Κι έτσι ξαφνικά, ένα σκοτεινό πέπλο απλώθηκε πάνω από τον σύγχρονο κόσμο. Ο θάνατος σκορπίζεται καθημερινά και θερίζει τις ζωές αθώων ανθρώπων, ενώ παράλληλα αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του στις ψυχές όσων είχαν την τύχη να γλιτώσουν από τη σαρωτική του μανία.
Και για όλα αυτά ευθύνεται ο ίδιος ο άνθρωπος. Το ανθρώπινο γένος δείχνει τη νοσηρή του φύση κατατρώγοντας τα ίδια του τα σωθικά, θυσιάζοντας έτσι αξίες, ιδανικά αλλά και τη σημαντικότητα της ύπαρξης στο βωμό του χρήματος.
Πλέον είναι φανερό. Ζούμε ένα νέο μεσαίωνα.
Και καθημερινά οι οπλισμένες στρατιές του πολιτισμένου κόσμου δημιουργούν καραβάνια αθώων που ξαφνικά έμειναν μετέωροι, χωρίς προορισμό και χωρίς σκοπό. Και όσοι καταφέρουν να επιζήσουν, θα πρέπει να κουβαλήσουν για μια ζωή τα βάρη και τα ερωτηματικά της ζωής που απότομα ξεριζώθηκε από τα χέρια τους. Η ελπίδα μπορεί ποτέ να μην πεθαίνει, αλλά λαβώνεται και λιγοψυχάει. Και τότε, η σκιά του θανάτου θεριεύει και μοιάζει ανίκητη. Και τελικά η ψυχή που έχει μείνει εκτεθειμένη χαράσσεται και το αίμα της στάζει, αφήνοντας πίσω στο δρόμο μας ίχνη που μας ακολουθούν για πάντα.
Επειδή όποτε και να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε πίσω, πλέον είναι πάντα εκεί.
Έτσι συμβαίνει και τώρα. Παιδιά χάνουν απότομα την παιδική τους ηλικία και οι αναμνήσεις τους βάφονται στο μαύρο και στο γκρι. Νέοι και γέροι βλέπουν ένα μέλλον στα ίδια χρώματα, αφήνοντας πίσω ένα παρελθόν βαμμένο στο κόκκινο. ‘Η ζωή θα συνεχιστεί’ θα πουν κάποιοι. Συμφωνώ, η ζωή ποτέ δεν τελειώνει. Όμως πολλές φορές παραμορφώνεται και χάνει το νόημα της.
Όταν το χρήμα, η φιλοδοξία και η νέα τάξη πραγμάτων καταπατούν τα δικαιώματα της ίδιας της ζωής, τότε το νόημα σταματά να υπάρχει. Και το μόνο που αξίζει στον άνθρωπο είναι ο αφανισμός. Γιατί πλέον είναι φανερό ότι δεν μας αξίζει τίποτα. Ούτε ο πλανήτης που κληρονομήσαμε, ούτε η φύση που μας ανέθρεψε, ούτε καν η ζωή που μας δόθηκε.
Τα λόγια φαντάζουν πλέον πολύ μικρά για να περιγράψουν το τι καταγράφει η ιστορία τις τελευταίες μέρες. Είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε και καταλήγουμε απλοί παρατηρητές. Είναι από εκείνες τις στιγμές που απλά εύχεσαι να υπήρχε μια ανώτερη δύναμη που θα απέδιδε δικαιοσύνη. Εύχεσαι να εμφανιζόταν το λυτρωτικό φως που θα κατάπινε το σκοτάδι. Εύχεσαι όλα αυτά να είναι απλά ένα κακό όνειρο για όλους, που θα εξαφανιστεί έτσι απλά όταν έρθει το πρωί.
Εύχεσαι να μπορούσες εσύ με κάποιον τρόπο να πάρεις μακριά όλον αυτό τον ανθρώπινο πόνο. Να δώσεις ξανά ελπίδα στα παιδιά που γνώρισαν σε τόσο μικρή ηλικία τη σκληρότητα της ζωής.
Και να βρεις έναν τρόπο επανεκκινήσεις τον κόσμο, διώχνοντας μακριά όλα τα κακά που γέννησε η ανθρωπότητα,
Να αντικαταστήσεις το χρήμα με την αγάπη. την φιλοδοξία με την φιλευσπλαχνία. Το φόβο με την χαρά.
Και τα όπλα με φαγητό και νερό για κάθε άνθρωπο στον πλανήτη, έτσι ώστε να μην ξαναπεινάσει ποτέ κανείς.
