Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Η αφηρημένη έννοια του χρόνου



Ο χρόνος είναι η πιο παράξενη επινόηση του ανθρώπου. Υπάρχει, αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει. Έχει υπόσταση αλλά όχι μορφή. Δεν έχει αρχή, ούτε και τέλος. Ο τρόπος που επιδρά επάνω μας είναι εντελώς υποκειμενικός για τον καθένα μας. Και πάνω από όλα, δεν χαρίζεται ποτέ σε κανέναν.

Κι όμως, ο άνθρωπος κατόρθωσε να κατατμήσει το χρόνο, να του δώσει όνομα και να τον εντάξει στην καθημερινή του ρουτίνα. Όμως ξέχασε ότι ο χρόνος δεν δαμάζεται. Και εν τέλει πληρώνει καθημερινά αυτή του την υπεροψία. Κάθε δευτερόλεπτο βαραίνει τις πλάτες μας. Κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε χρόνος μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά στον τελικό μακάβριο προορισμό της ζωής.

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το χρόνο είναι εντελώς σχετικός με την κατάσταση που βρισκόμαστε σε κάθε δεδομένη στιγμή. Το κάθε λεπτό μετράει διαφορετικά σε κάποιον που πίνει αμέριμνος τον καφέ του από κάποιον που τρέχει να προλάβει το τρένο. Η κάθε ώρα περνάει ολοένα και πιο αργά όταν κάποιος κάνει μια δραστηριότητα που δεν αγαπά ιδιαίτερα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όταν καταπιάνεται με κάτι που πραγματικά του αρέσει. Τα χρόνια μετράνε διαφορετικά για ένα νέο  άνθρωπο και διαφορετικά για έναν ηλικιωμένο. Κι εκεί ακριβώς συνειδητοποιείς το αυτονόητο.

Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.

Η ζωή είναι σύμμαχος του χρόνου και μαζί παίζουν παράξενα παιχνίδια. Έρχονται μαζί στη ζωή του ανθρώπου. Περπατάνε μαζί, χέρι με χέρι. Φεύγουν επίσης μαζί. Και φεύγουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να αισθανθείς ούτε την ανάσα τους. Μονάχα στα τελευταία χρόνια της ζωής του ένας άνθρωπος είναι σε θέση να αντιληφθεί τη σπουδαιότητα του να προσπαθείς να απολαμβάνεις τη ζωή προτού ο χρόνος την πάρει από το χέρι και φύγουν μακριά για πάντα. Και μη νομίζεις πως αυτή η στιγμή είναι πολύ μακριά. Προτού το καταλάβεις κοιτάς πίσω στην πορεία που χάραξες και συνειδητοποιείς πόσο χρόνο έχασες. Η ζωή περνάει φευγαλέα μπροστά από τα μάτια μας. Με κάθε ανάσα φεύγει μακριά. Με κάθε αναπνοή γερνάμε. Αυτό δυστυχώς είναι αναπόφευκτο. Όμως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε προτού να είναι πολύ αργά.

Το πότε θα είναι αργά για εμάς είναι και αυτό εντελώς υποκειμενικό. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και ο χρόνος τρέχει χωρίς να επηρεάζεται από τα τερτίπια της. Βρέξει χιονίσει και οι δύο θα προχωράνε πάντα μπροστά, χέρι με χέρι. Κι εμείς πάντα θα ζούμε μέσα σε μια τέλεια ψευδαίσθηση, παρακολουθώντας το αύριο να γίνεται χθες προτού το καταλάβουμε, αφήνοντας το χρόνο να μετατρέπει τα όνειρά και τις προσδοκίες για το μέλλον μας σε αναμνήσεις μόνο σε μερικές στιγμές.

Ποιος ξέρει; Ίσως αν το συνειδητοποιήσουμε όσο ακόμα είναι νωρίς, οι αναμνήσεις μας θα είναι ακριβώς αυτές που θα θέλαμε να ζήσουμε. Και δεν θα έχουμε ξεγελάσει το χρόνο.

Απλά θα έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του.