Η ζωή είναι γεμάτη από εμπειρίες, καλές και κακές. Οι
εμπειρίες αποτελούν το μέλλον που μετατρέπεται σε παρόν και σιγά σιγα τις
αφήνουμε πίσω, κρατώντας βαθιά στην ψυχή μας μία μικρή ιστορία από τη καθεμιά.
Ιστορίες σαν αυτές που περιγράφουν οι συγγραφείς, οι ποιητές και οι σκηνοθέτες
στα έργα τους. Ιστορίες καθημερινές, ανθρώπινες, σκληρές και τρυφερές, όμορφες
και άσχημες. Ή καμια φορά και όλα αυτά μαζί.
Λένε οτι οι πιο όμορφες ιστορίες συνήθως έχουν άσχημο
τέλος και πληγώνουν πολύ. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι ιστορίες που δεν έχουν
τέλος και πονάνε ακόμα περισσότερο. Και αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως το τέλος
που δε μάθαμε ποτέ ζωντανεύει μέσα στα ανείπωτα βάθη της ψυχής και του μυαλού
με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, πλάθοντας μια ολόκληρη πραγματικότητα που, αν
και περνάει μπροστά από τα μάτια μας μόνο για μια στιγμή, είναι τόσο αληθοφανής
που θα ορκιζόμασταν οτι συνέβη στα αλήθεια. Και όσο και αν πονάει το αγκάθι που
πάντα μένει καρφωμένο μέσα μας μετά από μια ιστορία με όχι τόσο αίσιο τέλος,
τόσο πολύ μεγαλώνει και καρφώνεται ακόμα βαθύτερα όταν προέρχεται από μια
ιστορία που ποτέ δεν τελείωσε.
Ίσως όμως και ποτέ να μην άρχισε. Ποιός μπορεί να ξέρει;
Κανένας άλλος από αυτόν που την έζησε. Και το τέλος που ποτέ δεν έμαθε γεννάει
συνεχώς ερωτήματα και ανάμικτα συναισθήματα που καίνε μέσα μας.
Μερικές ιστορίες ίσως να μην έχουν ειπωθεί ποτέ.
Αναμνήσεις, αμφιβολίες, πόνος, μελαγχολία. Λέξεις τόσο
συνυφασμένες η μία με την άλλη που θαρρείς οτι γεννήθηκαν μαζί. Κι όμως, όσο
και να μη θέλουμε να ζούμε μέσα σε τέτοιες καταστάσεις, όσο και να πιεζόμαστε
σωματικά και ψυχολογικά από το άδοξο τέλος μιας ιστορίας που αλλιώς
φανταζόμασταν οτι θα καταλήξει και αλλιώς κατέληξε, όλη η ομορφιά της ζωής κρύβεται
μέσα στις εμπειρίες που αποκομίζουμε από αυτές. Και σηκωνόμαστε ξανά,
προχωρόντας στο δρόμο προς την αιωνιότητα δυνατότεροι από ποτέ, κρατώντας ένα
ακόμη τρόπαιο. Ένα ακόμη τραύμα. Μία ακόμα γλυκιά πληγή που μας σημάδεψε για
πάντα. Μία ακόμα εμπειρία, που η σωστή της χρήση θα μας βοηθήσει να
διαμορφώσουμε και να βελτιώσουμε το χαρακτήρα μας και τη προσωπική μας ζωή.
Μια ακόμα ιστορία, μεγάλη ή μικρή, όμορφη ή άσχημη.
Το παρόν γίνεται παρελθόν και οι ιστορίες αναμνήσεις. Οι
αναμνήσεις γίνονται εμπειρίες και οι εμπειρίες σοφία. Και πάντοτε πρέπει να
θυμόμαστε πως όταν θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε μια κατάσταση, να ζητήσουμε
βοήθεια ή κάποια συμβουλή, ακόμα και να χρειαστεί να κρατηθούμε από κάπου, το
μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανατρέξουμε στο βιβλίο της ζωής μας. Αρκεί
μόνο να έχουμε φροντίσει να συγγράψουμε αρκετά κεφάλαια. Ήμασταν εκεί, το
είδαμε, το ζήσαμε. Ας μάθουμε λοιπόν από τα λάθη μας και από τις εμπειρίες μας.
Από τις ιστορίες της ζωής μας, της δικής μας ζωής.
Ίσως τελικά οι πιο όμορφες ιστορίες πραγματικά να μην
έχουν ειπωθεί ποτέ. Και ίσως έτσι να είναι καλύτερα.
