρίσκεται πουθενά στη ζωή μας. Χάνεται στη δίνη των στιγμών και εξανεμίζεται μέσα από τις αδυναμίες μας. Κι όμως, το παρόν αποτελεί τη ζωή που ζούμε. Κι όλα αυτά που αναζητάμε χτίζονται μέρα με τη μέρα μέσα του, μέσα από τις επιλογές και τις κινήσεις μας.

Το ερώτημα που πρέπει να απευθύνει ο καθένας μας ξεχωριστά στον εαυτό του αναλογιζόμενος αυτές τις σκέψεις είναι παραπάνω από προφανές.

Μήπως τελικά το αύριο που δεν ήρθε ποτέ είναι το χτες που ποτέ δεν έζησες;

Παρελθόν και μέλλον

Ποιός ξέρει τι του ξημερώνει αύριο; Ποιός Μπορεί να ελέγξει τη μοίρα; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως έπραξε το ιδανικό για τον εαυτό του και τους γύρω του;

Ερωτήσεις που στροβιλίζονται στο μυαλό μας για χρόνια ολόκληρα και που πιθανότατα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Και που κάθε λίγο και λιγάκι μεγαλώνουν, εκτοπίζοντας προσωρινά από μπροστά μας οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας απασχολεί.

Ιστορίες καθημερινής αμφισβήτησης επιλογών. Ανασφάλειες που πηγάζουν από την αλληλεπίδραση του μη ιδανικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Κενά στην καθημερινότητα, κενά στη ψυχολογία, κενά στην ίδια την ύπαρξη. Και στο τέλος η δημιουργία της εντύπωσης οτι και ο δρόμος της ζωής βαδίζει μέσα σε ένα τεράστιο κενό που δε θα κλείσει ποτέ.

Μια ματιά στο παρελθόν βελτιώνει ή χειροτερεύει αυτή τη θεώρηση ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τη ψυχοσύνθεση του καθένα μας. Ακόμα και το παρελθόν λειτουργεί διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Αν κάποιος για παράδειγμα έχει την τάση να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, τότε το παρελθόν γι’αυτόν έχει τη δυνατότητα να κλείνει τα κενά, δημιουργώντας του μια ικανοποίηση για όσα πέτυχε και παράλληλα μια αίσθηση ευθύνης για όσα θα έρθουν. Η συνειδητοποίηση του οτι τα κενά κλείνουν την ώρα που πρέπει, την οποία δε μπορούμε τελικά ούτε να προβλέψουμε, ούτε να τη δούμε, δημιουργεί μια αίσθηση αισιοδοξίας που βελτιώνει τη στάση ζωής, άρα και την ποιότητα της. Οι αισιόδοξοι δεν έχουν χρόνο ούτε διάθεση να πενθήσουν για λανθασμένες επιλογές. Τους ενδιαφέρει μόνο να θέσουν νέους στόχους μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος. Στον αντίποδα, αυτοί που έχουν τη τάση να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο βλέπουν πίσω τους μονάχα ένα τεράστιο χαοτικό κενό, το οποίο τους αποτρέπει να αντιμετωπίσουν το μέλλον αισιόδοξα, φοβούμενοι οτι ένα ακόμα μεγαλύτερο κενό χάσκει απειλητικό μπροστά τους. Και όσο αδυνατούν να ελέγξουν αυτή την αδυναμία του χαρακτήρα τους, τόσο το κενό τους καταπίνει ωσπου καταλήγουν να γίνονται μέρος του. Και σα να μην έφτανε αυτό, το κενό όλοένα και μεγαλώνει ώσπου γίνεται τόσο χαοτικό που και μόνο η σκέψη της θεωρητικής υπαρξής του αποτρέπει τον απαισιόδοξο από κάθε προσπάθεια διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος για τον εαυτό του.

Βαδίζουμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση οπου τους κανόνες τους φτιάχνουμε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όλες οι επιλογές, οι φόβοι για την ορθότητα τους, καθώς και για τα αποτελέσματα τους είναι θέμα οπτικής γωνίας. Είναι καθήκον του καθένα μας να τιθασεύσει τους αρχέγονους φόβους που ο νους επιβάλλει. Είναι καθήκον μας να πάρουμε το υποσυνείδητο με το μέρος μας, να το κάνουμε σύμμαχο μας. Είναι υποχρέωση μας να χτίσουμε ένα μέλλον βασισμένο στα γερά θεμέλια που θα χτίσουμε εμείς με τις επιλογές μας. Και αν αυτές δε φανούν αντάξιες των προσδοκιών μας, δε χάθηκε τίποτα. Άλλωστε η τύχη είναι βασικό συστατικό του πεπρωμένου. Ότι και να συμβαίνει η ζωή πάντα συνεχίζεται και ανοίγεται μπροστά μας. Το παρελθόν είναι αυτό που είναι και δεν αλλάζει, οπότε είναι λάθος να ζούμε μέσα του. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε μαθαίνοντας από τα λάθη μας αλλα σε καμία περίπτωση να γίνουμε μέρος του.

