Πολλές φορές αισθανόμαστε χαμένοι ακόμα και στον ίδιο
δρόμο που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε. Η ανασφαλής μας φύση μας φέρνει συνεχώς
μπροστά σε διλήμματα και επιλογές που εν τέλει μας απομακρύνουν από την φυσική
μας υπόσταση αλλά και από τον προορισμό μας. Συνειδητοποιώντας αυτά (συνήθως σε
ανύποπτο χρόνο) μπορεί να τρομάξουμε από το πόσο μακριά είμαστε από αυτό που
ήμασταν κάποτε. Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί αυτό που γίναμε να ήταν ουσιαστικά
ο ασυνείδητος στόχος μας. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε διαφορετικοί από
παλιά.
Ο άνθρωπος σμιλεύεται από την ίδια τη ζωή σαν πηλός.
Χάνει κομμάτια του, βρίσκει άλλα, για να συμπληρωθεί ξανά, ξεραίνεται,
σκληραίνει, μαλακώνει, αλλάζει σχήμα. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία είναι
σχεδόν ανέφικτο να βγει κάποιος ίδιος με το όπως ξεκίνησε. Κάποιοι
αποθαρρύνονται, κάποιοι άλλοι πάλι μαθαίνουν να είναι δυνατοί. Οι καθημερινές
μάχες γίνονται εμπειρίες, οι εμπειρίες μνήμες, οι μνήμες σημεία αναφοράς. Και
κάποια στιγμή, κάπου, κάποτε χάνουμε τον εαυτό μας και ξεχνάμε ποιοι είμαστε.
Σε αυτό το κομβικό σημείο ο άνθρωπος απαρνιέται το
παρελθόν του. Το παρελθόν που τον έθρεψε και τον έπλασε. Σε αυτό το κομβικό
σημείο ο άνθρωπος γίνεται ένας ξένος. Όποιος ξεχνάει το δρόμο που τον έφερε
εκεί που βρίσκεται σήμερα, δεν πρόκειται να τον ξαναβρεί ποτέ, όσο και αν το
θελήσει. Οι αξίες, οι ιδέες και τα όνειρα μας, μας οδηγούν στρώνοντας το δρόμο
μας. Αν τα ξεχάσουμε και τα εγκαταλείψουμε , τότε ξεχνάμε και το δικό μας δρόμο
που φτιάχνουμε μέρα μέρα με τα χέρια μας. Πειρασμοί υπάρχουν πολλοί και είναι
πολύ εύκολο να ενδώσουμε με την ελπίδα ότι θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε πολύ
πιο γρήγορα. Έτσι όμως χάνεται η ουσία. Έτσι απομακρυνόμαστε από την πραγματική
μας υπόσταση και γινόμαστε χωρίς να το καταλάβουμε έρμαια της καθημερινότητας
και των πρακτικών που εκείνη προστάζει.
Ο εαυτός μας είναι ένας μοναδικός σύντροφος που πορεύεται
μαζί μας πάντοτε. Τον μοιραζόμαστε, τον συμβουλευόμαστε, μας στηρίζει και τον
στηρίζουμε. Είναι επίσης το μοναδικό πράγμα που οτιδήποτε και να συμβεί δεν
πρόκειται ποτέ να φύγει μακριά. Αν ξεχάσουμε το ποιοι είμαστε, τότε
εγκαταλείπουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Και αν αυτός χαθεί μέσα στη δίνη του
παρελθόντος και της ματαιοδοξίας μας, τότε θα τον έχουμε χάσει για πάντα. Δεν
πρόκειται να βρεθεί ποτέ γιατί θα έχει πλέον πνιγεί κάπου βαθιά μέσα μας. Και
θα προσπαθούμε καθημερινά να αποδείξουμε στους ανθρώπους γύρω μας ότι είμαστε
κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε πραγματικά. Και μόνο εμείς θα γνωρίζουμε
την αλήθεια. Όμως ο φτιαχτός εαυτός μας δεν πρόκειται να την παραδεχτεί ποτέ.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες δυσκολίες και να βρεθούν
στο δρόμο μας, όσο και να θέλουμε να ξεστρατίσουμε από την αληθινή υπόσταση μας,
πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ένα βασικό κανόνα.
Ποτέ μην ξεχνάς ποιος είσαι.
Ποτέ μην ξεχνάς από πού ξεκίνησες.
Ποτέ μην ξεχνάς το τι σε έφερε εδώ.
Ποιος ξέρει…ίσως κάποια μέρα αυτές οι απλές συμβουλές να
σώσουν την ψυχή κάποιου από εμάς.
