Αυπνία

Τώρα πλέον ξέρεις. Είσαι πια αρκετά ώριμος και έμπειρος για να κατανοήσεις ότι το λάθος αυτού του κόσμου δεν είσαι εσύ. Τα αίτια για αυτού του είδους τις φοβίες προήλθαν από τον ψυχρό και σκληρό τρόπο των ανθρώπων, έναν τρόπο που εσύ δε μπόρεσες ποτέ ούτε να υιοθετήσεις, ούτε να αποδεχτείς.

Στα μάτια των ανθρώπων θα είσαι εσύ πάντα ο παράξενος, ο διαφορετικός, ο ‘λάθος’.

Εσύ όμως είσαι απλά ο εαυτός σου, όπως ήσουν πάντα. Τώρα πια όμως, είσαι σε θέση να ξέρεις ότι είσαι όντως διαφορετικός αλλά δεν είσαι ούτε παράξενος, ούτε λάθος. Είσαι απλά καθαρός στην ψυχή και αυτό το ξέρουν όλοι καθώς αντανακλάται στα μάτια σου. Και αυτό δυστυχώς στην εποχή μας δεν είναι ένα εύκολο φορτίο για να κουβαλάει κανείς.

Όσο και να χαμογελάς και να δείχνεις ότι όλα πάνε καλά, ο εσωτερικός σου κόσμος είναι μισογκρεμισμένος από τις συμπεριφορές και τα λόγια που δεν είσαι διατεθειμένος να ανεχτείς. Αλλά για κάποιο λόγο το κάνεις, κρύβοντας τη θλίψη σου πίσω από ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο. Γιατί μέσα σου ξέρεις ότι και να ανοιχτείς σε κάποιον μιλώντας του και ανοίγοντας του την ψυχή σου, δεν πρόκειται να σε καταλάβει, ούτε να μπορέσει να δει τα πράγματα μέσα από τα δικά σου μάτια. Δεν πρόκειται να καταλάβει κανείς το λόγο για τον οποίο κουβαλάς καθημερινά μέσα σου φορτία που κανείς άλλος δε θα ανεχόταν να κουβαλήσει. Και το βάρος μέρα με τη μέρα αυξάνεται σε σημείο που δεν αντέχεις άλλο.  Άνθρωποι σαν κι εσένα λοιπόν είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν.

Και τότε έρχεται η νύχτα, βαριά και ασήκωτη. Και τρομάζεις διπλά επειδή ξέρεις ότι ούτε και αυτή δεν πρόκειται να σε αφήσει σε ησυχία. Είπαμε, η εποχή δεν ευνοεί ανθρώπους σαν κι εσένα. Με το που πέσει το σκοτάδι και κλείσεις τα μάτια σου, οι εικόνες ζωντανεύουν. Οι ανασφάλειες θεριεύουν και κατακτούν όλη σου την ύπαρξη. Και όλα αυτά που σε απασχολούν μέσα στη μέρα γίνονται ξαφνικά ένα τεράστιο συνονθύλευμα προβληματισμών, στους οποίους κυριαρχούν τα ερωτήματα ‘γιατί’ και ‘πως’. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου προσπαθώντας να λυτρωθείς αλλά δεν αντέχεις. Με το που κλείνεις τα μάτια σου οι εφιάλτες επιστρέφουν πιο ζωντανοί από ποτέ και δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Τελικά σηκώνεσαι και πιάνεις χαρτί και μολύβι. Αποφασίζεις να κάνεις σύμμαχο σου την αυπνία, γράφοντας τις σκέψεις σου και ότι σε απασχολεί στο χαρτί. Ποιος ξέρει, ίσως με αυτό τον τρόπο καταφέρεις να ‘ξορκίσεις’ όλα αυτά που σε βασανίζουν. Ίσως έτσι οι δαίμονες σου φοβηθούν και φύγουν μακριά. Γράφεις για αρκετή ώρα σχεδόν αυτόματα και όταν τελικά τελειώνεις και αισθάνεσαι επιτέλους άδειος, αποφασίζεις να διαβάσεις ότι έχεις καταφέρει να εξάγεις από την άβυσσο του μυαλού.

Αυτά που διαβάζεις είναι τρομακτικά. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να κουβαλάει τόσα φορτία μέσα του; Πως μπορεί να αντέχει να σέρνει μαζί του τόσο μεγάλο βάρος; Και γιατί κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει το τι περνάς;

Αποφασίζεις να κλειδώσεις τα χαρτιά που μόλις έγραψες σε ένα συρτάρι και να τα ξεχάσεις. Ίσως κάποτε τα ανακαλύψεις ξανά και τότε διαβάζοντας τα σου φανούν αστεία. Μακάρι να συμβεί αυτό, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι έχεις βρει τον τρόπο να αποβάλλεις από μέσα σου όλα αυτά που κουβαλάς. Ίσως έχεις καταφέρει να συμφιλιωθείς εντελώς με την αυπνία.  Ίσως τότε να έχει επιστρέψει ο ύπνος και οι εφιάλτες να έχουν επιτέλους φύγει.

