Αισθάνομαι μπερδεμένος. Χρειάζομαι οπωσδήποτε ένα
διάλειμμα.
Μέσα σε έναν κυκεώνα σκέψεων και προβληματισμών που
αφορούν το παρόν και το μέλλον κάποια στιγμή το μυαλό θολώνει και το μόνο που
επιθυμείς είναι να πάρεις μια βαθιά ανάσα ωστε να μπορέσει να καθαρίσει το
κεφάλι σου.
Επιλογές, φόβοι, αποφάσεις. Πίεση, πολλή πίεση. Υπομονή.
Κι άλλη υπομονή. Και ακόμα περισσότερο υπομονή. Προσπαθείς με νύχια και με
δόντια να βγεις ζωντανός από αυτή τη ψυχοφθόρα διαδικασία. ‘Θα φτιάξουν τα
πράγματα’ σου λέει ο περίγυρος. Φυσικά, δε διαφωνώ. Θα φτιάξουν κάποτε. Μέχρι
όμως να φτιάξουν φοβάμαι οτι θα έχω διαλυθεί εγώ ο ίδιος.
Γιατί άραγε έχουν περιπλακεί τόσο τα πράγματα; Που πήγε η
απλότητα και η αγνότητα που κάποτε χαρακτήριζε την ανθρώπινη ζωή; Γιατί να
πρέπει καθημερινά να σερνόμαστε αβοήθητοι σε σκοτεινούς λαβύρινθους ζώντας με
το φόβο μήπως κάποτε συναντήσουμε το μινώταυρο;
Σου φαίνονται παράξενα όλα αυτά; Για θυμήσου καλύτερα...
Ζεις μια ζωή στο σκοτάδι έχοντας χάσει κάθε ελπίδα. Και
στην ύστατη στιγμή, εκεί που νομίζεις οτι όλα έχουν χαθεί και τα πάντα έχουν
τελειώσει, βλέπεις ξαφνικά το φως της εξόδου. Το φως του ήλιου τυφλώνει και
φοβάσαι να το αντικρίσεις γιατί έχεις μάθει να ζεις στα σκοτεινά. Αντιστέκεσαι,
δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Ώσπου τελικά το παίρνεις απόφαση και προχωράς με
θάρρος προς το φαινομενικά φωτεινό σου πεπρωμένο ρίχνοντας μια δειλή, κλεφτή ματιά
στο σκοτεινό χάσμα ευχόμενος να μην επιστρέψεις ποτέ ξανά εκεί.
Η ζωή όμως έχει άλλη άποψη.
Ανοίγεις μια μέρα τα μάτια σου και από το πουθενά αντικρίζεις
ξανά σκοτάδι. Αρχικά νομίζεις οτι ονειρεύεσαι, δυσκολεύεσαι ακόμα μια φορά να
το πιστέψεις. Μήπως είναι άλλη μια ψευδαίσθηση; Ψηλαφήζεις τους σκοτεινούς
τοίχους με την ελπίδα να βρεις ξανά την έξοδο πιο γρήγορα από την προηγούμενη
φορά. Μετά από λίγο συνειδητοποιείς έντρομος οτι δεν υπάρχει έξοδος. Θα πρέπει
να τη δημιουργήσεις μόνος σου ακόμα και αν σου πάρει μέρες, μήνες, χρόνια. Όσο
πιο σύντομα συμφιλιωθείς με την ιδέα, τόσο πιο γρήγορα θα το πάρεις απόφαση.
Η διπολικότητα της ζωής αποτελεί και το πιο σκληρό
χαρακτηριστικό της. Η κόλαση και ο παράδεισος δεν είναι τίποτα παραπάνω από δύο
συμβολικά συγκοινωνούντα δοχεία που τρέφονται από την πορεία μας σε αυτή. Το
ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Η ισορροπία έρχεται μέσα από καλές και
κακές εμπειρίες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι οτι δεν ξέρεις πότε και σε τι
κατάσταση θα σε πετύχουν. Οι εμπειρίες όμως σφυρηλατούν χαρακτήρες. Οι παθόντες
προχωράνε μπροστά έχοντας συνεχώς τα μάτια τους ανοιχτά. Οι ανυποψίαστοι κάποια
στιγμή σοκάρονται από το φέρσιμο της μοίρας με τρόπο που στιγματίζει την
υπόλοιπη ζωή τους. Όλοι ανεξαιρέτως όμως περνάμε από την κόλαση στον παράδεισο
και αντίστροφα καθημερινά. Και τις περισσότερες φορές η μετάβαση λαμβάνει χώρα μέσα
στο μυαλό μας.
Ας προσπαθήσω τώρα να πάρω μια ανάσα. Συνεχίζω να είμαι
μπερδεμένος. Η πίεση με συνθλίβει. Θα κλείσω για λίγο τα μάτια μου. Δε γνωρίζω
τι θα δω όταν τα ξανανοίξω. Σκοτάδι ή φως; Δεν έχει σημασία. Από τη στιγμή που
είμαι ακόμα ζωντανός, θα αντιμετωπίσω το μέλλον με αισιοδοξία. Και κάποια
στιγμή η ίδια η ζωή θα με ανταμείψει.
