'Θέλω' και 'Πρέπει'

‘Θέλω’: Η έκφραση της επιθυμίας του να πράξεις κάτι καθαρά για τον εαυτό σου, για να ικανοποιηθείς και να νιώσεις καλά.

‘Πρέπει’: Η υποχρέωση του να πράξεις κάτι όχι γιατί απαραίτητα εσύ το επιθυμείς, αλλά γιατί οφείλεις να το κάνεις, τις περισσότερες φορές ερχόμενος σε αντίθεση με τις επιθυμίες σου και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Καλωσήρθατε στον κόσμο του συμβιβασμού.

‘Θέλω’ και ‘πρέπει’. Ή αντίστοιχα ‘δε θέλω’ και ‘δεν πρέπει’. Δύο εκφράσεις που στριφογυρίζουν καθημερινά στο μυαλό μας πολεμώντας η μία την άλλη προκειμένου μία από τις δύο να επικρατήσει. Η μάχη μεταξύ τους εξουθενώνει τη ψυχολογία. Ανάλογα με το ποιά από τις δύο θα καταφέρει να επικρατήσει στο τέλος, οι συνέπειες είναι διαφορετικές. Πάντα όμως θα υπάρχουν συνέπειες.

Χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη για να μπορέσεις να κάνεις αυτό που πρέπει, ειδικά αν έρχεται σε αντίθεση με τη προσωπική σου επιθυμία. Για ποιούς λόγους μπορεί κάποιος να καταπιέσει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του; Για να μην πληγώσει κάποιον; Για να τον προστατέψει; Μα σε κάθε περίπτωση πληγώνει και αφήνει εκτεθειμένο τον ίδιο του τον εαυτό, εκθέτοντάς τον σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με πνιγμό. Αδιέξοδο. Η επιθυμία παραμένει καλά κρυμμένη μέσα σου μέχρι που μετατρέπεται σε απωθημένο. Τα απωθημένα συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο μέχρι που σε πνίγουν. Απόγνωση. Και τότε έρχεται το ξέσπασμα. Επέλεξες κάποτε το ‘πρέπει’. Ξανά και ξανά. Και το ερώτημα παραμένει. Προστάτεψες τους άλλους. Δε τους πλήγωσες. Γιατί όμως το έκανες αυτό στον εαυτό σου; Που είναι όλοι αυτοί τώρα; Που εξαφανίστηκαν; Θλίψη.Ξαφνικά έρχεται η απάντηση. Όλοι αυτοί όταν βρέθηκαν στο ίδιο σταυροδρόμι επέλεξαν το ‘θέλω’ και όχι το ‘πρέπει’. Κάτι που δεν έκανες εσύ. Μήπως έφτασε λοιπόν ο καιρός και για σένα να κάνεις μια διαφορετική επιλογή;

Στον αντίποδα, αντίστοιχη ψυχική δύναμη χρειάζεται και για να γίνει η επιλογή που πραγματικά επιθυμείς. Γιατί σε αυτή τη περίπτωση ο καθένας αντιμετωπίζει άλλου είδους συνέπειες, λόγω της αντίθεσης της επιλογής αυτής με τη ‘κοινή λογική’. Όμως έτσι κάνεις κάτι καθαρά για τον εαυτό σου, κάνεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Μήπως λοιπόν έτσι το τίμημα είναι μικρότερο; Ίσως ναι, ίσως πάλι οχι. Σε κάθε περίπτωση, το ζύγισμα του ειδικού βάρους της κάθε κατάστασης και η τελική επιλογή είναι στο χέρι του καθενός από εμας. Σε κάθε περίπτωση επιλέγεις κάτι να θυσιάσεις. Για όλα υπάρχει ένα τίμημα. Συμβιβασμός; Σίγουρα αλλά πάντοτε υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής.

Καταλήγοντας, θεωρώ πως ο εαυτός μας δεν είναι για πούλημα και οτι που και που χρειάζεται να τον προστατεύουμε κάνοντας τις επιλογές που πραγματικά επιθυμούμε. Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό και επίσης είναι πολύ εύκολο μέσω αυτής της οδού να καταλήξουμε στο άλλο άκρο, αυτό του εγωισμού. Όμως δε μιλάμε για ακρότητες αλλά για ισορροπία. Και μιλώντας και από προσωπική εμπειρία, είναι πολύ άσχημο να κρατάς πράγματα και συναισθήματα κλειδωμένα μέσα σου, αφήνοντάς τα να σαπίζουν χωρίς να τα μοιράζεσαι με κανένα, μόνο και μόνο επειδή ‘πρέπει’ ή ‘δε πρέπει’. Καιρός να δώσουμε επιτέλους στον εαυτό μας αυτό που του αξίζει και να μην καταπιέζουμε τις επιθυμίες του. Καιρός να διώξουμε από δίπλα μας ότι και όσους μας χαλάνε και να οδηγήσουμε τη ζωή μας εκεί που θέλουμε εμέις. 

