Έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν για επιλογές και
το πως ορίζουν τη ζωή μας. Επιλογές που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη μετέπειτα
πορεία μας και το ποιόν μας σαν άνθρωποι. Επιλογές που λειτούργησαν είτε σαν
λάδι, είτε σαν άμμος στο μηχανισμό που οδηγεί τη ζωή μας. Όλα όμως είναι
τζόγος. Ποντάρουμε είτε στο ένστικτο, είτε στη λογική. Το τι θα νικήσει στο
τέλος δεν εξαρτάται δυστυχώς απο εμάς.
Πορευόμαστε σε ένα αχανή διάδρομο από κλειστές πόρτες.
Πόρτες παντού, μπροστά και πίσω, δεξιά και αριστερά, σε κάθε γωνία, σε κάθε
σταυροδρόμι. Πόρτες που είτε δεν άνοιξαν ποτέ, είτε τις κλείσαμε εμείς κάποτε
και πετάξαμε μακριά το κλειδί. Και γύρω απο τις πόρτες αιωρείται αιώνια η
αμφιβολία. Ο φόβος. Τι κρύβεται απο πίσω τους; Ξέρουμε ή νομίζουμε οτι ξέρουμε;
Μια ματιά στις πόρτες που αφήσαμε πίσω μας κλειστές μας θυμίζει το ποιοι
ήμασταν και τι μας έφερε μεχρι εδώ. Ο φόβος και η αμφιβολία επιστρέφει. Ξαφνικά
έρχεται στο μυαλό ένα ζεστό αίσθημα απο τον παράδεισο που κάποτε κρυβόταν πίσω
απο μια από αυτές τις πόρτες. Ένας παράδεισος που μετατράπηκε σε κόλαση μόλις
λίγα λεπτά προτου η πόρτα κλείσει. Ξανά αμφιβολία...μήπως ο παράδεισος δε
χάθηκε αλλα αναδομήθηκε μέσα από τις στάχτες του παρελθόντος; Μήπως η ελπίδα δε
χάθηκε αλλα έμεινε κλεισμένη πίσω από την πόρτα; Μήπως πρέπει να ξανανοίξει;
Μια ματιά στις πόρτες που βρίσκονται μπροστά σε κάνει να
αναθεωρήσεις. Τι βρίσκεται από πίσω τους; Ποιος άραγε γνωρίζει; Χάος. Έρεβος.
Ανοίγεις μια τυχαία. Σκοτάδι. Το απόλυτο κενό. Τολμάς να το διαβείς; Είσαι
έτοιμος να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου; Είσαι έτοιμος να θρέψεις μια νέα
ελπίδα μέσα σου; Φόβος ξανά. Την κλείνεις και γυρνάς ξανά πίσω. Δε τολμάς να
παραδεχτείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό οτι η πόρτα που βρίσκεται πίσω σου
έκλεισε για πάντα. Μετά από λίγα λεπτά σκέψης ξαναγυρνάς μπροστά στη πόρτα που
μόλις πριν λίγο είχες ανοίξει αποφασισμένος πλέον να τη διαβείς. Και αυτή όμως
έκλεισε για πάντα. Είχες την ευκαιρία σου και την έχασες. Ο χρόνος και η ζωή δε
χαρίζεται σε κανέναν. Τι κρυβόταν πίσω της άραγε; Ένας νέος παράδεισος ή μια
νέα κόλαση; Τώρα πια δε θα μάθεις ποτέ. Φόβος για άλλη μια φορά. Και το βλέμμα
ξαναγυρνάει μοιραία στις πόρτες του παρελθόντoς.
Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Κινούμαστε μέσα σε ένα
λαβύρινθο από πόρτες προσπαθώντας να αποδομήσουμε και να οριοθετήσουμε ένα καλά
οργανωμένο χάος που θα μας οδηγήσει στη πύλη του δικού μας παραδείσου. Ο μόνος
δρόμος είναι μπροστά. Δεν υπάρχουν πολυτέλειες για δεύτερες σκέψεις. Οι πόρτες
που κλείνουν πίσω μας, κλείνουν για κάποιο λόγο και ποτε δε ξαναγυρνάμε σε
αυτές. Αν χρειαστεί να επιστρέψουμε, τότε η ζωή θα φέρει τη συγκεκριμένη πόρτα
ξανά μπροστά μας, με άλλα δεδομένα και άλλο υπόβαθρο. Τα πισωγυρίσματα σε χαμένες
υποθέσεις του παρελθόντος το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας
αποπροσανατολίζουν και ναι μας οδηγούν σε φαύλους κύκλους. Ο δρόμος βρίσκεται
μπροστά και όπως και ο χρόνος, ποτέ δε γυρίζει πίσω. Όσο πιο σύντομα το
συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο σύντομα θα βρούμε το δρόμο μας στο λαβύρινθο. Και
τόσο πιο σύντομα θα ανοίξουμε τη πόρτα που ονειρευόμασταν μια ολόκληρη ζωή.
Επιλογές που κλείνουν και ανοίγουν πόρτες. Κλειδιά στα
χέρια μας. Απεριόριστη δύναμη που είμαστε ανίκανοι να την ελέγξουμε. Η δύναμη
να ελέγξουμε το μέλλον. Το πρώτο βήμα για να το καταφέρουμε είναι να κοιτάξουμε
με θάρρος προς το μέρος του.
Μπροστά, οχι πίσω.
