Αναζητώντας το θέμα με το οποίο θα καταπιανόμουν στη
σημερινή ανάρτηση, βρέθηκα μπροστά σε έναν αόρατο τοίχο. Δε ήξερα αν ήθελα να
γράψω ξανά για κάποιο προβληματισμό ή να ξεκινήσω απλά να γράφω χωρίς να
γνωρίζω που θα καταλήξω όπως συνηθίζω κάποιες φορές. Μετά τις πρώτες
αποτυχημένες προσπάθειες να επικοινωνήσω με τον εσωτερικό μου κόσμο βρέθηκα σε
αδιέξοδο και αισθανόμουν ένα μεγάλο κενό. Κενά συναισθήματα και κενές κόλλες
χαρτί. Τίποτα απολύτως. Ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβω, συνειδητοποίησα οτι
όση ώρα έψαχνα να επιλέξω το θέμα, με είχε ήδη επιλέξει αυτό. Αποφάσισα λοιπόν
να γράψω για το τίποτα. Ναι, σωστά διαβάσατε, το τίποτα.
Το τίποτα;
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η ικανότητα του να βλέπεις
πίσω και από το πιο μικρό πράγμα αποκτάται μέσα από τις εμπειρίες που
αποκομίζουμε. Αν ψάξουμε βαθιά μέσα στην ουσία των πραγμάτων και των
καταστάσεων που μας περιβάλλουν, θα συνειδητοποιήσουμε πως όλα τα πράγματα που
έχουν σημασία στη ζωή μας (είτε αυτά είναι προσωπικά, είτε πιο γενικά)
ξεκίνησαν ουσιαστικά από μια έντονη ανάγκη να γεμίσουμε ένα υλικό ή ψυχολογικό
κενό. Από την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι νέο μέσα από το τίποτα. Όπως η φύση
έχει σοφά προνοήσει να δημιουργεί ζωή μέσα από το θάνατο προκειμένου να
διατηρείται ο κύκλος της ζωής ανέγγιχτος, εξίσου σοφά έχει περάσει στον
ανθρώπινο ψυχισμό το ίδιο ακριβώς μήνυμα, προκαλώντας τον να δρα αυτοβούλως
όταν η περίσταση το απαιτεί. Βρισκόμενοι μπροστά στο απόλυτο κενό και νιώθοντάς
το σιγά σιγά να μεγαλώνει μέσα μας, ουσιαστικά κοιτάζουμε μέσα στην άβυσσο,
νιώθοντας την απεραντοσύνη της να απειλεί (έστω και συμβολικά) την ίδια μας την
ύπαρξη. Εκεί ακριβώς είναι το σημείο που κάποιοι τα παρατάνε. Αυτοί όμως που
τολμούν να κάνουν το πρώτο βήμα αψηφώντας το κενό, ανακαλύπτουν νέους κόσμους
και δημιουργούν τις προυποθέσεις για νέα ζωή. Μια ζωή που δημιουργήθηκε μέσα
από το τίποτα. Γιατί τελικά και το τίποτα είναι κάτι. Είναι η ώθηση που θα σε
βοηθήσει να βγεις από το τέλμα που σε οδήγησε τυφλωμένο στο ίδιο του το
κατώφλι. Το ίδιο το κενό σου δείχνει το δρόμο, αρκεί να έχεις τη διάθεση να το
ακούσεις.
Τα πάντα μέσα από το τίποτα. Αυτοδημιουργία. Δύναμη εκ των
έσω. Όλοι μας μπορούμε να το νιώσουμε. Ποτέ δε χάνουμε τα πάντα, όσο δύσκολα
και να περνάμε. Μόνοι μας καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στη λήθη επικαλούμενοι
τη μοίρα που μας έφερε στο κατώφλι του 'τίποτα'. Όσοι ξεχνάνε οτι η μοίρα πλάθεται
από εμάς τους ίδιους είναι καταδικασμένοι να ζούνε για πάντα στο σκοτάδι που
αυτοί δημιούργησαν. Όσοι πάλι το θυμούνται είναι οι δημιουργοί και οι οδηγοί
της ζωής, της δικιάς τους αλλά και όλων μας. Κυρίευσαν το κενό προτού τους
κυριεύσει αυτό. Και όλα αυτά γιατί κατανόησαν και τιθάσευσαν την έννοια του
'τίποτα'.
Του τίποτα, που τελικά είναι τα πάντα.
Για δες...απο το τίποτα γέμισα μια σελίδα χωρίς καν να το
καταλάβω.