Ίσως κάποτε οι δαίμονες κοιμηθούν και αυτοί.

Αόρατος

 

Και όμως, όσο απλά και να είναι φαινομενικά η ζωή, άλλο τόσο πολύπλοκοι είναι οι κανόνες που υποσυνείδητα θεσπίζουν τα ενεργά της στοιχεία. Οι ψυχολογίες και οι διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες συγκρούονται και ανταγωνίζονται η μια την άλλη για το ποια θα επικρατήσει, με μία λογική τύπου ‘το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό’. Και όλα αυτά με απώτερο σκοπό την υπέρμετρη ικανοποίηση του ‘εγώ’.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, εσύ στέκεις με ακλόνητο και ειλικρινή χαρακτήρα προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί κανένας δεν σε βλέπει.

Φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη, πράττεις με όλη σου την ψυχή διεκδικώντας αυτό που πιστεύεις ότι σου αξίζει και κανείς μα κανείς δε σου δίνει σημασία. Προσπαθώντας να καταλάβεις τι κάνεις λάθος καταλήγεις στο τρομακτικό συμπέρασμα ότι για μια ακόμα φορά ο καθένας κοιτάει τον εαυτό το και μόνο. Ο εγωισμός και η ματαιοδοξία νίκησαν για μια ακόμα φορά.

Κανείς δεν πρόκειται να γυρίσει να κοιτάξει προς το μέρος σου αν δεν θελήσει κάτι από σένα. Θα πρέπει να είσαι εκεί διαθέσιμος και πρόθυμος απέναντι στις ορέξεις όλων αυτών που στο μικρό τους κεφάλι είναι κάτι παραπάνω από εσένα. Και εσύ, επειδή σε αντίθεση με όλους αυτούς έχεις χαρακτήρα και ευαισθησίες, θα προσπαθείς με νύχια και με δόντια να καταλάβεις τι κάνεις λάθος. Ποιος είναι αυτός ο λάθος χειρισμός που σε καθιστά αόρατο στα μάτια του κόσμου. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα σου που όλοι βλέπουν σαν αδυναμία και ευκαιρία για εκμετάλλευση.

Τελικά συνειδητοποιείς το αυτονόητο, αυτό που δεν ήθελες ποτέ να παραδεχτείς. Δεν είσαι αόρατος στα μάτια τους. Απλά σε αγνοούν. Σε βλέπουν όλοι, έχοντας σε στο μικροσκόπιο, παρακολουθώντας την κάθε σου κίνηση σιωπηλά μόνο και μόνο για να είναι σίγουροι πως θα είσαι πάντα διαθέσιμος σε περίπτωση που χρειαστούν κάτι από εσένα. Και ξέρουν πως εσύ θα ανταποκριθείς, επειδή ο χαρακτήρας σου είναι αγνός και ακέραιος. Και το χειρότερο είναι ότι θα πάρεις μια πρόσκαιρη χαρά, νομίζοντας ότι έκανες κάτι επιτέλους σωστά. Μια χαρά επιβεβαίωσης πολύ σημαντική για εσένα, που δυστυχώς θα μετατραπεί σε υπέρμετρη απογοήτευση όταν συνειδητοποιήσεις ότι για μια ακόμα φορά σε εκμεταλλεύτηκαν.

Δεν αποκαλούμε τυχαία τον σύγχρονο κόσμο ‘ζούγκλα’. Οι κανόνες που επικρατούν δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς του ζωικού βασιλείου. Υπάρχει μια μεγάλη νοητή τροφική αλυσίδα στην οποία το κάθε μέλος της κοινωνίας αποζητά τη θέση του. Όμως οι κανόνες της ζούγκλας, όπως και της ζωής είναι πολύ σκληροί. Δεν υπάρχουν εδώ χώροι για συναισθηματισμούς. Δεν υπάρχει το περιθώριο να λυγίσεις. Πρέπει να προχωρήσεις ψυχρά και σκληρά, διεκδικώντας με τσαμπουκά και θράσος τη θέση που σου αξίζει.

Όμως, εντοπίζεται μια βασική διαφορά. Στους κανόνες του ζωικού βασιλείου υπάρχει αξιοκρατία και σεβασμός και κανένας δεν περνάει απαρατήρητος, όσο μικρός και φαινομενικά ασήμαντος είναι. Και στο τέλος, παίρνουν όλοι αυτό ακριβώς που τους αξίζει, χωρίς να χαλάνε την ισορροπία της φύσης.

Και κάπως έτσι θα συνεχίσεις να περιφέρεσαι στα σοκάκια της πόλης εντελώς αόρατος από τα τόσα χιλιάδες ζευγάρια μάτια που συναντάς καθημερινά. Και παρόλο που πλέον ξέρεις τι συμβαίνει, θα συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Και θα απογοητεύεσαι ξανά και ξανά από όσους σε αγνοούν. Γιατί ο χαρακτήρας σου παραμένει ακέραιος και ειλικρινής επειδή ακόμα πιστεύεις ότι κάπως, κάποτε αυτός ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει.

