Ορισμένες φορές κοιτάω πίσω στη μέχρι τώρα πορεία μου και
τρομάζω. Όχι τόσο απο αυτά που βλέπω αλλά από το ύψος του βουνού που ανέβηκα.
Χάος. Ίλιγγος. Και την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι αν θα έκανα τις ίδιες επιλογές
όταν ξεκινούσα, αν ήξερα τι πρόκειται να περάσω. Πιστεύω πως όλοι λίγο πολύ
έχουμε κάνει αυτή τη σκέψη. Και νομίζω οτι αυτή τη φορά η απάντηση έρχεται στο
μυαλό μας σχεδόν αυτόματα...’με τίποτα!’.
Είναι όμως έτσι;
Ξαφνικά βρίσκομαι αντιμέτωπος με αντικρουόμενα
συναισθήματα. Όμορφες και άσχημες εικόνες έρχονται στο μυαλό, αρώματα απο άλλες
εποχές αναδύονται στην άβυσσο του ασυνείδητου και συνειδητοποιώ οτι βρίσκομαι
ξαφνικά αντιμέτωπος με το παρελθόν και τις επιλογές που θα έκανα αν τότε ήμουν
ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Την αμέσως επόμενη στιγμή συνειδητοποιώ πως δε θα
ήμουν αυτός που είμαι σήμερα αν δεν είχαν προηγηθεί όλα αυτά που πέρασαν μόλις
μπροστα από τα μάτια μου στη δίνη ενός δευτερολέπτου. Ταυτόχρονα κάθε πικρία
για το παρελθόν γίνεται παράσημο, κάθε κακή στιγμή μετατρέπεται σε γλυκιά μελαγχολία,
κάθε χαρούμενη στιγμή ξαναζωντανεύει. Και όλος ο κόσμος γεμίζει χρώματα από το
ταξίδι που προηγήθηκε. Και το αίσθημα που μένει είναι μονάχα ο άνεμος της
αλλαγής του εαυτού σου μέσα στα χρόνια που σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Και τότε
είμαι πλέον σίγουρος πως όλη η διαδρομή άξιζε τον κόπο.
Η διαδρομή δεν είναι σχεδον ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα
και κόκκινα χαλιά. Μόνος του ο καθένας μας κατακτά τη θέση που του αξίζει σε
αυτή τη δύσβατη αναρρίχηση της πορείας προς τη ζωή. Εμείς θέτουμε τους στόχους και
τα όριά μας. Εμείς γεννάμε και ορίζουμε τα δικά μας όνειρα. Απο εκεί και πέρα
είναι στο χέρι μας το αν θα τα κυνηγήσουμε ή αν θα τα αφήσουμε να παραμείνουν
όνειρα. Στο δρόμο υπάρχουν εμπόδια που πληγώνουν και αφήνουν σημάδια, το καθένα
με τη δικιά του αξία. Κάθε τραύμα γίνεται μάθημα. Κάθε πληγή θωράκιζει ή
αποθαρρύνει τον καθένα απο εμάς ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του. Η θλίψη
γίνεται σύντροφος. Η απογοήτευση επίσης. Η χαρά και η ευτυχία αποκτούν ολοένα
και μεγαλύτερη αξία μέσα από τις κακουχίες, το ίδιο και οι εμπειρίες. Κάποιοι
δεν αντέχουν και τα παρατάνε. Κάποιοι άλλοι πεισμώνουν και συνεχίζουν
καταβάλλοντας μεγαλύτερη προσπάθεια. Όλοι όμως, μετά από χρόνια θα έχουν να
πουν με νοσταλγία μια μεγάλη ιστορία για τη προσωπική τους περιπέτεια που τους έκανε
αυτούς που είναι. Και όλοι ανεξαιρέτως θα εκτιμήσουν την αξία του ταξιδιού όταν
αυτό θα έχει πλεον τελειώσει. Η έτσι θα νομίζουν, γιατί το ταξίδι αυτό δεν
τελειώνει ποτέ. Ουτε καν στην άλλη ζωή.
Και αν υπάρξουν κάποιοι λίγοι τυχεροί που καταφέρνουν να
δουν πραγματικά το τέλος και να κατακτήσουν κάθε στόχο που έθεσαν, τότε αυτοί
έχουν να αντιμετωπίσουν ένα αδιέξοδο χάος. Θα πρέπει να βρουν νέες προκλήσεις,
νέους προορισμούς. Να αναζητήσουν νέα πράγματα. Και αυτό δεν είναι πάντα
εύκολο. Η κατάκτηση ενός στόχου είναι τρομακτική εμπειρία, καθώς αφήνει τους
ανήσυχους ανθρώπους με ένα αίσθημα κενού, στερώντας τους την αγωνία της
προσπάθειας κατακτησης του. Είναι και αυτό όμως ένα μέρος του όλου παιχνιδιού
που λέγεται ζωή. Ένας τρόπος να εκτιμήσεις ότι σου δίνεται η ευκαιρία να
κατακτήσεις, ακόμα και αν φοβάσαι να το κάνεις. Πάντα υπάρχει κέρδος στη πορεία
προς τους στόχους μας, άσχετα αν αυτό δε μπορούμε να το καταλάβουμε εκείνη τη
στιγμή. Γι αυτό πρέπει πάντα να έχουμε το κουράγιο να κυνηγάμε τα όνειρα μας.
Κλείνω με μια μικρή συμβουλή...αν έχεις τη παραμικρή
αμφιβολία ή φόβο για αυτό που πας να ξεκινήσεις θυμήσου...σημασία έχει το
ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Τώρα και πάντα.
