Αλλαγή του χρόνου. Το ετήσιο ξεκίνημα μιας νέας εποχής.
Πνέουν γύρω μας οι άνεμοι της αλλαγής. Ξεκινάει μια νέα χρονιά, μία νέα χρονική
περίοδος που βαφτίζεται από τη διάθεση για κάτι διαφορετικό. Κάτι καινούργιο.
Αισιοδοξία και χαρά στον αέρα. Μια νοητή χρονική ζώνη που ακυρώνει οτιδήποτε
κακό ζήσαμε μέχρι σήμερα και μας τονίζει οτι το μέλλον βρίσκεται μπροστά,
αχανές και δυσοίωνο. Κι όμως, αυτές τις μέρες δε φοβόμαστε να κοιτάξουμε στην
άβυσσο που χάσκει απειλητική μπροστά μας. Ίσως αυθυποβαλλόμαστε, αλλά
υποσυνείδητα φανερώνουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, μαζί με την ελπίδα
και τη λαχτάρα για μία νέα, καλύτερη ζωή.
Ξεκινάει λοιπόν ξανά η αιώνια αναζήτηση. Γνωρίζουμε όμως
τι είναι αυτό που αναζητάμε; Μήπως αναζητάμε μια πλασματική ευτυχία για να
γεμίσουμε τα κενά που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε; Μήπως αναζητάμε όλα αυτά
που ορίζει το σύγχρονο μοντέλο ζωής ως ευτυχία; Ή μήπως τελικά περιπλανιόμαστε
στο αιώνιο χάος του χωρόχρονου αναζητώντας αυτό το κάτι που μας λείπει ωστε να
αισθανθούμε ολοκληρωμένοι, αλλά που δε μπορέσαμε ποτέ να ορίσουμε;
Αυτό είναι.
Αναζητάμε το άπιαστο. Τη κρυφή μας επιθυμία που
γνωρίζουμε πολύ καλά αλλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον
εαυτό. Αυτό που ευχόμαστε να βρεθεί στο δρόμο μας κάθε φορά που κλείνουμε τα
μάτια στιγμιαία κάτω από τη βροχή των αστεριών. Αυτό που παρακαλάμε να μας
φέρει κάθε νέος χρόνος κάθε φορά που τον καλωσορίζουμε. Το άπιαστο, μακρινό
όνειρο που ο καθένας μας ορίζει διαφορετικά μέσα του και που φαίνεται καθαρότερα
μπροστά μας αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου. Και που ξεχνάμε το ίδιο εύκολα
όσο η ρουτίνα και η απαισιοδοξία παίρνουν ξανά σιγά σιγά τη θέση που
δικαιωματικά κατέχουν στη ψυχολογία μας.
Ο χρόνος πετάει μακριά και κάθε νέος χρόνος δίνει τη θέση
του σε έναν πιο νέο χωρίς να το καταλάβουμε. Και το δυσοίωνο μέλλον κυριαρχεί
πάνω στις ζωές μας, καταπίνοντας λαίμαργα κάθε ακτίνα φωτός. Μέχρι ο τροχός να
ξαναγυρίσει και να επιστρέψει (έστω και μηχανικά) η πεποίθηση οτι κάτι νέο
πρόκειται να ξεκινήσει και το θετικό συναίσθημα επιτέλους επιστρέψει. Μήπως
όμως τελικά όλα είναι στο μυαλό μας;
Ίσως τελικά το άπιαστο που τόσο επιθυμούμε να μην είναι
τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Ας κρατήσουμε το συναίσθημα ζωντανό και ας κοιτάξουμε
λίγο καλύτερα στην άβυσσο, τόσο αισιόδοξα όσο εκείνες τις πρώτες μέρες του
χρόνου, χωρίς φόβο. Ίσως κάτι να αχνοφαίνεται μέσα στη καταχνιά. Ίσως...
Σε λίγη ώρα όλα ξεκαθαρίζουν.
Ναι, το άπιαστο όνειρο παίρνει σάρκα και οστά. Και
βρίσκεται ακριβώς εκεί που ήταν πάντα. Εκεί που θα είναι πάντα μέχρι να το
ανακαλύψουμε.
Κάτω από τη βροχή των αστεριών.