Ήρθε ο καιρός να κάνουμε τις επιλογές μας. Το ποτήρι δεν έχει σημασία αν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Σημασία έχει αν αύριο θα είναι εντελώς γεμάτο ή αν θα αδειάσει εντελώς. Και αυτό εξαρτάτα αποκλειστικά και μόνο από εμας.

Αόρατοι άνθρωποι

Κάποιες φορές εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ ξεροκέφαλοι και εγωϊστές. Σε τέτοιο σημείο που δε μπορούμε να δούμε καθαρά μπροστά μας. Το μόνο που βλέπουμε είναι το ‘ιδανικό’ όραμα ενός μέλλοντος που έχουμε πλάσει οι ίδιοι μέσα από τις προσδοκίες και τα όνειρα μας, άσχετα αν αυτό το μέλλον τις περισσότερες φορές δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είμαστε τόσο αλαζόνες που νομίζουμε οχι μόνο οτι μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αλλα και να το πλάσουμε σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες. Και η ματιά στο δικό μας ‘ιδανικό’ αύριο βλέπει μονάχα αυτό που θέλουμε εμείς, αφήνοντας κάποιες από επιλογή ανεξερεύνητες πτυχές της ζωής μας αόρατες.

Ας μιλήσουμε λιγάκι για ανθρώπους, καθώς η συναναστροφή μας με αυτούς ορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη μας για τον κόσμο. Κοιτώντας μέσα απο την επιφάνεια σημαντικών εμπειριών στη ζωή μας, πάντοτε βρίσκονται τριγύρω κάποιοι άνθρωποι που έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο για την έκβαση και την εξελιξή της, άσχετα αν εμείς δεν ήμασταν τότε ικανοί να αντιληφθούμε ούτε τη παρουσία τους. Πολλά χρόνια μετα, όταν η ωριμότητα παίρνει τη θέση της αλαζονείας, κοιτώντας πίσω συνειδητοποιούμε το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν αυτοί οι αφανείς ήρωες που ήρθαν κι έφυγαν από τη ζωή μας τόσο σιωπηλά που ουτε καν τους πήραμε χαμπάρι. Η επιρροή τους τρομακτική. Ο αντίκτυπος τους στις ζωές μας απίστευτος. Κι όμως, τότε που βρίσκονταν καθημερινά ανάμεσα στα πόδια μας δε τους δώσαμε καμία σημασία. Γιατί; Γιατί νομίζαμε οτι ξέρουμε ποιος στα αλήθεια νοιαζόταν για εμάς. Γιατί νομίζαμε οτι μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα μας και να τη σμιλεύσουμε κατά βούληση. Γιατί νομίζαμε οτι όλος ο κόσμος ήταν στα πόδια μας, οτι είμαστε αθάνατοι. Και με αυτό το τρόπο, μετά από λίγο καιρό, αυτοί οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας το ίδιο σιωπηλά, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό, το οποίο και συνειδητοποιήσαμε μόνο όταν πέσαμε μέσα του. Γιατί τότε ματώσαμε και πονέσαμε. Και κανείς δεν ήταν πλέον εκεί για εμάς.

Άνθρωποι.

Άνθρωποι απλοί, σεμνοί και ταπεινοί. Άνθρωποι που περνάνε από τις ζωές μας απαρατήρητοι,σχεδόν αόρατοι. Και δεν είναι παρα μόνο όταν έχουν φύγει μακριά, που συνειδητοποιούμε την επίδραση και τη σημασία που είχαν στη ζωή μας και το πόσο πολύ θα τους θέλαμε κοντά μας για πάντα. Όμως είναι πλέον αργά καθώς η ματαιοδοξία και ο εγωισμός έχουν για μια ακόμα φορά κάνει τη δουλειά τους. Ανθρώπους που προσπαθούμε καθημερινά να έχουμε δίπλα μας με το τρόπο που θέλουμε εμείς και έτσι χάνουμε πρώτα την εμπιστοσύνη τους και μετά τους ίδιους. Και λίγο αργότερα χάνουμε το βασικό μας στόχο.

Χάνουμε το νόημα της ζωής.

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε στην άκρη τις όποιες αδυναμίες μας. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε λίγο παραπέρα από τη συμβατική σφαίρα της πραγματικότητας. Αν προσπαθήσουμε να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές θα ανακαλύψουμε ένα σωρό μικρές, φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες που θα κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη. Και σιγά σιγά όλοι θα συναντήσουμε τα πιο σημαντικά άτομα που συναντήσαμε ποτέ μας, που ήταν πάντοτε εκεί για εμάς αλλά εμείς αρνούμασταν να τους δούμε.