Αυτή θα είναι πάντα η κρυφή δύναμη σου.

Κάτω από την επιφάνεια

 

Είναι πολύ παράξενο όταν βλέπεις τις εποχές να περνάνε και να παίρνουν τη θέση τους στην ιστορία της ζωής σου. Τις βλέπεις να φεύγουν και να ξανάρχονται πολύ αλλαγμένες. Κανένα καλοκαίρι δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο, όπως επίσης και κανένα από τα επόμενα δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.

Αυτό συμβαίνει όχι γιατί άλλαξαν οι εποχές, αλλά επειδή αλλάζεις εσύ μέσα από τις εποχές.

Γίνεσαι σοφότερος, πιο έμπειρος, πιο επιφυλακτικός. Παράλληλα, γίνεσαι και πιο σχολαστικός αλλά και πιο περίεργος. Οι παραξενιές σου γιγαντώνονται και είσαι πολύ πιο απαιτητικός τόσο από τους γύρω σου, όσο και από τον εαυτό σου.

Ωριμάζεις. Και ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος.

Δεν είσαι ούτε εσύ ο ίδιος πια. Παρατηρείς κάποια στιγμή τις αλλαγές και δεν σου αρέσουν. Θέλεις να γίνεις ξανά αυτός που ήσουν κάποτε. Πιο αγνός, πιο αθώος. Πιο παιδί. Παρατηρώντας όμως παράλληλα τον κόσμο που μεγάλωσε μαζί σου, οι σκέψεις αυτές εξανεμίζονται. Γιατί κάτω από την επιφάνεια, έχουν ‘δουλέψει’ μέσα σου όλα τα λάθη και οι αγωνίες του παρελθόντος. Όλα δηλαδή όσα έκανες όταν ήσουν όντως παιδί. Όλα όσα σε έφεραν στην σημερινή σου υπόσταση.

Όλα όσα ορκίστηκες κάποτε στον εαυτό σου να μην επαναλάβεις για να μην ξαναπληγωθείς.

Ρίχνεις τότε ακόμα μια ματιά στον κόσμο, στους ανθρώπους γύρω σου, στις εποχές που φεύγουν και δεν ξαναγυρνάνε πια. Τώρα πια ο χρόνος έχει λιγοστέψει. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για λάθη, ούτε για μετάνοιες. Τώρα πια το ξέρεις. Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αλλάξουν, ούτε κι εσύ φυσικά. Η σκιά του παρελθόντος θα χύνεται για πάντα απειλητική επάνω από το μονοπάτι σου αλλά είσαι αποφασισμένος να μην την αφήσεις να γιγαντωθεί άλλο. Είπαμε, πλέον δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Πρέπει να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς κάθε ανάσα και κάθε σου βήμα. Και πάνω από όλα, πρέπει να αποβάλλεις από το σύστημα σου και από τη ζωή σου όλους αυτούς που σε περιτριγυρίζουν με τοξικό τρόπο, προσποιούμενοι κάτι που ποτέ δεν ήταν.

Δεν είναι εύκολο. Εσύ είσαι αυτός που είσαι και δεν είναι καθόλου εύκολο να απαρνηθείς τις αρχές του χαρακτήρα σου. Όμως αλλάζεις, είτε το θες, είτε όχι. Και είπαμε, πλέον είσαι έμπειρος. Ξέρεις τον τρόπο. Χρειάζεται μόνο να το πάρεις απόφαση.

Και όλοι θα σοκαριστούν γιατί κανένας ποτέ δεν περίμενε από εσένα μια τέτοιου είδους αντίδραση. Θα πούνε πολλά. Θα κατηγορήσουν, θα κουτσομπολέψουν, θα σου ζητήσουν το λόγο. Εσύ όμως δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανένα. Και παράλληλα, μέσα από τις αντιδράσεις τους, θα συνειδητοποιήσεις ξαφνικά το πόσο εύκολα έπεσαν οι μάσκες.

Νοιάστηκες πολύ για τον κόσμο. Νοιάστηκες πολύ για όσους θεωρούσες φίλους σου και ας μην το εκτίμησε ποτέ κανένας τους. Εσύ ήσουν πάντα εκεί, βάζοντας τον εαυτό σου μπροστά και δίνοντας σώμα και πνεύμα. Κάνοντας αυτό που πίστευες εσύ σωστό, χωρίς τύψεις, χωρίς δικαιολογία και χωρίς να υπολογίζεις τον εαυτό σου. Νοιάστηκες παραπάνω από όσο έπρεπε και σε λάβανε όλοι ως δεδομένο.

Ώσπου μια μέρα απλά σταμάτησες να νοιάζεσαι. Και όλα τα συναισθήματα άδειασαν, αφήνοντας μέσα σου ένα τεράστιο κενό που έγινε πόνος. Και σιγά σιγά πήρες το δρόμο σου για τον ορίζοντα, μέχρι που ο πόνος ξεθώριασε και θάφτηκε για πάντα κάτω από την επιφάνεια.