Εχετε ποτέ αναρωτηθεί τι μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα
χαμόγελο; Από ένα λυπημένο πρόσωπο; Από δύο αινιγματικά μάτια;
Μέσα στο χάος της καθημερινότητας της πόλης και της
ανωνυμίας που αυτή επιβάλλει, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις ποιος είναι
αυτός που στέκεται δίπλα σου. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να κατανοήσεις τη
ψυχολογική του κατάσταση και το χαρακτήρα του. Το ίδιο πιθανότατα να σκέφτεται
και αυτός για εμάς. Ένα πέπλο φόβου περιβάλλει την ατμόσφαιρα δημιουργώντας ένα
κύμα ψυχρότητας που καταλήγει σε μία νοητή ‘απόσταση ασφαλείας’ που απομακρύνει
και αποξενώνει. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που οι ανθρώπινες σχέσεις
περνάνε κρίση στην εποχή μας και επιστημονικές ειδικότητες όπως
‘επικοινωνιολόγοι’ επιστρατεύονται και εξελίσσονται καθημερινά προκειμένου να
φέρουν στη ζωή μας την ισορροπία που εμείς οι ίδιοι κάποτε απωλέσαμε.
Η ζωή είναι σαν μία μεγάλη θεατρική παράσταση. Έχει
ρόλους, σκηνή, σκηνοθέτες, υποβολείς. Έχει φώτα και παρασκήνια. Έχει φήμη και
ανωνυμία. Χαρά και δυστυχία. Γέλιο και θλίψη. Και φυσικά, έχει ηθοποιούς. Και
σχεδόν όλοι τους φοράνε μάσκες. Μάσκες που έχουν επιλέξει οι ίδιοι για να
κρύβουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα.
Πολύ σπάνια πλέον θα δει κανείς ανθρώπους που το πρόσωπο
τους αντανακλά τη πραγματική τους διάθεση ή τον πραγματικό τους χαρακτήρα.
Πάντα μια μάσκα θα κρύβει την αλήθεια, είτε από φόβο, είτε από συνήθεια. Δυστυχώς
όμως, με αυτό το τρόπο έχει χαθεί η εμπιστοσύνη που παλιότερα ενέπνεε και
δημιουργούσε δεσμούς. Αντί αυτού, μια ισχυρή αίσθηση επιφυλακτικότητας πλανάται
μονίμως στον αέρα δημιουργώντας αποξένωση, αμφιβολίες και ανασφάλειες. Και στο
τέλος της μέρας ο καθένας από εμάς καταλήγει μόνος με τις σκέψεις του
κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους πίσω από τη χειροποίητη μάσκα του. Μια μάσκα
που αντανακλά αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και οχι αυτό που είμαστε πραγματικά,
με αποτέλεσμα να ζούμε μια ζωή ψεύτικη, ακόμα και απέναντι στον ίδιο μας τον
εαυτό.
Η ειλικρίνεια που δημιουργεί τις πιο υγιείς σχέσεις έχει σχεδόν
εξαφανιστεί και όπου σποραδικά εμφανίζεται αντιμετωπίζεται με τεράστια επιφυλακτικότητα.
Η πραγματικά εύθυμη διάθεση το ίδιο. Οι ψυχές των ανθρώπων ζυγίζουν τόνους από
το ψυχολογικό φορτίο που τους επιβάλλεται λόγω του αποστειρωμένου και
προσποιητού τρόπου ζωής που έχουν επιλέξει να ζουν. Ώσπου κάποια στιγμή έρχεται
η κατάρρευση. Γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε να ζήσει μια ζωή βασισμένη στην
προσποίηση. Ποτέ κανείς δεν άντεξε για πολύ να σφυρηλατεί το χαρακτήρα του και
τη διάθεση του σύμφωνα με τα νοητά ‘πρέπει’ της κοινωνίας. Όσοι το προσπάθησαν
πέρα από τα όρια του αποδεκτού, είτε χάθηκαν στη λήθη της ίδιας τους της
ιδιοσυγκρασίας, είτε απέκτησαν μόνιμες και μη αναστρέψιμες φοβίες.
Ας ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς. Ας σταματήσει
πια να μας ενδιαφέρει τόσο η αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο. Δε χρειάζεται να
προσπαθήσει κάποιος για να ταιριάξει με το ζόρι κάπου. Ας συνεχίσει το μονοπάτι
του με αυτοπεποίθηση. Η ζωή είναι μια μεγάλη αναζήτηση στην οποία όλοι βρίσκουν
το δρόμο τους αν πιστεύουν πραγματικά στον εαυτό τους.
Γιατί στο τέλος της παράστασης οι μάσκες πάντα πέφτουν.
