Κάποιες φορές εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ ξεροκέφαλοι
και εγωϊστές. Σε τέτοιο σημείο που δε μπορούμε να δούμε καθαρά μπροστά μας. Το
μόνο που βλέπουμε είναι το ‘ιδανικό’ όραμα ενός μέλλοντος που έχουμε πλάσει οι
ίδιοι μέσα από τις προσδοκίες και τα όνειρα μας, άσχετα αν αυτό το μέλλον τις
περισσότερες φορές δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είμαστε τόσο
αλαζόνες που νομίζουμε οχι μόνο οτι μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αλλα και
να το πλάσουμε σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες. Και η ματιά στο δικό μας ‘ιδανικό’
αύριο βλέπει μονάχα αυτό που θέλουμε εμείς, αφήνοντας κάποιες από επιλογή
ανεξερεύνητες πτυχές της ζωής μας αόρατες.
Ας μιλήσουμε λιγάκι για ανθρώπους, καθώς η συναναστροφή
μας με αυτούς ορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη μας για τον κόσμο. Κοιτώντας
μέσα απο την επιφάνεια σημαντικών εμπειριών στη ζωή μας, πάντοτε βρίσκονται
τριγύρω κάποιοι άνθρωποι που έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο για την έκβαση και την
εξελιξή της, άσχετα αν εμείς δεν ήμασταν τότε ικανοί να αντιληφθούμε ούτε τη
παρουσία τους. Πολλά χρόνια μετα, όταν η ωριμότητα παίρνει τη θέση της
αλαζονείας, κοιτώντας πίσω συνειδητοποιούμε το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν
αυτοί οι αφανείς ήρωες που ήρθαν κι έφυγαν από τη ζωή μας τόσο σιωπηλά που ουτε
καν τους πήραμε χαμπάρι. Η επιρροή τους τρομακτική. Ο αντίκτυπος τους στις ζωές
μας απίστευτος. Κι όμως, τότε που βρίσκονταν καθημερινά ανάμεσα στα πόδια μας
δε τους δώσαμε καμία σημασία. Γιατί; Γιατί νομίζαμε οτι ξέρουμε ποιος στα
αλήθεια νοιαζόταν για εμάς. Γιατί νομίζαμε οτι μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα
μας και να τη σμιλεύσουμε κατά βούληση. Γιατί νομίζαμε οτι όλος ο κόσμος ήταν
στα πόδια μας, οτι είμαστε αθάνατοι. Και με αυτό το τρόπο, μετά από λίγο καιρό,
αυτοί οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας το ίδιο σιωπηλά, αφήνοντας ένα
τεράστιο κενό, το οποίο και συνειδητοποιήσαμε μόνο όταν πέσαμε μέσα του. Γιατί
τότε ματώσαμε και πονέσαμε. Και κανείς δεν ήταν πλέον εκεί για εμάς.
Άνθρωποι.
Άνθρωποι απλοί, σεμνοί και ταπεινοί. Άνθρωποι που περνάνε
από τις ζωές μας απαρατήρητοι,σχεδόν αόρατοι. Και δεν είναι παρα μόνο όταν
έχουν φύγει μακριά, που συνειδητοποιούμε την επίδραση και τη σημασία που είχαν
στη ζωή μας και το πόσο πολύ θα τους θέλαμε κοντά μας για πάντα. Όμως είναι
πλέον αργά καθώς η ματαιοδοξία και ο εγωισμός έχουν για μια ακόμα φορά κάνει τη
δουλειά τους. Ανθρώπους που προσπαθούμε καθημερινά να έχουμε δίπλα μας με το
τρόπο που θέλουμε εμείς και έτσι χάνουμε πρώτα την εμπιστοσύνη τους και μετά
τους ίδιους. Και λίγο αργότερα χάνουμε το βασικό μας στόχο.
Χάνουμε το νόημα της ζωής.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε στην άκρη τις όποιες
αδυναμίες μας. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε λίγο παραπέρα από τη
συμβατική σφαίρα της πραγματικότητας. Αν προσπαθήσουμε να διαβάσουμε πίσω από
τις γραμμές θα ανακαλύψουμε ένα σωρό μικρές, φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες
που θα κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη. Και σιγά σιγά όλοι θα συναντήσουμε τα πιο
σημαντικά άτομα που συναντήσαμε ποτέ μας, που ήταν πάντοτε εκεί για εμάς αλλά
εμείς αρνούμασταν να τους δούμε.
