Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Ζωγραφισμένα χαμόγελα



Απεχθάνομαι τους ψεύτικους ανθρώπους. Τις ψεύτικες καλημέρες. Τα ψεύτικα χαμόγελα. Βασικά απεχθάνομαι κάθε τι ψεύτικο. Δυστυχώς όμως, κάθε μέρα είμαι αναγκασμένος να αντιμετωπίζω κάθε είδους ψεύτικες συμπεριφορές και να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που προσπαθούν με όλες του τις δυνάμεις να με πείσουν ότι νοιάζονται για κάτι παραπάνω πέρα από το προσωπικό τους συμφέρον.

Δυστυχώς όμως γι αυτούς δεν πείθομαι πια. Έχω ζήσει τόσο πολύ μέσα στην ψευτιά και τις φτιαχτές συμπεριφορές, που τις ξεχωρίζω πλέον από χιλιόμετρα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων κοιτάει μόνο τον εαυτό της και τίποτα άλλο. Οτιδήποτε παραπάνω είναι απλά μια προσπάθεια για να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια. Βλέπεις, κανένας δε θέλει να είναι ο ‘κακός’. Κανένας δε θέλει να σταμπαριστεί με ένα άσχημο προσωνύμιο, ακόμα και αν βαθιά μέσα του ξέρει ότι το αξίζει. Κανένας δεν έχει ψάξει τόσο βαθιά μέσα στον εαυτό του ώστε να παραδεχτεί ότι κοιτάει μόνο αυτόν. Δυστυχώς όμως, ο αντίκτυπος που έχουν τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις στους υπόλοιπους είναι πολύ ισχυρός. Και κάπου, κάπως, κάποτε όλα αυτά θα γυρίσουν εναντίον τους. Γιατί καλώς ή κακώς, στη ζωή παίρνουν όλοι αυτό που τους αξίζει.

Ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Οι άνθρωποι πάντα θα κοιτάνε το συμφέρον τους. Έχω πιέσει τον εαυτό μου να πιστέψει ότι αυτό δεν ισχύει αλλά δεν μπόρεσα να πειστώ. Μπορεί να ακούγομαι κυνικός αλλά σίγουρα οχι περισσότερο από κάποιον που με προσεγγίζει με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο και ένα προσποιητό ενδιαφέρον. Αυτό είναι θράσος. Με εκνευρίζει και με εξοργίζει και από εδώ και πέρα δεν πρόκειται να το ανεχτώ.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές να αλλάξω το χαρακτήρα μου. Να γίνω κυνικός, απότομος, ίσως και δύστροπος.  Να τους δώσω να καταλάβουν ότι με ενοχλεί. Αλλά στο τέλος της μέρας πάντα αλλάζω γνώμη. Δεν πρόκειται να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου επειδή ο κόσμος είναι αυτός που είναι. Πάλεψα μια ολόκληρη ζωή για να διαμορφώσω τις αρχές που με ορίζουν σαν άνθρωπο. Πιστεύω σε αυτές και δεν πρόκειται να τις προδώσω. Την επόμενη μέρα θα συνεχίσω να τραβάω αυτό το μοναχικό δρόμο απλά αγνοώντας τους. Και θα έχω καθαρή τη συνείδηση μου.

Ας συνοψίσουμε. Ξέρεις ποιος είσαι. Και δεν είσαι ένας. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς να προσποιηθείς ότι νοιάστηκες για μένα σκέψου τα παρακάτω.

Τόσα χρόνια στις συναναστροφές μου μαζί σου προσπαθούσα να είμαι διακριτικός. Προσπαθούσα να κρύψω τη δυσαρέσκεια μου και να σε δικαιολογήσω, μόνο και μόνο επειδή έχω μάθει να δέχομαι το συνάνθρωπό μου έτσι όπως ακριβώς είναι, με τα ελαττώματά του και τις αρετές του μαζί. Πλέον όμως αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι. Δεν πρόκειται να καταπιεστώ άλλο. Θα είμαι κι εγώ ο εαυτός μου, όπως πάντα επιθυμούσα. Και θα φερθώ ακριβώς όπως μου φέρεσαι κι εσύ.

Όχι, δεν πρόκειται να σε βρίσω ή να σε προσβάλλω. Απλά θα σε κάνω να νιώσεις ότι και το δικό μου χαμόγελο θα είναι ζωγραφισμένο. Όχι όμως με χρώματα.

Μόνο με άσπρο και μαύρο. Όπως ακριβώς και τα συναισθήματα σου.