Ευχές

Δεν είναι μυστικό ότι ο κόσμος αυτός, τον οποίο οι ίδιοι πλάσαμε και ζούμε μέσα του, δεν είναι ένα ιδανικό μέρος. Θα μπορούσε να είναι, αλλά δυστυχώς μολύνθηκε από τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες μας. Ο φθόνος, η αλαζονεία, η απληστία, η μισαλλοδοξία και το μίσος διείσδυσαν στη ζωή και το υποσυνείδητο του ανθρώπου καταστρέφοντας τα αρχέγονα ένστικτα και τις φυσικές επιθυμίες. Η ίδια η ζωή υποβαθμίστηκε. Έγινε υποχείριο στο βωμό των υλικών αγαθών και του χρήματος. Οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε ταξικές φυλές και οι κοινωνικές διακρίσεις στέρησαν από τους συνανθρώπους μας τα βασικά.

Τους στέρησαν ακόμα και τις ίδιες τους τις επιθυμίες. Τους στέρησαν το παρόν και το μέλλον. Τους αφαίρεσαν το δικαίωμα να πιστεύουν ότι είναι και αυτοί άνθρωποι, από το ίδιο αίμα και την ίδια σάρκα. Τους λεηλάτησαν τα όνειρα και τους έκλεψαν την ελπίδα που οδηγεί στα όνειρα.

Κάποιοι λένε ότι η χειρότερη μορφή θανάτου είναι ο θάνατος της ελπίδας. Τι υπάρχει αλήθεια χωρίς την ελπίδα; Τι υπάρχει πέρα από τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία; Τι μπορεί να επιβιώσει χωρίς την πεποίθηση ότι μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο; Ένα λαμπρότερο μέλλον;

Αυτή λοιπόν την εποχή του χρόνου, που σηματοδοτείται ως αλλαγή, ας ευχηθούμε. Ας ευχηθούμε για όλα εκείνα που θέλουμε να αλλάξουν. Για όλα εκείνα που ίσως κάπου, κάποτε γίνουν εφικτά. Για την αλλαγή που όλοι θέλουμε να δούμε. 

Ας γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή και ας ευχηθούμε ξανά.

Ας ευχηθούμε να γίνει η γη ένα πιο φιλόξενο μέρος. Ας ευχηθούμε για το μέλλον, το οποίο είναι μπροστά και μας περιμένει. Για όλα εκείνα τα οποία στερηθήκαμε ή προσπάθησαν να μας στερήσουν. Για την επόμενη μέρα. Για τη ζωή μας.

Ας ευχηθούμε για την ελπίδα. Γιατί όσο κρατάμε τη φλόγα της μέσα μας ζωντανή, τίποτα δε μπορεί να μας σταματήσει. Θα συνεχίζουμε πάντα ακάθεκτοι να περπατάμε στο σκοτάδι χωρίς να φοβόμαστε.

Ας ευχηθούμε και για υγεία, τύχη και για καλή διάθεση. Γιατί ένα απλό χαμόγελο μπορεί να ανάψει ξανά μέσα μας τη φλόγα της ελπίδας. Ας ευχηθούμε και για όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που καθημερινά ομορφαίνουν τη ζωή μας. Γιατί η ζωή είναι απλή και κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Τη στιγμή εκείνη λοιπόν οπού όλοι θα εύχονται τυπικά για την αλλαγή του χρόνου, εγώ θα  θυμηθώ ξανά να ελπίζω.

Να ελπίζω ότι η νέα χρονιά θα είναι επιτέλους το μέλλον που ονειρεύομαι.

Ότι ο εαυτός μου και τα πιστεύω μου δε θα με προδώσουν ποτέ.

Ότι οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να βρίσκονται δίπλα μου θα παραμείνουν το ίδιο ακέραιοι και σημαντικοί.

Ότι θα μάθω επιτέλους να απολαμβάνω το παρόν χωρίς να το στοιχειώνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Θα ελπίζω και θα εύχομαι. Και όλα θα πάνε καλά. 

Είμαι σίγουρος.

Χαμένες σελίδες

Και ξαφνικά τα πάντα γύρω σου φαίνονται σαν ένα μισοτελειωμένο βιβλίο. Διαβάζεις με προσοχή τις παραγράφους, ψάχνεις να αποκωδικοποιήσεις το νόημα τους αλλά κάτι λείπει. Κάτι που αισθάνεσαι ότι πάντα ήταν εκεί αλλά δε μπορείς για κάποιο λόγο να το προσδιορίσεις. Απλά ξέρεις ότι λείπει.

Και το ψάχνεις.

