Έχουμε αναφερθεί ξανά
αρκετές φορές στο παρελθόν για την επιβολή των κανόνων της ψυχρής σύγχρονης
ζωής στις ζωές μας και κατ’επέκταση στο υποσυνείδητό μας. Κατηγορούμε τη
συγκεκριμένη νοοτροπία, τη σιχαινόμαστε, αλλά παρ’όλα αυτά συνεχίζουμε και την
ακολουθούμε ευλαβικά. Ψάχνοντας λίγο πιο βαθιά μέσα στη ρίζα αυτής της
αντίθεσης θα ανακαλύψουμε πολλους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό.
Κοιτάμε λίγο προσεκτικά και παρατηρούμε διαφορετικούς κόσμους να συγκρούονται,
αντίθετες νοοτροπίες και ιδέες να έρχονται σε ρήξη για το ποια θα επικρατήσει,
προκαλώντας μας σύγχυση, άγχος, ανασφάλειες. Και στη κορυφή όλων αυτών, η
αιώνια αναμέτρηση των ονείρων με τη πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός εναντίον της φαντασίας.
Άραγε από τι υλικό
φτιάχνονται τα όνειρα;
Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν
‘γραφικούς’, ‘ρομαντικούς’, ακόμα και ‘αφελείς’ αυτούς που ακόμα τολμάνε και
ονειρεύονται. Η λογική του ρεαλισμού τους ωθεί σε μια ‘τετράγωνη’ νοοτροπία
μέσα σε ένα κόσμο οπου κυριαρχεί το άσπρο και το μαύρο και οι αποχρώσεις τους (αγνοώντας
τα υπόλοιπα χρώματα) και τελικά απομακρύνονται τόσο από όλα αυτά που τους
ενώνουν με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας που ξεχνάνε ακόμα και οτι κάποτε
υπήρξαν και οι ίδιοι παιδιά. Καταλήγουν στο τέλος να ζουν μια ζωή απορροφημένη
από καριέρες, χρήματα και φιλοδοξίες αγνοώντας πράγματα αόρατα στο γυμνό μάτι
αλλά καθ’όλα σημαντικά για μια ισορροπημένη και ήρεμη ψυχολογία.
Σε καμία περίπτωση δε
ζεις τη ζωή σου μέσα στο όνειρο και μια ψεύτικη πραγματικότητα. Αυτό όμως δε
μπορεί να σε εμποδίσει να ονειρεύεσαι χωρίς τέλος και όρια, χρησιμοποιώντας τη
φαντασία σου ως εφαλτήριο για μια ζωή που μπορεί να μην έχει ακριβώς το χρώμα
που ονειρεύεσαι, αλλά περιέχει κατι πολύ σημαντικό. Τη γνώση και τη θέληση να
φτάσεις στο μέρος που κάποτε φαντάστηκες και την ελπίδα οτι κάποτε θα ζήσεις
μέσα του. Και για όσους υπέρμαχους του ρεαλισμού αυτό ακόμα ακούγεται αφελές,
να σας θυμίσω τη παλιά ρήση που αναφέρει οτι ‘η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία’.
Επίσης, η ιστορία έχει αποδείξει οτι κάθε μεγάλη επιτυχία ξεκίνησε από ένα
ρίσκο που όταν πάρθηκε, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο φάνταζε ως απλή τρέλα. Για να
το πάω και λίγο πιο μακριά, για αυτούς που συνεχίζουν να έχουν όνειρα και να φαντάζονται
κάτι που μπορεί και να μη καταφέρουν να κατακτήσουν, η ελπίδα δε πεθαίνει ποτέ.
Η διαμάχη μεταξύ πραγματικότητας
και ονείρων (δηλαδή ρεαλισμού και φαντασίας) κρατάει ακόμα, με τον πρώτο να
κερδίζει πολλές μάχες. Σε έναν αποστειρωμένο κόσμο ‘τετράγωνης’ λογικής, ο
ρεαλισμός γίνεται η ψυχαναγκαστικη πραγματικοτητα όλων αυτών που φοβούνται να
κοιτάξουν κατάματα τα ίδια τους τα όνειρα. Την ίδια τη κινητήρια δύναμη της
ζωής τους.
Το παρήγορο είναι οτι
πάντοτε θα υπάρχει μια μικρή πλειοψηφία ανθρώπων που δε θα φοβούνται να
απαρνηθούν τη πραγματικότητα και να ονειρευτούν το άπιαστο. Και όσο συμβαίνει
αυτό, θα υπάρχει πάντοτε μια μικρή γωνία του ασπρόμαυρου κόσμου μέσα στον οποίο
ζούμε, που θα είναι γεμάτη χρώματα.
