Είναι αργά το βράδυ. Κοιτάω έξω από το παράθυρο και
βρέχει καταρρακτωδώς. Και μέσα βρέχει. Μέσα μου. Μέσα μας. Συγκεντρώνω το
βλέμμα μου στις σταγόνες της βροχής. Είναι ζωντανές μόνο για όσο πέφτουν. Μόνο
για τόσο λίγο. Όπως και όλοι μας και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε ούτε στον
εαυτό μας. Πέφτουμε και τότε νιώθουμε οτι υπάρχουμε. Προδιδόμαστε,
πληγωνόμαστε, πεθαίνουμε και έτσι μαθαίνουμε να ζούμε. Μέσα στη δίνη των
συναισθημάτων που ρέουν σα χείμαρρος το χαρτί και το στυλό είναι η μόνη διέξοδος.
Στο μυαλό κυριαρχεί μόνο μία λέξη. Αγάπη. Αναλογίζομαι πόσες φορές την έχω
δώσει, πόσες φορές την έχω νιώσει, πόσες φορές έχω ακούσει την έκφραση
‘σ’άγαπώ’. Και τότε ξαφνικά αρχίζω να πέφτω ξανά.
Δεν είναι τουλάχιστον ειρωνικό να σε αγαπούν όλοι αλλά η
αγάπη που λαμβάνεις να είναι μηδαμινή;
Βροντή. Η βροχή δυναμώνει. Το στυλό γλιστράει στο χαρτί.
Ώρα να πούμε αλήθειες. Για σένα γράφω, που μιλάς χωρίς να σκεφτείς. Αν δεν
αντέχεις τις αλήθειες σταμάτα την ανάγνωση τώρα και ζήσε στο ψέμα που σε
βολεύει. Σκέψου το για λίγο. Είσαι ακόμα εδώ; Ωραία. Τώρα άκου προσεκτικά. Δε
με αγαπάς. Αγαπάς τον εαυτό σου και αυτό που μπορώ να κάνω για σένα. Με αγαπάς
με το τρόπο που θες εσύ, οχι με το τρόπο που πρέπει. Με αγαπάς με το τρόπο που
σε βολεύει. Όποιος αγαπάει πραγματικά δε το δείχνει με λόγια αλλά με πράξεις.
Το διαβάζεις στα μάτια του, όπως άλλωστε και τις μεγαλύτερες αλήθειες. Το
βιώνεις και το βιώνει και αυτός. Δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Δεν
παρεξηγείς. Είσαι πάντα εκεί και περιμένεις. Αναπνέεις. Νιώθεις. Ζεις.
Αντέχεις μερικές ακόμα αλήθειες; Όταν το προσωπικό
συμφέρον κι ο εγωισμός μπλέκουν με το αγνό συναίσθημα τότε το αποτέλεσμα φέρνει
πληγές που δε κλείνουν ποτέ. Πληγές στα πιο ευαίσθητα στρώματα της ψυχής που
πάντα θα αιμορραγούν, βαθιές και αόρατες, που θα υπάρχουν εκεί όσα χρόνια και
αν περάσουν. Οι σχέσεις των ανθρώπων, είτε φιλικές, είτε ερωτικές είτε
οτιδήποτε άλλο δηλητηριάζονται και καταστρέφονται μονο και μόνο επειδή κανένας
δε μπόρεσε να καταλάβει τι σημαίνει να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή.
Κανένας δε μπόρεσε να διαβάσει την αλήθεια στα μάτια του άλλου. Κανένας δε
μπόρεσε να κατανοήσει τη πραγματική έννοια της λέξης ‘αγάπη’. Ήταν πάντα ο καθένας για τον εαυτό του. Κι
όλοι πέφτουν σιγά σιγά, ο ένας μετά τον άλλο, σαν τις σταγόνες της βροχής.
Κι άλλη βροντή, πιο δυνατή. Το στυλό απομακρύνεται από το
χαρτί. Η βροχή συνεχίζεται. Οι σταγόνες χαίρονται τη σύντομη ζωή τους και ας
γνωρίζουν οτι πέφτουν, κάνοντας αισθητή τη παρουσία τους μόνο όταν φτάνουν στο
έδαφος οπότε και πεθαίνουν. Κι άλλη ειρωνεία. Αναλογίζομαι σιωπηλά πόσες φορές
έχω πεθάνει και ξανασηκώθηκα χωρίς να βγάλω ούτε αχνα. Χωρίς να το μάθει
κανένας. Πόσες ανοιχτές πληγές κουβαλάω κρυμμένες βαθιά, όπως και όλοι μας
άλλωστε. Πόσοι συνειδητοποιήσαμε άραγε την αξία αυτής της εμπειρίας; Πόσοι την
εκτιμήσαμε κι αναγεννηθήκαμε μέσα από αυτή; Πόσοι μάθαμε πραγματικά να αγαπάμε;
Προσωπικά δε γνωρίζω αν ξέρω ακόμα να αγαπώ. Ξέρω όμως
σίγουρα οτι θέλω να μάθω.