Το ψάχνεις παντού. Στις άγρυπνες νύχτες, στους φόβους σου, στα μισοτελειωμένα σου όνειρα. Το χρειάζεσαι απεγνωσμένα ώστε να μπορέσεις να διαβάσεις το βιβλίο και να βγάλεις επιτέλους νόημα. Η ιστορία πρέπει οπωσδήποτε να ολοκληρωθεί ώστε να δεις τι γίνεται μετά. Θα έχει αίσιο τέλος ή τα πράγματα θα δυσκολέψουν; Υπάρχει ελπίδα ή όλα είναι μάταια;

Ξαναδιαβάζεις το βιβλίο. Προσπαθείς ξανά να καταλάβεις. Το νόημα παραμένει μισό αλλά εσύ ξέρεις τι λείπει. Είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα σου αλλά για κάποιο λόγο δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Αισθάνεσαι πολύ μπερδεμένος. Αφού κάτι είναι τόσο ξεκάθαρο, πως γίνεται να μη μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς είναι; Πως γίνεται ένα συναίσθημα ή μια σκέψη να είναι τόσο διαυγής αλλά και τόσο θολή ταυτόχρονα;

Εσύ γράφεις τις σελίδες του βιβλίου. Εσύ ορίζεις το τι θα γίνει. Το βιβλίο τελικά δεν είναι μισοτελειωμένο αλλά σκισμένο. Οι σελίδες που περιέχουν τα σημεία που θα δώσουν επιτέλους νόημα στα γραφόμενα έχουν χαθεί εδώ και χρόνια και έχεις ξεχάσει εντελώς το περιεχόμενο τους. Γι’ αυτό ήσουν τόσο σίγουρος για το τι έλειπε. Το είχες γράψει εσύ ο ίδιος κάποτε αλλά το παραμέλησες και το ξέχασες. Έσκισες ο ίδιος τις σελίδες του δικού σου βιβλίου και τις σκόρπισες κάπου στο χωρόχρονο. Και τώρα ψάχνεις το ίδιο νόημα που κάποτε οδηγούσε τα όνειρα σου μέσα από μισοτελειωμένα νοήματα. Αναζητάς την αλήθεια που κάποτε χάραζε το δρόμο που σε έφερε μέχρι εδώ. 

Αλλά τώρα το βιβλίο είναι σκισμένο και οι σελίδες του χαμένες για πάντα. Τις έσκισες σε τόσο μικρά κομματάκια που σβήστηκαν και από την ίδια σου την ψυχή. Και τώρα πια που η ζωή σε έφερε ξανά εκεί που ξεκίνησες θυμήθηκες το ποιος ήσουν κάποτε και το τι σήμαιναν για εσένα εκείνες οι χαμένες σελίδες. Αλλά πλέον δεν μπορείς να τις ξαναβρείς και προσπαθείς απελπισμένος να ανασύρεις ανούσια νοήματα μέσα από μισοτελειωμένες φράσεις.

Είναι δυνατόν να υπήρξες τόσο αφελής; Είναι δυνατόν να πέταξες στα σκουπίδια εκείνο που σε έκανε αυτό που είσαι; 

Σκέφτεσαι ότι το βιβλίο δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ ξανά όπως ήταν. Οι σελίδες δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν και το νόημα τους θα παραμείνει για πάντα μέσα στο υποσυνείδητο σου σαν μια θολή ανάμνηση. Παίρνεις μια γενναία απόφαση. Δεν πρόκειται ποτέ να ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Θα συνεχίσεις να γράφεις την ιστορία σου σε νέες σελίδες οι οποίες δε θα σκιστούν ποτέ.

Θα συνεχίσεις να γράφεις την πιο όμορφη ιστορία που θα οδεύει στο πιο όμορφο τέλος. Σωστή σκέψη. Ξεκίνα σήμερα. Και ακόμα και αν δεν καταφέρεις να το γράψεις όπως ακριβώς ήθελες, προσπάθησε τουλάχιστον να γράψεις κάτι αληθινό και να είσαι απλά ο εαυτός σου. 

Και άκου και μερικές συμβουλές. Μην ξεχνάς ποτέ αυτά που έγραψες, γιατί όπως λέει και μια παλιά παροιμία ‘ότι γράφει, δεν ξεγράφει’. Γράφε μόνο όταν είσαι σίγουρος και ήρεμος. Γράφε μόνο όποτε σου μιλάει η καρδιά σου.

Και όταν θα φτάσεις σε ένα σημείο που θα σε ικανοποιεί, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και επιχείρησε ξανά να διαβάσεις τα σημεία με τις χαμένες σελίδες. Και να είσαι προετοιμασμένος.

Γιατί με κάποιο μαγικό τρόπο θα έχουν εμφανιστεί ξανά.