Να χαρίσουμε στον εαυτό μας το αυτονόητο. Το δικαίωμα της επιλογής και το θάρρος της γνώμης.

Κοινωνικές διακρίσεις

Υποθέτω οτι λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε τον ορισμό της φράσης ‘κοινωνικός ρατσισμός’ όπως και τις δημοφιλέστερες μορφές του, στις οποίες εκτιθόμαστε καθημερινά είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.

Τα παραδείγματα πολλά. Πέρα από τις φυλετικές διακρίσεις, που αποτελούν και την πιο γνωστή μορφή του προβλήματος, θύματα (και αιτίες) εκδήλωσης κοινωνικού ρατσισμού μπορεί να είναι μια ανύπαντρη μητέρα, μια διαφορετική κοινωνική ή πολιτική αντίληψη, σεξουαλικές και στυλιστικές προτιμήσεις και γενικά οτιδήποτε διαφορετικό. Τίποτα περισσότερο από κατάλοιπα συντηρητικών κοινωνικών αντιλήψεων και προκαταλήψεων, καθώς είναι γνωστό οτι η εξωτερική εμφάνιση καθώς και οι προσωπικές επιλογές του καθενός πάνω στις οποίες χτίζει τη ζωή του δεν αφορούν κανέναν άλλο παρα μόνο τον ίδιο, από τη στιγμή φυσικά που δεν ενοχλεί κάποιον και αυτές οι επιλογές δεν επηρεάζουν τη ζωή κάποιου άλλου.

Πέρα όμως από τα προφανή, υπάρχουν και άλλες καταστάσεις στις οποίες εκδηλώνεται το φαινόμενο με τρόπο ας πούμε ‘καμουφλαρισμένο’. Μιλάω για καταστάσεις που έχουμε τη τάση να αντιμετωπίζουμε επιφανειακά, αγνοώντας τη σοβαρότητά τους. Ένα απλό (ίσως και αφελές αλλά εύστοχο) παράδειγμα θα μπορούσε να είναι όταν ας πούμε μια παρέα επιλέγει να αγνοήσει συνειδητά κάποιον (που προφανώς είναι μέλος της παρέας) σε μια έξοδο επειδή θεωρεί πως εκεί που επέλεξαν να περάσουν το βράδυ τους ‘δε θα του αρέσει’. Ή οταν κάποιος αγνοεί κάποιον επίσης συνειδητά για λόγους και αιτίες που ο ίδιος έπλασε και αποφάσισε χωρίς να δεχτεί καν τη γνώμη του άμεσα ενδιαφερόμενου (για τον οποίο και μπήκε σε αυτή τη διαδικασία). Όταν επιλέγεις και αποφασίζεις εσύ για κάποιον άλλο κρίνοντας με βάση τα δικά σου μέτρα και σταθμά αδιαφορώντας παντελώς για τις επιλογές του, τότε δυστυχώς τον αντιμετωπίζεις ρατσιστικά χωρίς να το καταλαβαίνεις και αυτό ισχύει ακόμα και όταν πραγματικά ενδιαφέρεσαι γι’αυτόν και νομίζεις πως με αυτό τον τρόπο τον προστατεύεις. Σα να έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους και αυτόματα τον θέτει στο περιθώριο. Το πρόβλημα λοιπόν έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος και εκδηλώνεται με πολύ περισσότερους τρόπους από όσους μπορούν να υποπέσουν στην αντίληψή μας.

