Ζούμε στην εποχή της
επιφανειακής σκέψης. Στην εποχή οπου ο καθένας μας νοιάζεται αποκλειστικά και
μόνο για τον εαυτό του και το πως θα περνάει καλά. Στην εποχή οπου η
ευαισθησία, το συναίσθημα, η συμπόνοια και άλλες παρόμοιες έννοιες τείνουν να
περνάνε στα ψιλά γράμματα για να μη πω εντελώς απαρατήρητες.Οι άνθρωποι
πληγώνουν ο ένας τον άλλον απροκάλυπτα, χωρίς κανένα έλεος και προφανώς χωρίς να
νοιάζονται γι’αυτό. Ακούμε συχνά οτι χάνεται η ανθρωπιά αλλα κανένας δε κάνει
τίποτα γι’αυτό. Το μόνο που κάνουμε είναι να γυρνάμε τη πλάτη και να
συνεχίζουμε ατάραχοι το δρόμο μας αδιαφορώντας για το πόνο ή τη προσωπική
τραγωδία του άλλου.
Εγωισμός. Ακόμα μια από
τις μάστιγες της εποχής μας. Η αφελής πεποίθηση οτι εμείς είμαστε οι σωστοί και
κανένας άλλος. Η τέχνη του να νοιάζεσαι μόνο για τον εαυτό σου. Και δυστυχώς, η
λογική που έχει υιοθετήσει η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερα σκεπτόμενων
ανθρώπων. Στο βωμό του εγωισμού κάθημερινά καταστρέφονται φιλίες, συνεργασίες,
σχέσεις ζωής. Δεν είναι ειρωνικό; Για να προστατέψεις τον εαυτό σου τον
πληγώνεις απομονώνοντάς τον από αυτά που αγαπάς. Προστατεύεις την υπαρξή σου
διώχνοντας μακριά τους ανθρώπους που νοιάζονται για σένα. Και το χειρότερο από
όλα είναι οτι ο τρόπος σου αυτός σκληραίνει και τους ίδιους οι οποίοι θα
αντιδράσουν με παρόμοιο τρόπο σε μια παρόμοια κατάσταση. Έτσι σιγά σιγά
βρισκόμαστε όλοι μας παγιδευμένοι σε έναν αέναο κύκλο που μας απομακρύνει και
μας κλείνει ολοένα και περισσότερο στους εαυτούς μας. Και ενώ βαθιά μέσα μας
πονάμε, ο εγωισμός δε μας αφήνει να το παραδεχτούμε μη τυχόν και πληγώσουμε την
(ήδη πληγωμένη) υπερηφάνεια μας.
Ευτυχώς υπάρχουν και
άνθρωποι που αποτελούν την εξαίρεση στο κανόνα. Ακριβώς γι’αυτό το λογο όμως
αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα εγωιστικών συμπεριφορών. Το να αντιμετωπίζεις
καθημερινά αυτό που δεν είσαι και δε θέλεις να είσαι είναι άλλη μια μεγάλη
ειρωνία. Και το χειρότερο είναι οτι πολλές φορές κάποιοι από αυτούς τους
ανθρώπους καταλήγουν ίδιοι ή και χειρότεροι από αυτό που τόσα χρόνια πάλευαν να
αποφύγουν. Και πάλι όμως, ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει; Το να κρατάς τον εαυτό σου ακέραιο
και τη θέλησή σου οξυμένη και ετοιμη να αποκρούσει τέτοιες συμπεριφορές προσπαθώντας
ταυτόχρονα να υπερασπιστείς τη θέση σου, απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα.
Πολλοί λοιπόν δε το αντέχουν όσο και να το θέλουν και τελικά επιλέγουν να
γίνουν και οι ίδιοι μέρος αυτής της νοοτροπίας προκειμένου να προστατευτούν και
να μη ξαναπληγωθούν. Να μην αποτελούν πια τους λίγους μέσα στους πολλούς. Να
μην αποτελούν πια την εξαίρεση στο κανόνα αλλά τον ίδιο το κανόνα. Όπως και να
έχει το πράγμα, ο εγωισμός πάλι νίκησε.
Για να αντιμετωπιστούν
όλα αυτά δε νομίζω οτι χρειάζεται κάτι περισσότερο από το να σκέφτεται ο
καθένας μας για τον εαυτό του και οχι τον εαυτό του. Να έχουμε το θάρρος να
υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω μας και να μη συμβιβαζόμαστε με τη πρώτη δυσκολία
αφήνοντας την εκάστοτε κατάσταση να μας καταπιεί. Και πάνω από όλα να μη
χάνουμε την ανθρωπιά μας.
Και ποιος ξέρει...ίσως
μια μέρα κάποιοι από εμάς καταφέρουμε να αισθανθούμε άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων.
