Η αρχή του χρόνου είναι ουσιαστικά τώρα. Τελειώνει το
καλοκαίρι, και όλοι οδεύουμε ξανά προς το καθημερινό μας πρόγραμμα που, όσο και
αν αποτελεί ρουτίνα, είναι η ζωή μας. Όσο δύσκολη όμως και να είναι αυτή η μετάβαση
από την ανεμελιά και την άναρχη οργάνωση του προσωπικού μας χρόνου στην αυστηρή
λογική των ωραρίων και των προθεσμιών, προμηνύει την αρχή κάτι νέου. Και κάθε
αρχή είναι δύσκολη αλλά και ενδιαφέρουσα.
Η φυσιολογική ζωή σιγά σιγά επανέρχεται και σιγά σιγά
ζυγίζουμε και εκτιμάμε τις προοπτικές μιας νέας σεζόν. Η ελπίδα για ένα
καλύτερο αύριο γεμίζει τις καρδιές όσων μπορούν να ξύσουν την αφιλόξενη
επιφάνεια της απότομης επανόδου στην πραγματικότητα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι κάθε
εποχή του χρόνου έχει τη δικιά της σημασία. Χωρίς τον χειμώνα δεν θα είχε κανένα
απολύτως νόημα το καλοκαίρι. Η ρουτίνα σπάει με την αλλαγή της εποχής και της διάθεσης.
Άλλωστε, έχουμε πολλά να περιμένουμε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Η περίοδος των
χριστούγέννων, οι απόκριες, οι εορτασμοί του Πάσχα είναι μόνο μερικά από αυτά.
Και όποιος περιμένει αποκλειστικά και μόνο το επόμενο καλοκαίρι ή ακόμα
χειρότερα, επιμένει να ζει στη σκιά του Αυγούστου που μόλις μας άφησε, τότε εκτός
από επίπεδος και δυστυχισμένος, είναι και άξιος της μοίρας που ο ίδιος επέλεξε.
Επανεκκίνηση. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε για να
αισθανόμαστε ζωντανοί. Φόρτιση μπαταριών, ανανέωση διάθεσης και μια μικρή δόση
ελπίδας. Σπάσιμο της ρουτίνας. Το τελευταίο μπορεί να επιτευχθεί κάθε στιγμη
του χρόνου, αρκεί να έχουμε τη διάθεση να ανακαλύπτουμε και να υιοθετούμε δραστηριότητες
που θα αποτελέσουν το αλατοπίπερο του ελεύθερου μας χρόνου. Ένα καλό βιβλίο,
μια καλή ταινία, ακόμα και μια απλή βόλτα με φίλους μπορούν να επιδράσουν
καταλυτικά στην ψυχολογία μας και να μας κάνουν να αισθανθούμε ευτυχισμένοι και
πλήρεις. Αν οι δραστηριότητες μας περιοριστούν στα βασικά και οι ίδιοι είμαστε
αρνητικοί στο να σκεφτόμαστε και να δρούμε εκτός του προγράμματος μας, τότε
είναι σίγουρο ότι θα βαλτώσουμε. Το βάλτωμα φέρνει θλίψη και η θλίψη γίνεται κατάθλιψη.
Δε χρειάζεται να περάσουμε όλο το χειμώνα περιμένοντας να έρθει το επόμενο
καλοκαίρι. Κάθε νέα μέρα μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό καλοκαίρι. Το δικό μας
μικρό καλοκαίρι.
Ο Σεπτέμβρης είναι παράξενος μήνας. Κατακλύζεται από
αντιθέσεις. Είναι απεχθής και συμπαθής ταυτόχρονα. Είναι κρύος και ζεστός.
Είναι απειλητικός και φιλόξενος. Είναι γνώριμος αλλά και ξένος. Κάπως σα να
συναντάς έναν παλιό αγαπημένο φίλο που έχεις να δεις χρόνια. Ενώ ξέρεις πάνω
κάτω τι να περιμένεις, ουσιαστικά φοβάσαι να τον συναντήσεις και να του
μιλήσεις. Φοβάσαι την αλλαγή και την επίδραση της πάνω σου και πάνω του. Αλλά
μόλις το κάνεις συνειδητοποιείς απλά ότι τίποτα δεν άλλαξε. Και κάνετε ξανά μια
νέα αρχή.
Κάθε χρόνο αυτή την εποχή κατακλύζομαι από ελπίδα. Ελπίδα
για κάτι νέο, κάτι καινούργιο το οποίο ίσως να έρθει φέτος, ίσως και όχι.
Συνήθως απογοητεύομαι από την έκβαση των πραγμάτων αλλά όχι για πολύ. Ποτέ δε
χάνω την ελπίδα. Αυτό το καινούργιο που περιμένω θα έρθει κάποτε. Και θέλω όταν
έρθει να είμαι κι εγώ εκεί. Να το αντιληφθώ και να το υποδεχτώ όπως του αξίζει.
Όπως μου αξίζει.