Ένας ακόμα χώρος εκδήλωσης (και μάλιστα ανελέητης) κοινωνικού ρατσισμού είναι τα σχολεία και γενικότερα οι μικρές ηλικίες. Κλίκες στα πρότυπα ‘συμμοριών’, εμπαιγμοί, κοροιδίες και κοινωνικοί αποκλεισμοί παιδιών με διαφορετικά χαρακτηριστικά αποτελούν καθημερινές καταστάσεις. Το χειρότερο είναι οτι όλοι μας το γνωρίζουμε αλλά κλείνουμε τα μάτια στο φαινόμενο, επικαλούμενοι συνήθως τη μικρή ηλικία των παιδιών σαν ‘συγχωροχάρτι’. Κι όμως, τα ψυχολογικά αδιέξοδα και οι ανασφάλειες που αναπτύσσει ένα παιδί που εκτίθεται καθημερινά στο φαινόμενο, μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν αρνητικά τη μετέπειτα ζωή του, το χαρακτήρα που θα διαμορφώσει, καθώς και το τρόπο που αντιμετωπίζει τους γύρω του. Όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν με σωστή ενημέρωση καθώς είναι απολύτως λογικό τα μικρά παιδιά να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν τις συνέπειες των πράξεων τους.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με ακόμα περισσότερα παραδείγματα αλλα δεν έχει νόημα. Η ουσία είναι οτι δεν υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι παρά μόνο διαφορετικές αντιλήψεις και νοοτροπίες οι οποίες δημιουργούν κοινωνικά χάσματα. Για να αντιμετωπιστεί δραστικά το φαινόμενο χρειάζεται απλά να αφυπνιστούμε μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα και να συνειδητοποιήσουμε οτι είμαστε όλοι ίσοι και με ίσα δικαιώματα, τόσο απέναντι στη κοινωνία όσο και στην ίδια τη ζωή.

Πρότυπα και ήρωες

Έχετέ ποτέ αναρωτηθεί τι ορίζει το χαρακτήρα μιας κοινωνίας; Το χαρακτήρα μιας γενιάς; Τι μπορεί να είναι τόσο δυνατό ωστε να επιδρά στη ψυχολογία με τέτοιο τρόπο ωστε να δημιουργεί και να πλάθει συνειδήσεις, να τις αφυπνίζει η ακόμα και να τις ρίχνει σε λήθαργο; 

Η εισαγωγή των προτύπων στο σύγχρονο μοντέλο της κοινωνίας έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη διαμόρφωση του συλλογικού ασυνείδητου και ειδικότερα της νέας γενιάς. Ο τρόπος επιβολής συγκεκριμένων προτύπων μέσω της τηλεόρασης, της showbiz και λοιπών ‘φανταχτερών’ χώρων, που βρίθουν από χλιδή και προβάλλουν προς τα έξω μια φαινομενικά εξιδανικευμένη εικόνα για τη σύγχρονη ζωή, ωθούν συνήθως τα νεότερα παιδιά που δεν είναι ακόμα σε θέση να αντιληφθούν τις πραγματικές συνθήκες της να επιθυμούν διακαώς να ακολουθήσουν το ‘παράδειγμα’ τους, έχοντας ως όνειρο κάποια μέρα να μπορέσουν να γίνουν σαν κι αυτά ή έστω να τους μοιάσουν. Με αυτό το τρόπο η κοινωνία διαμορφώνεται με λάθος τρόπο, καθώς όσοι σκέφτονται έτσι τείνουν να αγνοούν ουσιαστικά ζητήματα της καθημερινότητας και σιγά σιγά ωθούνται υποσυνείδητα σε μια αέναη κατάσταση οπου υπνωτισμένοι ζουν σε ένα κόσμο που νομίζουν οτι είναι δικός τους αλλά στη πραγματικότητα τον έπλασαν άλλοι γι’αυτούς.

Εξετάζοντας το θέμα από μια διαφορετική σκοπιά, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να έχει κανείς πρότυπα στη ζωή του. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που αυτά επιβάλλονται σχεδόν με το ζόρι μέσα από το συνεχή βομβαρδισμό πληροφορίας στον οποίο υποβαλλόμαστε καθημερινά. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε οτι με αυτό τον τρόπο συνειδήσεις και χαρακτήρες που ακόμα πλάθονται (ή είναι αδύναμες) επηρεάζονται αρνητικά, λαδώνοντας τα γρανάζια μιας μηχανής που έχει στηθεί με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων.

Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν για να δούμε ποια πρότυπα διαμόρφωσαν τις προηγούμενες γενιές (και κατ’επέκταση τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα) θα διαπιστώσουμε οτι πρόκειται για σύμβολα που σημάδεψαν τις καρδιές και τις συνειδήσεις του κόσμου που τους πίστεψε και τους ακολούθησε. Ενδεικτικά (και εντελώς τυχαία) αναφέρω ονόματα όπως ο John Lennon, o Che Guevara και πολλοί άλλοι ακόμα οι οποίοι απέκτησαν μια σχεδόν θρυλική υπόσταση και έγιναν κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας ωθώντας και εμπνέοντας εκατομμύρια ανθρώπους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους (έστω και σε επίπεδο νοοτροπίας αν οχι σε επίπεδο πράξεων) σε αντίθεση με τα σημερινά ‘φτιαχτά’ και εμπορικά πρότυπα, που αποσκοπούν απλά και μόνο στο κέρδος και τη συσκότιση του κόσμου.

Θα ολοκληρώσω παραθέτοντας μια φράση που είχε ειπωθεί αρκετά χρόνια πριν σε μια σχετική κουβέντα με φίλους.

‘Η σημερινή γενιά έχει πρότυπα. Εμείς είχαμε ήρωες.’

Αυτό νομίζω τα λέει όλα.

Στο βωμό του εγωισμού...

Ζούμε στην εποχή της επιφανειακής σκέψης. Στην εποχή οπου ο καθένας μας νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του και το πως θα περνάει καλά. Στην εποχή οπου η ευαισθησία, το συναίσθημα, η συμπόνοια και άλλες παρόμοιες έννοιες τείνουν να περνάνε στα ψιλά γράμματα για να μη πω εντελώς απαρατήρητες.Οι άνθρωποι πληγώνουν ο ένας τον άλλον απροκάλυπτα, χωρίς κανένα έλεος και προφανώς χωρίς να νοιάζονται γι’αυτό. Ακούμε συχνά οτι χάνεται η ανθρωπιά αλλα κανένας δε κάνει τίποτα γι’αυτό. Το μόνο που κάνουμε είναι να γυρνάμε τη πλάτη και να συνεχίζουμε ατάραχοι το δρόμο μας αδιαφορώντας για το πόνο ή τη προσωπική τραγωδία του άλλου. 

Εγωισμός. Ακόμα μια από τις μάστιγες της εποχής μας. Η αφελής πεποίθηση οτι εμείς είμαστε οι σωστοί και κανένας άλλος. Η τέχνη του να νοιάζεσαι μόνο για τον εαυτό σου. Και δυστυχώς, η λογική που έχει υιοθετήσει η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων. Στο βωμό του εγωισμού κάθημερινά καταστρέφονται φιλίες, συνεργασίες, σχέσεις ζωής. Δεν είναι ειρωνικό; Για να προστατέψεις τον εαυτό σου τον πληγώνεις απομονώνοντάς τον από αυτά που αγαπάς. Προστατεύεις την υπαρξή σου διώχνοντας μακριά τους ανθρώπους που νοιάζονται για σένα. Και το χειρότερο από όλα είναι οτι ο τρόπος σου αυτός σκληραίνει και τους ίδιους οι οποίοι θα αντιδράσουν με παρόμοιο τρόπο σε μια παρόμοια κατάσταση. Έτσι σιγά σιγά βρισκόμαστε όλοι μας παγιδευμένοι σε έναν αέναο κύκλο που μας απομακρύνει και μας κλείνει ολοένα και περισσότερο στους εαυτούς μας. Και ενώ βαθιά μέσα μας πονάμε, ο εγωισμός δε μας αφήνει να το παραδεχτούμε μη τυχόν και πληγώσουμε την (ήδη πληγωμένη) υπερηφάνεια μας.

Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που αποτελούν την εξαίρεση στο κανόνα. Ακριβώς γι’αυτό το λογο όμως αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα εγωιστικών συμπεριφορών. Το να αντιμετωπίζεις καθημερινά αυτό που δεν είσαι και δε θέλεις να είσαι είναι άλλη μια μεγάλη ειρωνία. Και το χειρότερο είναι οτι πολλές φορές κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους καταλήγουν ίδιοι ή και χειρότεροι από αυτό που τόσα χρόνια πάλευαν να αποφύγουν. Και πάλι όμως, ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει; Το να κρατάς τον εαυτό σου ακέραιο και τη θέλησή σου οξυμένη και ετοιμη να αποκρούσει τέτοιες συμπεριφορές προσπαθώντας ταυτόχρονα να υπερασπιστείς τη θέση σου, απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα. Πολλοί λοιπόν δε το αντέχουν όσο και να το θέλουν και τελικά επιλέγουν να γίνουν και οι ίδιοι μέρος αυτής της νοοτροπίας προκειμένου να προστατευτούν και να μη ξαναπληγωθούν. Να μην αποτελούν πια τους λίγους μέσα στους πολλούς. Να μην αποτελούν πια την εξαίρεση στο κανόνα αλλά τον ίδιο το κανόνα. Όπως και να έχει το πράγμα, ο εγωισμός πάλι νίκησε.

