Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Πληγές

 

Η πιο σκληρή αλήθεια της ζωής είναι ότι όλοι μας αιμορραγούμε ακατάπαυστα και καθημερινά. Ο χρόνος και τα βιώματα λειτουργούν σαν κοφτερά ξυράφια που χαράζουν βαθιά τις ψυχές μας, αφήνοντας πίσω πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ. Και τότε το αίμα τρέχει μόνιμα αόρατο καταφέρνοντας να απομακρύνει την ελπίδα από κοντά μας.

Οι πληγές δεν κλείνουν. Κάθε μέρα αποκτάμε και περισσότερες. Κάθε νέα εμπειρία, κάθε νέα προσπάθεια, κάθε νέο βήμα κρύβει μέσα του πολλά αόρατα ξυράφια τα οποία μας χαράζουν βαθιά. Οι απογοητεύσεις, οι απώλειες, οι χαμένες προσδοκίες, τα όνειρα που απομακρύνονται ή χάνονται, όλα αυτά που θα θέλαμε να συμβούν και δεν συνέβησαν, είναι επίπονες εμπειρίες που μας σημαδεύουν. Και ακόμα και αν καταφέρουμε κάπως κάποτε να κάνουμε το αίμα να σταματήσει να τρέχει, τα σημάδια θα είναι πάντα εκεί, ορατά μόνο από εμάς.

Και ο πόνος δεν φεύγει ποτέ. Μπορεί να χαμογελάμε αλλά η αλήθεια καθρεφτίζεται πάντα μέσα στα μάτια. Πως να ξεχάσεις άλλωστε αυτά που σε σημάδεψαν; Πως να αφήσεις πίσω σου κάτι που θέλοντας και μη θα σε ακολουθεί για πάντα;

Μπορείς να κοιτάξεις μπροστά αλλά δε μπορείς να ξεχάσεις.

Κι έτσι, κρύβουμε τις πληγές μας και προχωράμε στη ζωή λαβωμένοι, αναζητώντας τη λύτρωση στο μέλλον μας, ξέροντας ότι ίσως πληγωθούμε ακόμα περισσότερο. Και όμως, με κάποιο μαγικό τρόπο οι πληγές μας μας δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε. Μας βοηθάνε να θυμόμαστε και να αποφύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και να προχωρήσουμε δυνατότεροι.

Υπάρχουν όμως στιγμές που το αίμα της ψυχής τρέχει τόσο πολύ που μας εξαντλεί. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός που μας παραλύει και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ηρεμία. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως και ο δρόμος της ζωής. Χρειάζεται όμως να αναλογιστούμε το που βρισκόμαστε και πως βρεθήκαμε ως εδώ για να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.

Υπάρχει άραγε κανείς που θα δεχόταν να περπατήσει ένα δρόμο αν ήξερε τα εμπόδια που θα έβρισκε μπροστά του; Θα δεχόταν άραγε κάποιος να προχωρήσει άφοβα στη ζωή αν ήξερε πως θα πληγωθεί  ξανά και ξανά; Κι όμως αρκεί να κοιτάξουμε πίσω στο δρόμο που περπατάει ο καθένας μας για να δούμε ότι έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε ανυπέρβλητα εμπόδια, τα οποία αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα και ένα τη φορά. Και οι πληγές που φαίνονται τώρα συσσωρευμένες, είναι τα παράσημα των χρόνων της πορείας του παρελθόντος. Όμως το παρελθόν δεν αλλάζει και δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να μένουμε εκεί, καθώς το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να ανοίξουμε ξανά τις πληγές μας.

Κανείς δεν θέλει να ζει στο παρελθόν. Κανείς δεν θέλει να μπλοκάρει το δρόμο προς το μέλλον. Ο λόγος που τόσο συχνά βρίσκουμε τον εαυτό μας να κοιτάει πίσω είναι γιατί δεν θέλουμε για κανένα λόγο να πληγωθούμε ξανά και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε. Δεν θέλουμε με τίποτα να ξαναπεράσουμε τα ίδια. Οι πληγές ακόμα στάζουν αίμα και πονάνε.

Ας μάθουμε λοιπόν από τα λάθη του παρελθόντος και ας κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Το μέλλον είναι εκεί και περιμένει. Και με τον καιρό οι πληγές μας ας γίνουν το προσωπικό μας μάθημα ζωής, για να μπορέσουμε να υποδεχτούμε το αύριο με αισιοδοξία.