'He who binds to himself a joy
Doth the winged
life destroy
But he, who kisses the joy as it flies
Lives in eternity’s sun rise'
‘William Blake’
Έκφραση. Ελευθερία. Χρώματα. Σκέψεις. Κυρίως αμοντάριστες. Κατευθείαν από
τη ψυχή. Έννοιες, λέξεις και εκφράσεις τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους
αλλά και ταυτόχρονα τόσο φαινομενικά μακριά. Σχεδόν ποτέ κανένας δεν
αναρωτιέται για ποιο λόγο έχουμε αποπροσανατολιστεί τόσο από πράγματα και
καταστάσεις τα οποία αποτελούν την ουσία της ζωής. Τείνουμε να κάνουμε τη
καθημερινότητά μας δύσκολη, τις σχέσεις μας ανύπαρκτες, τις ζωές μας
πολύπλοκες, εθελοτυφλώντας μπροστά σε πράγματα που μπορούν να φέρουν την
ισορροπία κάνοντας τις στιγμές μας πιο όμορφες. Γιατί όπως συνηθίζουμε να λέμε
πως η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, έτσι συμβαίνει και με όλες τις μικρές αυτές
στιγμές που το σύνολό τους θα γέμιζε τα κενά στη δύσκολη καθημερινότητά μας.
Ακούμε καθημερινά ανθρώπους να παραπονιούνται για τη ποιότητα της ζωής
τους, οτι έχουν μπλέξει σε έναν αέναο κύκλο (αυτό που κατα τη σύγχρονη
κοινωνική ορολογία ονομάζουμε ρουτίνα), οτι δεν έχουν χρόνο για τίποτα άλλο
πέρα από τη δουλειά και τις υπόλοιπες αναγκαστικές κοινωνικές υποχρεώσεις, οτι
δε ζουν. Δε διαφωνώ. Η σημερινή κοινωνία ωθεί το σύνολο σε ένα σχεδόν ψυχαναγκαστικό
τρόπο ζωής χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους επιβολής του ακόμα και υποσυνείδητα.
Όμως όλα μέχρι ενός σημείου. Απο εκεί και μετά μιλάμε καθαρά για επιλογή.
Επιλογή να παραδοθείς σε αυτό που κάποτε εναντιωνόσουν. Επιλογή να σταματάς να
ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να απολαμβάνεις τη στιγμή. Γιατί είναι δικαίωμα του
καθενός να επιλέξει να μη σταματήσει για δύο λεπτά στο δρόμο να παρατηρήσει ένα
ανθισμένο λουλούδι στη ρίζα ενός δέντρου ή να θαυμάσει για λίγο ένα
ηλιοβασίλεμα. Είναι επιλογή του να χάνει τα χρώματα. Για πολλούς η μαγεία και
το χρώμα βρίσκεται καλά κρυμμένο στα απλά πράγματα. Στις νότες ενός τραγουδιού
που του θύμισε τη παιδική του ηλικία, στους στίχους ενός ποιήματος που τον
έκανε να δακρύσει, στις σελίδες ενός βιβλίου που τον ταξίδεψε σε έναν ιδανικό
γι’αυτόν κόσμο. Πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς δυστυχώς είτε τα έχουμε
ξεχάσει, είτε τα προσπερνάμε. Γι’αυτό μιλάμε όλοι για ‘γκρίζες’ και ‘αχρωμες’
πόλεις. Δεν είναι γκρίζες οι πόλεις αλλά οι ψυχές μας. Είναι στο χέρι του
καθενός από εμάς να μάθουμε χρωματίζουμε τις στιγμές μας όπως επιθυμούμε. Τουλάχιστον
σε αυτό υπάρχει επιλογή και είναι καθαρά δική μας. Γιατί το μοναδικό πράγμα που
δε μπορεί κανένας να μας στερήσει είναι το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και
έκφρασης.
Ο παράδεισος δε
βρίσκεται μακριά. Από εμάς εξαρτάται το πότε και το αν θα τον ανακαλύψουμε.
