Δεν μου άρεσε ποτέ το καλοκαίρι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή
η συγκεκριμένη εποχή αρέσει σε όλους και πάντα ήθελα να ξεφεύγω από τη μάζα,
οπότε υποσυνείδητα αποστασιοποιήθηκα και από την ουσία του. Ίσως επειδή δε μου
αρέσει η ζέστη. Ίσως πάλι επειδή το καλοκαίρι οι πόλεις αδειάζουν σχεδόν
υποχρεωτικά, όπως σχεδόν υποχρεωτικά γίνονται και οι υπόλοιπες καλοκαιρινές δραστηριότητες,
σφηνωμένες μέσα μέσα σε δέκα μέρες άδειας. Πάντα μου φαινόταν υποκριτικό όλο
αυτό και ποτέ μου δεν το συμμερίστηκα. Ίσως το ότι δεν θεωρώ το καλοκαίρι
καθόλου παραγωγική εποχή; Μπορεί να είναι και αυτό. Ίσως τελικά πολύ απλά
φταίει το ότι έτυχε να γεννηθώ μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Τελικά τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο.
Ο χειμώνας είναι η εποχή των ισορροπιών. Είναι σκληρός
όταν σε ραπίζει με τις καταιγίδες και τον χιονιά αλλά είναι γλυκός όταν γυρνάς
σπίτι σου και ξαπλώνεις στον καναπέ σου παρέα με μια κούπα ζεστού καφέ. Ο
κόσμος λυπάται όταν συνειδητοποιεί ότι πλησιάζει αλλά από την άλλη χαίρεται γιατί
πλησιάζουν και οι γιορτές που κουβαλάει μαζί του. Η μέρα μικραίνει μόνο και
μόνο για να συνειδητοποιήσουμε την αξία του να είναι μεγαλύτερη. Αυτά και τόσα
άλλα κάνουν αυτή την εποχή πολύ ιδιαίτερη. Αν κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από το
κρύο θα δούμε οτι ο χειμώνας είναι γεμάτος δώρα τα οποία συνήθως αδυνατούμε να
κατανοήσουμε. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους χωρίς να το καταλάβουμε. Μας ευαισθητοποιεί
απέναντι στους άστεγους συνανθρώπους μας, κάνοντας μας πιο πρόθυμους να τους βοηθήσουμε.
Μας κινητοποιεί απέναντι στα αδέσποτα ζώα στους δρόμους, τα οποία ζητάνε λίγο
φαγητό και ζεστασιά. Μας κάνει να ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλο και να
γνωριζόμαστε καλύτερα. Μας γεμίζει προσδοκίες και μας χαρίζει σκέψεις και
όνειρα για το μέλλον.
Ο χειμώνας είναι γεμάτος ελπίδα.
Ελπίδα ότι αύριο θα ξημερώσει μια νέα μέρα χωρίς κρύο και
βροχή. Ότι το αύριο θα είναι πιο ευήλιο, όπως το καλοκαίρι που περιμένουμε. Και
όπως ξέρουμε ότι το καλοκαίρι θα έρθει ότι και να γίνει, έτσι παίρνουμε ελπίδα
και για το αύριο. Όλα είναι σοφά τοποθετημένα στον κύκλο της ζωής, όπως το
καλοκαίρι και ο χειμώνας. Τα όνειρα ζουν κάτω από τον πάγο μόνο και μόνο για να
ελευθερωθούν μια μέρα. Όλα έρχονται με τη σειρά τους. Απλά πρέπει να μάθουμε να
κάνουμε υπομονή και όταν έρθει η ώρα το κρύο θα υποχωρήσει και το χιόνι θα
αρχίσει να λιώνει. Και όταν συμβεί αυτό θα είναι στο χέρι μας να κυνηγήσουμε
τον δικό μας ήλιο.
Μέχρι τότε θα συνεχίσω να νοσταλγώ τον χειμώνα. Και όταν
το δικό μου χιόνι λιώσει, τότε ποιος ξέρει;
Ίσως τότε αρχίσει να μου αρέσει και το καλοκαίρι.
