Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Μία αόρατη κλωστή



Οδηγούμε τη ζωή μας ζώντας στο παρόν. Το παρόν έχει τις βάσεις του στο παρελθόν και οδηγεί στο μέλλον που και αυτό με τη σειρά του χτίζεται από το παρόν. Οι συνδέσεις μεταξύ τους είναι άπειρες. Αν ψάξουμε λίγο πιο βαθιά θα ανακαλύψουμε άπειρες περιπτώσεις στις οποίες κάποιος, κάποτε έπαιξε έναν πολύ μικρό (ή και μεγάλο) ρόλο στο να βρεθούμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος που συναντάμε στην πορεία της ζωής παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη μας. Η κάθε μας αλληλεπίδραση δημιουργεί μια αλυσιδωτή αντίδραση που μέσα στο χρόνο γιγαντώνεται και μας παρασέρνει σαν χιονοστιβάδα.

Μια φαινομενικά ασήμαντη φράση που ειπώθηκε κάποτε σε μια φαινομενικά ασήμαντη κουβέντα μπορεί να στιγματίσει τη ζωή κάποιου που θα την ακούσει, μεταλλάσσοντας τον. Μια φαινομενικά ασήμαντη συνάντηση, μια χειραψία, μια καλημέρα, ακόμα και ένα απλό βλέμμα μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και να μας οδηγήσει σε έναν εντελώς διαφορετικό προορισμό από αυτόν που αρχικά φανταζόμασταν. Ακόμα και ο χαρακτήρας των πιο αδιάλλακτων ανθρώπων μπορεί να στιγματιστεί και να οδηγηθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό ορίζοντα, που μπορεί να έχει αντίστοιχα ένα καλό ή κακό τέλος.

Είμαστε όλοι ενωμένοι μεταξύ μας με μια αόρατη κλωστή. Οι πράξεις μας και η συμπεριφορά μας πλάθουν χαρακτήρες μέσα στο χρόνο, οδηγούν ζωές, σώζουν ή καταδικάζουν. Και πάντα έχουν συνέπειες, είτε θετικές, είτε αρνητικές.

Προσπαθήστε να ζήσετε ξανά νοητά τη ζωή σας προς τα πίσω, προς το παρελθόν. Θα εκπλαγείτε όταν συνειδητοποιήσετε από πόσο μικρές λεπτομέρειες έχετε φτάσει στη σημερινή σας κατάσταση και υπόσταση. Η τριβή με τον κόσμο, με τους φίλους, με τους συναδέλφους, ακόμα με τους αγνώστους που συναντάμε στο δρόμο, βάζει το δικό της λιθαράκι στην πορεία μας. Πόσες και πόσες αποφάσεις πάρθηκαν από μια απλή κουβέντα που μας ενέπνευσε; Πόσες φορές πήραμε δύναμη για να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση παίρνοντας παράδειγμα από έναν συνάνθρωπό μας που έκανε το ίδιο; Πόσες φορές λαμβάνουμε θετική η αρνητική ενέργεια από γεγονότα που ποτέ δε ζήσαμε από πρώτο χέρι αλλά ήταν αρκετά ώστε να διαμορφώσουν το χαρακτήρα μας;

Στο τέλος η χιονοστιβάδα παίρνει τη μορφή ενός ορμητικού χείμαρρου που μας παρασέρνει. Η μόνο διαφορά είναι ότι μπορούμε να ελέγξουμε την πορεία του και να τον οδηγήσουμε εκεί που επιθυμούμε. Γιατί η πρώτη ύλη της κατασκευής του συλλέχθηκε από τις εμπειρίες μας από τις συναναστροφές μας. Από τη χημεία των αλληλεπιδράσεων που δημιουργήσαμε και συνεχίζουμε να δημιουργούμε καθημερινά. Και από τις εικόνες και τα βιώματα που κάθε ένας από εμάς κρύβει βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό του, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Είμαστε όλοι δεμένοι με μια αόρατη κλωστή. Που ακόμα και να το θέλουμε δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει.

Είμαστε όλοι νοητά ενωμένοι μεταξύ μας.

Είμαστε άνθρωποι.