Για να αντιμετωπιστούν όλα αυτά δε νομίζω οτι χρειάζεται κάτι περισσότερο από το να σκέφτεται ο καθένας μας για τον εαυτό του και οχι τον εαυτό του. Να έχουμε το θάρρος να υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω μας και να μη συμβιβαζόμαστε με τη πρώτη δυσκολία αφήνοντας την εκάστοτε κατάσταση να μας καταπιεί. Και πάνω από όλα να μη χάνουμε την ανθρωπιά μας.

Και ποιος ξέρει...ίσως μια μέρα κάποιοι από εμάς καταφέρουμε να αισθανθούμε άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων.   

Μαύρες σκιές...

Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε γωνία, σε κάθε λέξη, σε κάθε ανάσα. Η ευθύνη που αναλαμβάνει κάποιος απέναντι στον εαυτό του κάθε φορά που πρέπει να κάνει μια επιλογή είναι τεράστια. Αυτή την ευθύνη καθώς και τις συνέπειες της, δε μπορεί να την αντιληφθεί τη στιγμή εκείνη παρα μόνο αρκετό καιρό μετά, όταν θα είναι πλέον ώριμος και κατασταλαγμένος. Μπορεί να χάσουμε τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας λόγω λάνθασμένων επιλογών οι οποίες τη στιγμή που έγιναν φάνταζαν ως οι πιο σωστές, οι πιο ‘λογικές’.

Ο ορίζοντας αρχίζει να σκοτεινιάζει όταν αποδεικνύεται οτι μια επιλογή που έγινε σε κάποια δεδομένη στιγμή ήταν τελικά λάθος. Ακόμα χειρότερα είναι όταν δεν είμαστε σίγουροι για το αν η επιλογή ήταν η σωστή. Γιατί τότε, η ερώτηση ‘Τι θα γινόταν αν...;’ παίρνει κυριολεκτικά σάρκα και οστά και ψιθυρίζει στο αυτί σου σε ανύποπτο χρόνο. Σα μια αόρατη σκιά που σε ακολουθάει παντού κάνοντας αισθητή τη παρουσία της εκεί που δε το περιμένεις.

Ο χαρακτήρας που διαμορφώνει ένας άνθρωπος μέσα στα χρόνια καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις συναναστροφές του και τις εμπειρίες του, οι οποίες με τη σειρά τους καθορίζονται από τις επιλογές του. Εμείς επιλέγουμε τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τη πορεία που θα πάρει η ζωή μας και κατ’επέκταση αυτές οι ίδιες οι επιλογές μας πλάθουν και καθορίζουν το ποιοι είμαστε πραγματικά. Κανείς δε μπορεί να πει στα σίγουρα αν μια επιλογή που κάνουμε κάποτε θα είναι εν τέλει και η καλύτερη για εμάς. Απλά τη κάνουμε σχεδόν στα τυφλά, βασιζόμενοι στο ένστικτο και τη τύχη. Όταν μετά από καιρό τα πάντα μέσα μας κατασταλάζουν και αναρωτιόμαστε για την ορθότητα της επιλογής μας, τότε εμφανίζονται οι σκιές, που ψιθυρίζοντάς μας χρησιμοποιώντας τη φωνή της συνείδησης, μας γεμίζουν αμφιβολίες, φόβο για το μέλλον, ακόμα και πόνο για κάτι που ποτέ δε μάθαμε το πως θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί αν στο παρελθόν είχαμε κάνει μια εναλλακτική επιλογή.

