Μου λένε καθημερινά να σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Να
σκέφτομαι ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς. Να ενεργώ αυθόρμητα και χωρίς πίεση.
Να προσπαθήσω να είμαι ο εαυτός μου για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου.
Αμέσως μετά αναλογίζομαι την τεράστια σημασία αυτών των συμβουλών. Ψυχική
υγεία, ισορροπία, ευτυχία. Όλα αυτά μοιάζουν ιδανικά. Οι συμβουλές φαίνονται
απλές και εύκολα εφαρμόσιμες. Όταν όμως έρχεται η στιγμή της πρακτικής
εφαρμογής τους, τότε συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο
φαίνονται. Γιατί μπορεί να θέλω να αλλάξω χαρακτήρα με όλη μου την ψυχή, μπορεί
να θέλω όσο τίποτε άλλο να δώσω λίγο προτεραιότητα στον εαυτό μου, μπορεί να
θέλω να αφήσω πίσω μου τη γνώμη του ενός και του άλλου όταν κάτι αφορά
αποκλειστικά και μόνο εμένα, αλλά μου είναι τελικά πολύ δύσκολο. Γιατί όμως;
Μήπως τελικά δεν θέλω;
Ίσως να μην είμαι ακόμα έτοιμος.
Ο καθένας από εμάς πλάθεται σύμφωνα με το περιβάλλον μέσα
στο οποίο μεγαλώνει. Οι ηθικές αρχές που περνάνε μέσα από την οικογένεια, η
αλληλεπίδραση με φίλους όσο ενηλικιωνόμαστε, οι καλές και οι κακές στιγμές, όλα
αυτά πλάθουν ένα χαρακτήρα μοναδικό που από τα χρόνια της εφηβείας ακόμα
λαμβάνει ως δεδομένα τις συναισθηματικές γραμμές που χαράσσουν τα βιώματα στο
υποσυνείδητο και πολύ δύσκολα μπορεί μετά να ξεφύγει από αυτά. Κάποιος που έμαθε
μέσα από τα βιώματα του να αμύνεται θα παραμείνει έτσι. Το ίδιο και κάποιος που
έμαθε να είναι ευαίσθητος. Το ίδιο και κάποιος που έμαθε να μένει αμέτοχος μπροστά
σε ότι συμβαίνει γύρω του και να προσπερνάει τα πάντα. Ο φοβισμένος, ο
ρομαντικός, ο τολμηρός και τόσα άλλα μοντέλα ανθρώπων που πλάθονται μέσα από
ένα κυκεώνα εμπειριών πολύ δύσκολα μπορούν τελικά να απαρνηθούν αυτό που είναι
και να προσποιηθούν ότι είναι κάτι άλλο.
Ίσως όμως τελικά να μη μιλάμε για προσποίηση αλλά για
εξέλιξη. Η ζωή πάντα πρέπει να εξελίσσεται, όπως και εμείς οι ίδιοι. Ίσως αν
συνειδητοποιήσουμε πραγματικά το ποιοι είμαστε να μπορέσουμε να
χρησιμοποιήσουμε αυτές τις αλήθειες για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Να
γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να εξελίξουμε το χαρακτήρα μας καίγοντας τα
ελαττώματα μας και οτιδήποτε θεωρούμε ότι μας κρατάει δέσμιους μέσα στο χάος της
ίδιας μας της ψυχοσύνθεσης. Οι εμπειρίες που λαμβάνουμε μετά την εφηβεία μας ως
ώριμοι άνθρωποι πια, θα πρέπει πάντοτε να αποτελούν μέτρο σύγκρισης με τα
παλιότερα σημεία αναφοράς που μας σημάδεψαν κάποτε ώστε να μπορέσουμε να δούμε
με καθαρά μάτια το μέλλον που μας περιμένει. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με
ελεύθερη σκέψη και αυτοεκτίμηση, μακριά από φοβίες, αμφιβολίες και στεγανά που
αποτελούν τροχοπέδη στην προσωπική μας εξέλιξη.
Ίσως τελικά να είμαι έτοιμος. Ίσως απλά να φοβάμαι να
κάνω το επόμενο βήμα για τον εαυτό μου. Ίσως να φοβάμαι να εξελιχθώ για να μην
καταλήξω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Ίσως τελικά αυτό να είναι ακριβώς
αυτό που χρειάζομαι. Κοίτα να δεις…δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.
Ίσως τελικά να ήρθε η ώρα.
