Το μυαλό είναι ένα παράξενο πράγμα. Είναι απύθμενο,
ανεξερεύνητο και απρόβλεπτο. Οδηγεί τη σκέψη και τις πράξεις μας με τη βοήθεια της
συνείδησης η οποία πλάθεται καθημερινά και αθόρυβα στο παρασκήνιο της ζωής. Το
μυαλό είναι ένα αβυσσαλέο χάος το οποίο μπορούμε να ελέγξουμε και να
τιθασεύσουμε. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, τουλάχιστον όχι όσο
ακούγεται. Χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση, πίστη στον εαυτό μας και γνώση του ποιοι
είμαστε και τι πρεσβεύουμε ως άνθρωποι και ως προσωπικότητες.
Μέσα στο μυαλό του καθένα μας υπάρχει ένας ιδανικός
φανταστικός κόσμος ο οποίος πλάθεται σύμφωνα με τους ιδιότυπους κανόνες και τη
λογική που χαρακτηρίζουν την προσωπική μας ιδιοσυγκρασία. Θα μπορούσε κάποιος
να πει ότι μέσα στο μυαλό μας ζει ο ιδανικός για εμάς κόσμος. Δεν παύει όμως να
είναι φανταστικός, οπότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να
χρησιμοποιήσουμε την αύρα του ως πρώτη ύλη για να μεταφέρουμε τον ιδανικό μας κόσμο
στην πραγματικότητα. Και αν δεν το καταφέρουμε στο απόλυτο, θα υπάρχει πάντα μια
πόρτα στο πίσω μέρος του μυαλού οπού θα μπορούμε να επιστρέφουμε και να
παίρνουμε ανάσες, ως την επόμενη μάχη.
Το μυαλό επίσης κρατάει καλά κρυμμένα μυστικά τα οποία ποτέ
δε θα δουν το φως. Κρατάει ενοχές που καίνε, μεμονωμένα περιστατικά τα οποία
ποτέ δεν ειπώθηκαν, φοβίες που δεν εξωτερικεύθηκαν, πάθη που ποτέ δεν
εκτονώθηκαν. Και πάνω από όλα κρατάει ανεκπλήρωτα όνειρα τα οποία κοντεύουν να
εκραγούν επειδή ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Και όταν γίνει αυτό, η έκρηξη θα
είναι τόσο δυνατή που θα την καταλάβουν όλοι γύρω μας.
Το μυαλό επίσης κρύβει και την αλήθεια. Την πραγματική
αλήθεια του καθένα μας, την αλήθεια σχετικά με το ποιος είναι. Όταν κάποιος
προσπαθεί να πείσει τους άλλους για το αγνό των προθέσεων του ή για το ότι λέει
αλήθεια σχετικά με κάποιο γεγονός, το μυαλό ξέρει. Μόνο αυτό ξέρει. Και τότε εύχεται
σε όσους δε μπορούν να δουν τα προφανή, να μπορούσαν με κάποιο τρόπο να
επικοινωνήσουν μαζί του. Να δουν τις καταγεγραμμένες μνήμες, να νιώσουν τη
φλόγα της αλήθειας που καίει όταν δεν γίνεται πιστευτή από τους κακοθελητές, να
αισθανθούν άσχημα που δεν το πίστευαν. Και το μυαλό και ο κάτοχος του να νιώσει
επιτέλους δικαίωση ώστε να καταφέρει επιτέλους να βρει τη γαλήνη και την
ηρεμία.
Ίσως αν μπορούσαμε να δούμε την αλήθεια του άλλου μέσα από
το μυαλό του, αν μπορούσαμε να γίνουμε μέρος των σκέψεων του και να αισθανθούμε
τους φόβους και τον απόηχο των αναμνήσεων που τον έκαναν αυτό που είναι, να γινόμασταν
λίγο πιο διαλλακτικοί. Ίσως με αυτό τον τρόπο να μπορούσαμε να τιθασεύσουμε το ‘εγώ’
μας και να σταματούσαμε να έχουμε άποψη για όλους και για όλα. Ίσως καταφέρναμε
ακόμα και να εκπαιδεύσουμε το υποσυνείδητο μας ώστε να μη δρα εκδικητικά.
Ίσως με αυτό τον τρόπο καταφέρναμε να έρθουμε λίγο πιο κοντά
ο ένας με τον άλλο. Ίσως συμπάσχαμε και νοιαζόμασταν λίγο περισσότερο, Ίσως
τελικά συνειδητοποιούσαμε ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από
συγκοινωνούντα δοχεία. Τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλον μέσα από την καθημερινή
τριβή και την ανάπτυξη των σχέσεων. Και τότε, ίσως δε θα χρειαζόμασταν τη
διέξοδο του ιδανικού φανταστικού μας κόσμου πια.
Ίσως κάποτε καταφέρουμε να πάμε ένα επίπεδο παραπέρα και να
νιώσουμε περισσότερο άνθρωποι. Να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά ο ένας στον άλλο
και λίγο πιο κοντά στον ουρανό.
Ίσως, κάποτε. Άλλωστε, όλα είναι μέσα στο μυαλό.