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Το να μετανιώνεις για μια επιλογή που έκανες κάποτε είναι δίκοπο μαχαίρι. Το παρελθόν είναι αυτό που είναι και δεν είναι δυνατό να αλλάξει. Από την άλλη όμως, αυτές οι εμπειρίες και τα λάθη είναι που σε βοηθάνε να στήσεις το μέλλον σου όπως εσύ επιθυμείς. Γιατί ότι δε σε σκοτώνει, απλά σε κάνει πιο δυνατό. Κάποια στιγμή διαύγειας και καθαρού μυαλού, συνειδητοποιείς πως αν δεν είχες κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή, είτε αυτή ήταν καλή είτε κακή, δε θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα. Γιατι είτε το θέλουμε είτε οχι, οι επιλογές καθορίζουν αυτό που είμαστε και αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Και είμαι σίγουρος πως, αν μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, θα επιλέγαμε ξανά τους ίδιους δρόμους.

Το πήρα απόφαση. Απόψε θα ανάψω το φως και θα διώξω τις σκιές. Ξέρω οτι δε θα είναι για πάντα. Ας είναι. Ίσως την επόμενη φορά που θα επιστρέψουν να έχω μάθει να ζω με αυτές.

Περι ελευθερίας...

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί το πόσο ελεύθεροι είμαστε;

Υπάρχουν πολλές μορφές ελευθερίας. Σε μια εποχή οπου θεωρητικά η ελευθερία είναι αναφαίρετο δικαίωμά όλων μας, έχοντας κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες ανά την ιστορία, δυστυχώς είμαστε λιγότερο ελεύθεροι από ποτέ.

Η χειρότερη μορφή περιορισμού της ελευθερίας στις μέρες μας έχει ψυχολογικές προεκτάσεις. Ακόμα χειρότερα είναι όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλλουμε στον εαυτό μας περιορισμούς, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Γιατί όμως; Ίσως γιατί νομίζουμε οτι έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι...είμαστε όμως; Είναι ευτυχισμένος αυτός που προσπαθεί να αλλάξει τον εαυτό του μόνο και μόνο για να γίνει αποδεκτός από κάποιον άλλο; Και για ποιο λόγο κάποιος μπορεί να αισθάνεται μη αποδεκτός; Ίσως λόγω επιθυμίας ένταξής του σε ένα κοινωνικό σύνολο, ίσως λόγω του (ενδεχομένως ερωτικού) ενδιαφέροντός του για κάποιο πρόσωπο, ίσως απλά και μόνο λόγω της ανάγκης να αισθανθεί οτι ανήκει κάπου. Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα να καταλάβουμε οτι η σύγχρονη νοοτροπία μας βάζει υποσυνείδητα σε περιορισμούς αναγκάζοντάς μας με τη σειρά μας να αυτοπεριοριζόμαστε οδηγούμενοι έτσι σε ένα φαύλο κύκλο; Κανένας δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Φυσικά όσα αναφέρονται παραπάνω ως παραδείγματα δεν είναι σε καμια περίπτωση κατακριτέα, απλά δε πρέπει ποτέ να ξεχνάμε οτι κάποιος που προσπαθεί μονο για τους άλλους παραγκωνίζοντας τον εαυτό του νομίζοντας πως έτσι θα βρει το κλειδί για την ευτυχία δεν είναι ευτυχισμένος. Είναι φυλακισμένος.

Οι συναισθηματικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι είναι από τους περισσότερο ψυχολογικά καταπιεσμένους ανθρώπους της σημερινής εποχής. Σα να ζούνε μόνιμα έγκλειστοι σε μια φυλακή με αόρατα κάγκελα. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι η λογική τους, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ‘ψυχρή’ και ‘απάνθρωπη’ λογική που έχει υιοθετήσει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Επίσης, όπως προαναφέρθηκε, καθένας από εμάς έχει την έμφυτη ανάγκη να αισθάνεται οτι ανήκει κάπου. Ως εκ τούτου λοιπόν, άνθρωποι που εκ φύσεως τείνουν να σκέφτονται συναισθηματικά, θέτουν όρια στον εαυτό τους για να αποφύγουν πιθανή περιθωριοποίηση ή απογοήτευση και εν τέλει καταλήγουν να προσποιούνται παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στο λεγόμενο ‘θέατρο του παραλόγου’, βρισκόμενοι συνεχώς αντιμέτωποι με αδιέξοδες καταστάσεις που οδηγούν σε καταθλίψεις και ψυχολογικά κενά. Δεν είναι να απορεί κάποιος λοιπόν για ποιο λόγο οι σχέσεις στην εποχή μας αποτυγχάνουν συνεχώς...πόσο καιρό θα ανέξει κάποιος να προσποιείται οτι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι μόνο και μόνο για να αισθανθεί αποδοχή; Ίσως για κάποιες μέρες, εβδομάδες, ίσως και χρόνια. Σίγουρα όμως οχι για μια ολόκληρη ζωή. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα αυτοπεριορισμού που αντιμετωπίζουμε καθημερινά...σκεφτείτε το. Η επιλογή είναι πάντα δική μας.

