Φτάσαμε για μια ακόμα φορά στη χειρότερη εποχή του
χρόνου. Ο ήλιος πάντα ψηλά, πολύ ζέστη και ψυχρές, τυποποιημένες συμπεριφορές.
Ψεύτικα χαμόγελα, ψέυτικη καλοπέραση και ψεύτικες ελπίδες παντού. Όλοι
περιστρέφονται γύρω από τους άγραφους κανόνες μιας κενής και άψυχης ζωής που
τους επιβάλλει ψυχαναγκαστικά αυτή η εποχή του χρόνου. Και μέσα σε αυτό το
στρόβιλο της άδειας πραγματικότητας, οι ζεστές νύχτες γεμίζουν ολοένα και
περισσότερο από τις ανασφάλειες του παρελθόντος διώχνοντας τον ύπνο και γεμίζοντας
το μυαλό με απαισιόδοξα μηνύματα που συνυφάζονται σε μια και μόνο λέξη.
Αποτυχία.
Ναι, αποτύχαμε και μάλιστα οικτρά. Πέσαμε στη μάχη οχι
σαν ήρωες αλλά σαν παραδομένοι διεκδικητές μιας καλύτερης πραγματικότητας που
στη πρώτη δυσκολία τραπήκαμε σε άτακτη φυγή. Αποτύχαμε γιατί δε μπορέσαμε ποτέ
να κατανοήσουμε τη σημαντικότητα της κάθε στιγμής και την αφήσαμε να περάσει
χωρίς να αγγίξει. Αποτύχαμε γιατί αναγκάζουμε το μυαλό και το σώμα μας να αντιδρά
με θετική διάθεση όποτε θέλουμε εμείς, στερώντας του την ελευθερία έκφρασης
μέσω των συναισθημάτων. Αποτύχαμε γιατί απωλέσαμε μόνοι μας τη δυνατότητα να
αισθανόμαστε με την καρδιά, να πράττουμε αυθόρμητα, να εκφραζόμαστε ελεύθερα
χωρίς προκατάληψη και φόβο. Έχουμε φυλακίσει τις ψυχές πίσω από γυάλινα κάγκελα
τα οποία, όντας διαφανή, δίνουν μια πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μας αλλα
δε μας αφήνουν να το πλησιάσουμε. Και περιμένουμε ολόκληρο το χρόνο το
καλοκαίρι να μας ‘λυτρώσει’ από τη καθημερινή μας κόλαση, διεκδικώντας
καθημερινά την προσωπική μας θέση στον ήλιο και μια ανάσα δροσιάς, μέσα σε μια
παραλία γεμάτη κόσμο.
Γι’αυτό το λόγο ακριβώς αποτύχαμε και θα συνεχίσουμε να
αποτυγχάνουμε. Γιατί βάζουμε περιορισμούς, προγράμματα και ημερομηνίες λήξης
στην ίδια μας τη ζωή. Γιατί αδυνατούμε να κατανοήσουμε την τεράστια σημασία του
χρόνου, της στιγμής και της ελεύθερης έκφρασης και τους ρόλους που παίζουν στη ζωή και την ψυχολογία μας.
Κάποιοι μπορεί να πουν οτι η καθημερινότητα σε ωθεί σε αυτό τον τρόπο σκέψης
και μπίνεις σε τέτοιου είδους καλούπια ουσιαστικά χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Συμφωνώ, αλλα από την άλλη εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τον τρόπο ζωής μας. Εμείς οι
ίδιοι δημιουργούμε αυτού του είδους τους περιορισμούς και τους εντάσσουμε στην
καθημερινότητα. Και κάθε φορά που κάποιος πιστεύει οτι δε μπορεί να κάνει
τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ας κάνει μια αναδρομή
πίσω στα χρόνια που ήταν παιδί και ας κάνει την αυτοκριτική του. Τοτε υπήρχε
ελπίδα, υπήρχαν όνειρα. Τι πήγε στραβά στην πορεία; Τι μπορεί να διορθωθεί;
Αντιστρέφεται η αποτυχία; Εξαρτάται. Ο καθένας είναι
υπεύθυνος για τον εαυτό του και τις πράξεις του, όπως επίσης και για τον τρόπο
που έχει επιλέξει να ζει. Όμως προσωπικά, δε μπορώ να θεωρήσω ελεύθερο και
χαρούμενο έναν άνθρωπο που περιμένει ολόκληρο το χρόνο την ψευδαίσθηση του
καλοκαίριού για να έρθει να τον λυτρώσει. Το καλοκαίρι ζει μέσα μας όλο το
χρόνο. Απλά πρέπει να το ανακαλύψουμε.