Δεν μετανιώνω

Δε μετάνιωσα ποτέ για τις επιλογές μου. Η κάθε μία με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Δεν καταλαβαίνω καν τους ανθρώπους που παραπονιούνται για το παρελθόν και τις επιλογές που έκαναν κάποτε. Σίγουρα ο καθένας μας ονειρεύεται ένα ιδανικό μέλλον, χτισμένο πάνω στις ελπίδες και τα ονειρά του, αλλά πως είναι όλοι τόσο σίγουροι ότι το μέλλον αυτό θα είναι και αυτό που πραγματικά θέλουν; Ας μην ξεχνάμε πως οι ελπίδες και τα όνειρα ωριμάζουν και μεταλλάσσονται και αυτά σύμφωνα με την πορεία της ζωής. Δεν μπορούμε να προδιαθέσουμε τίποτα, ούτε να προβλέψουμε το μέλλον.

Απλά προχωράμε με μικρά και σταθερά βήματα στην πορεία μας προς το άγνωστο.

Γι’αυτό δε μετανιώνω για τίποτα. Ούτε για τις επιλογές μου, ούτε για τα λάθη μου, ούτε για τα μονοπάτια που επέλεξα να ακολουθήσω στα σταυροδρόμια της ζωής. Είναι πολύ σημαντικό να τιμάς αυτό που είσαι και να αναγνωρίζεις τη διαδρομή που έπλασε την προσωπικότητά σου. Έχει μεγάλη αξία το να μπορείς να αποδομείς το χαρακτήρα σου, εκτιμώντας τα υλικά που έπλασαν τη σημερινή του υπόσταση. Και επίσης, έχει τεράστια σημασία το να είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις τα λάθη του παρελθόντος χωρίς όμως να τα δαιμονοποιείς και να τα κατηγορείς. Να είσαι σε θέση να καταλάβεις πως αν υπήρχε τρόπος να γυρίσεις στο παρελθόν θα έκανες ξανά ακριβώς τα ίδια λάθη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια ακριβώς σειρά. Γιατί αν δεν το έκανες, σήμερα θα ήσουν κάποιος άλλος.

Δεν μετανιώνω για τίποτα γιατί τα λάθη έχουν και αυτά τη δική τους αξία. Οι φαινομενικά άστοχες κινήσεις οδηγούν σε δρόμους που δεν είχαμε φανταστεί. Ανοίγουν νέους ορίζοντες και μας δίνουν νέες επιλογές, οι οποίες μπορεί να μας ταιριάζουν τελικά καλύτερα. Μέσα από τα λάθη γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και σωστότεροι κριτές του εαυτού μας. Τα μάτια μας ανοίγουν και οι πύλες του μέλλοντος δείχνουν ολοένα και περισσότερο το τι φυλάνε μέσα τους για εμάς. Δεν μετανιώνω για τίποτα γιατί όσο χάος και να επικρατεί στο κεφάλι μου, στο τέλος της μέρας θα ξέρω ότι η επιλογή που έκανα θα είναι η δικιά μου, χωρίς να με απασχολεί αν θα είναι η σωστή. Θα μου αρκεί απλά το ότι είχα το σθένος να την κάνω.

Κοιτώντας ξανά πίσω στο παρελθόν και προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τη μεγάλη εικόνα, βλέπω ξεκάθαρα ένα χαραγμένο μονοπάτι. Αυτό το μονοπάτι είναι ο δικός μου δρόμος. Λάθος ή σωστός δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι τον έφτιαξα εγώ. Τώρα λοιπόν που τον βλέπω χαραγμένο είμαι απόλυτα σίγουρος για τα βήματα μου και βλέποντας την τροπή που έχει πάρει είμαι ακόμα πιο σίγουρος για το μέλλον και που θέλω να φτάσω. Μεγάλωσα πλέον και είμαι σοφότερος. Και το πιο σημαντικό είναι ότι πλέον έχω το παρελθόν μέσα μου σαν σύμβουλο και όχι σαν κάτι που θέλω να ξεχάσω. Πλέον δε ντρέπομαι για αυτό που είμαι και για τις επιλογές που με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. 

Μένει λίγο ακόμα δρόμος για να μάθω να είμαι ελεύθερος. Για να μη με νοιάζουν οι συνέπειες των επιλογών μου από τη στιγμή που θα είμαι απόλυτα σίγουρος ότι είναι αυτές που θέλω εγώ. Γιατί το δικό μου μέλλον το ορίζω εγώ και δε χωράει άλλους, παρα μόνο αυτούς που θα επιλέξω εγώ να με συμβουλέψουν και να περπατήσουν μαζί μου.

Κάνω λοιπόν το πρώτο βήμα. Απενοχοποιώ το παρελθόν και προχωράω μπροστά. 

Και δε μετανιώνω για τίποτα. Τουλάχιστον όχι για αυτά που έκανα.

Και όσα δεν έκανα ενώ τα ήθελα, θα φροντίσω να τα κάνω στο μέλλον.