Είμαστε όσο ελεύθεροι θέλουμε να αισθανόμαστε.

Εσύ ποιά όψη των πραγμάτων προτιμάς;

Όπως συμβαίνει με τις δυο όψεις ενός νομίσματος, έτσι υπάρχουν πάντα δύο όψεις σε οτιδήποτε συναντάμε. Ισορροπία. Το καλό δε μπορεί να υπάρξει χωρίς το κακό. Η χαρά αντισταθμίζεται από τη λύπη. Για κάθετι θετικό υπάρχει και ένα αρνητικό. Η οπτική γωνία του παρατηρητή είναι αυτή που ορίζει την ουσία μιας κατάστασης η ενός γεγονότος.

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός και ότι είναι χρυσός δε λάμπει πάντα. Τα πάντα ζυγίζονται και αποκτούν την αξία που τους δίνει η συνείδησή μας χωρίς αυτό να σημαίνει οτι αυτή είναι και η πραγματική τους αξία. Κάποια πράγματα έχουμε τη τάση να τα βλέπουμε οπως εμείς θέλουμε αγνοώντας τη πραγματικότητα και δίνοντας βάση στον εγωισμό. Ο ουρανός αλλάζει χρώμα και μορφή ανάλογα με τη διάθεσή μας, τις εμπειρίες μας και τη συναισθηματική μας κατάσταση κάθε δεδομένη στιγμή. Η ψυχική και φυσιολογική μας όραση μεταβάλλεται ασυνείδητα, επηρεασμένη από εγωισμούς και φόβο για το μέλλον, οδηγώντας μας σε πνευματικά διλήμματα και αδυναμία εκτίμησης του τι συμβαίνει και τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς και τη προσωπική μας ιδιοσυγκρασία. Είναι πραγματικά κρίμα να θυσιάζουμε πράγματα στη ζωή μας στο βωμό του φόβου και του εγωισμού. Είναι κρίμα να φοβόμαστε να δούμε τη πραγματική όψη μιας κατάστασης (είτε αυτή είναι μια νέα εμπειρία, μια νέα γνωριμία ή οτιδήποτε άλλο) από φόβο μήπως δεν είναι αυτό που εμείς θα θέλαμε να είναι. Από πότε αποκτήσαμε την ικανότητα να κρίνουμε το τι είναι καλό για εμάς; Από πότε μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον;

Κάτι που είναι καλό για σένα μπορεί να είναι επιβλαβές για κάποιον άλλο. Κάτι που δε σημαίνει τίποτα για σένα μπορεί να είναι τα πάντα για μένα. Εκεί που εσύ βλέπεις άγονη γη και ξερόχορτα εγώ μπορεί να βλέπω τον ίδιο το παράδεισο. Στο φως του φεγγαριού κάποιος μπορεί να βρίσκει ζωή και κάποιος άλλος μελαγχολία. Κάπως έτσι οι καταστάσεις αλληλοσυμπληρώνονται και ολοκληρώνονται παίρνοντας χρώμα μέσα από την ίδια μας τη ψυχολογία. Το παρελθόν χρωματίζει το μέλλον, δε το επισκιάζει. Μόνο ο φόβος της αντιμετώπισης του μέλλοντος είναι ικανός να το επισκιάσει και να σβήσει τα όνειρα. Όμως είναι καθαρά δικαίωμα του καθένα μας αν κάποιος επιμένει να βλέπει σκοτάδι εκεί που βρίσκεται το φως. Όπως επίσης είναι άξιος σεβασμού αυτός που μόνος του δημιουργεί το φως που σιγά σιγά καταπίνει το σκοτάδι.

Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο σκέψου...

Όταν βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο, πως είσαι τόσο σίγουρος οτι δεν είναι μισογεμάτο;

Πως είσαι τόσο σίγουρος οτι το σκοτάδι δε σου χαμογελάει;

Πως είσαι τόσο σίγουρος οτι εκεί που βλέπεις μαύρο είναι όντως μαύρο;