Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι χειροπιαστά, ούτε φαίνονται με γυμνό μάτι. Είναι πράγματα που είτε τα νιώθεις με την καρδιά, είτε τα βλέπεις με τα μάτια της ψυχής. Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι υλικά. Δεν είναι χρήματα, σπίτια, αυτοκίνητα, πράγματα που μπορείς να αγοράσεις και να επιδείξεις. Αυτά τα πράγματα δεν αγοράζονται, ούτε επιδεικνύονται. Αυτά κερδίζονται και τα φοράς σε όλη σου τη ζωή σαν παράσημα. Είσαι περήφανος γι’ αυτά αλλά με έναν τρόπο δικό σου και καθ’ όλα ταπεινό. Και ο κόσμος ξέρει γιατί είσαι περήφανος και σε θαυμάζει σιωπηλά.
Σε τι αναφερόμαστε όμως;
Αναφερόμαστε στο ακέραιο του χαρακτήρα που κοπιάσαμε να δημιουργήσουμε. Στο σύνολο των ηθικών αξιών που όλη μας τη ζωή παλεύαμε να κατακτήσουμε και να κρατήσουμε ανέπαφες, μακριά από πειρασμούς και εξωτερικούς παράγοντες. Αναφερόμαστε στις εμπειρίες που έγιναν πολύτιμα μαθήματα στην πορεία μας προς τους στόχους μας και τα όνειρα μας. Και στα ίδια τα όνειρα που έγιναν φάρος της ζωής μας στην πορεία μας μέσα σε αυτή.
Το ακέραιο του χαρακτήρα. Η προσήλωση σε συγκεκριμένες αξίες που έχτισαν και ατσάλωσαν τη θέληση και την ενσυναίσθηση μας. Η συνειδητοποίηση της σημασίας των ηθικών αξιών στη ζωή μας και πόσο σημαντικό είναι να μην παρεκκλίνουμε από αυτές όσο και αν οι καθημερινές συγκυρίες μας προτρέπουν για το αντίθετο. Στο τέλος της μέρας, η ακεραιότητα θα είναι πάντα το μεγαλύτερο μας επίτευγμα. Το να μπορέσουμε να παραμείνουμε ακλόνητοι σαν βράχοι απέναντι σε όσα μας ενοχλούν και μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε. Η ανάγκη του να παραμείνουμε ο εαυτός μας μέσα σε ένα κόσμο που συνεχώς προσπαθεί να μας βάλει απέναντι του, μην αφήνοντας μας σχεδόν καμία επιλογή. Ο εύκολος δρόμος δεν είναι σχεδόν ποτέ ο σωστός.
Ο δρόμος της ακεραιότητας. Αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδρομή για όσους επιλέξουν να την ακολουθήσουν πραγματικά. Συνήθως από αλλού ξεκινάμε και αλλού καταλήγουμε. Η σκληρότητα της ζωής αλλοιώνει τους χαρακτήρες και αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο από τον αρχικό του προορισμό. Είναι τρομερά δύσκολο να παραμείνουμε ακέραιοι όταν συνεχώς περπατάμε κόντρα στον άνεμο.
Η φύση της ζωής είναι τέτοια που τελικά ακόμα και οι πιο σκληροί τελικά λυγίζουν. Όσο ο χρόνος περνάει και λιγοστεύει, η πίστη στον εαυτό μας και το τι μπορούμε να καταφέρουμε κλονίζεται και προσπαθούμε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους για να πετύχουμε γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα τους στόχους μας. Και αυτό στην αρχή μας πονάει, αλλά μόλις ο χαρακτήρας διαβρωθεί, σιγά σιγά μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο που δεν έχει καμία σχέση με το ποιοι ήμασταν κάποτε. Σε λίγο καιρό η διαφθορά των ηθικών αξιών θα έχει κάνει τη δουλειά της. Και ακόμα αν με αυτό τον τρόπο οι στόχοι μας και τα όνειρα μας κάποτε πραγματοποιηθούν, ποτέ δε θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και θα θέλουμε ολοένα και περισσότερα, μέχρι το τέρας της απληστίας να καταβροχθίσει την ψυχή μας.
Είναι πολύ πιο σημαντικό να παραμείνουμε πιστοί σε όσα μάθαμε από την οικογένεια μας. Σε όσα διδαχτήκαμε να μένουμε πιστοί. Στα θεμέλια της ζωής που ξεκινήσαμε να χτίζουμε κάποτε.
Είναι εφικτό να παραμείνουμε ακέραιοι στο χαρακτήρα μας και στις αρχές μας. Γιατί αν προδώσουμε τα όσα μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα προδίδουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.
