Απόσπασμα από συζήτηση
με πολύ καλό φίλο...
‘- Για ποιό θέμα θα
ήθελες να γράψω στην επόμενη ανάρτηση;’
‘- Μα φίλε...για την αξία
της ανθρώπινης ζωής!’
Το έναυσμα είχε ήδη
δοθεί. Η πηγαία ανάγκη να γράψω για την αυτονόητη αξια της ζωής με ώθησε το να
το αποφασίσω σχεδόν αυτόματα.
Όλοι μας γεννιόμαστε
κάτω από τον ίδιο ουρανό και πατάμε πάνω στην ίδια γη, έχοντας τα ίδια όνειρα,
φιλοδοξίες, φοβίες, αδυναμίες. Το μόνο που μας διαχωρίζει είναι η διαφορετική
ιδιοσυγκρασία και το πλήθος των χαρακτήρων που διαμορφώνονται μέσα από τις
διαφορετικές πορείες που παίρνουν οι ζωές μας. Ανεξάρτητα από το χρώμα, τη
γλώσσα που μιλάμε ή οποιοδήποτε κοινωνικό φυλετικό διαχωρισμό, η ζωή έχει την
ίδια αξία για όλους μας. Φανταστείτε για παράδειγμα ένα παιδί που ζει μια
κανονική ζωή σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο και ένα παιδί που αργοπεθαίνει από
την πείνα σε κάποιο χωριό της Αφρικής. Και τα δύο έχουν την ίδια δίψα να
ζήσουν. Το πρόβλημα είναι πως το δεύτερο τις περισσότερες φορές δεν έχει αυτή
την επιλογή.
Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δε φαίνεται να κατανοεί την αξία
της ζωής και αναλώνεται στον υλισμό και το χρήμα υποβαθμίζοντας τη σημασία της.
Η ιστορία έχει να επιδείξει απίστευτα εγκλήματα και γενοκτονίες στο βωμό του κέρδους.
Κέρδη που θα δώσουν σε λίγους την άνεση να ζήσουν όπως επιθυμούν (σε βάρος όλων
των υπόλοιπων) αλλά που κανένας δε θα πάρει μαζί του μετά το τέλος της ζωής
του, οτι και να επακολουθεί μετά από αυτή. Τα παραδείγματα είναι άπειρα μέσα
στους αιώνες και το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που εφαρμόζονται οι
πρακτικές κέρδους (ή οι ιδεολογίες) στην εκάστοτε εποχή. Σε κάθε περίπτωση, η
αξία της ζωής περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο άνθρωπος υποβαθμίζεται σαν είδος από
τους ίδιους τους ανθρώπους. Αδέρφια σκοτώνονται μεταξύ τους για υλικά αγαθά και
κληρονομιές, διχάζονται και δηλητηριάζουν τις σχέσεις τους σπέρνοντας το μίσος
μεταξύ τους, ξεχνώντας οτι το αίμα που κυλάει στις φλέβες όλων μας είναι το
ίδιο.
Με αυτό το τρόπο η ζωή, το προνόμιο που έχουμε να υπάρχουμε
έστω και για μικρό χρονικό διάστημα σε αυτό το κόσμο περνάει συνειδητά σε
δεύτερη μοίρα. Έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είμαστε ζωντανοί και ευγνώμονες
γι’αυτό. Ξεχνάμε να παίρνουμε εμπειρίες σε κάθε φάση της πολύτιμης ζωής μας,
θεωρώντας οτι υλιστικές αξίες όπως το χρήμα και η δόξα είναι πολυτιμότερες από
το να θυμόμαστε στη δύση της ύπαρξης μας οτι ζήσαμε. Βάζουμε την απληστία, τον
εγωισμό και τις ιδέες μας πάνω από την ουσία που μας έφερε σε αυτό το κόσμο και
το σκοπό μας πάνω σε αυτόν. Ξεχνάμε οτι όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και
οστά. Ξεχνάμε οτι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Και πάνω από όλα, ξεχνάμε οτι
η μοίρα όλων μας είναι κοινή. Ήρθαμε όλοι στη ζωή με τον ίδιο τρόπο και όλοι θα
καταλήξουμε στην ίδια άγνωστη τρύπα του χωρόχρονου όταν η παραμονή μας εδώ
τελειώσει.
Δυστυχώς, οι μόνοι που κατανοούν πλήρως την αξία του να
ζεις είναι οι άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν αγγίξει το θάνατο,
είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από εμπειρία κοντινού τους προσώπου. Συνήθως
μόνο όταν αντιμετωπίζεις κάτι κατάματα συνειδητοποιείς τη σημασία του. Δε
χρειάζεται να φτάσουμε ως εκεί για να κατανοήσουμε το αυτονόητο.
Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας. Εύχομαι κάποτε να
το κατανοήσουμε όλοι μας. Όσο και αν ο χρόνος μας στη γή είναι περιορισμένος, ποτέ
δε θα είναι αργά για κάτι τέτοιο.
