Όπως συμβαίνει με τις
δυο όψεις ενός νομίσματος, έτσι υπάρχουν πάντα δύο όψεις σε οτιδήποτε συναντάμε.
Ισορροπία. Το καλό δε μπορεί να υπάρξει χωρίς το κακό. Η χαρά αντισταθμίζεται
από τη λύπη. Για κάθετι θετικό υπάρχει και ένα αρνητικό. Η οπτική γωνία του
παρατηρητή είναι αυτή που ορίζει την ουσία μιας κατάστασης η ενός γεγονότος.
Τίποτα δεν είναι όπως
φαίνεται. Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός και ότι είναι χρυσός δε λάμπει
πάντα. Τα πάντα ζυγίζονται και αποκτούν την αξία που τους δίνει η συνείδησή μας
χωρίς αυτό να σημαίνει οτι αυτή είναι και η πραγματική τους αξία. Κάποια
πράγματα έχουμε τη τάση να τα βλέπουμε οπως εμείς θέλουμε αγνοώντας τη
πραγματικότητα και δίνοντας βάση στον εγωισμό. Ο ουρανός αλλάζει χρώμα και
μορφή ανάλογα με τη διάθεσή μας, τις εμπειρίες μας και τη συναισθηματική μας
κατάσταση κάθε δεδομένη στιγμή. Η ψυχική και φυσιολογική μας όραση μεταβάλλεται
ασυνείδητα, επηρεασμένη από εγωισμούς και φόβο για το μέλλον, οδηγώντας μας σε
πνευματικά διλήμματα και αδυναμία εκτίμησης του τι συμβαίνει και τι είναι
πραγματικά σημαντικό για εμάς και τη προσωπική μας ιδιοσυγκρασία. Είναι
πραγματικά κρίμα να θυσιάζουμε πράγματα στη ζωή μας στο βωμό του φόβου και του
εγωισμού. Είναι κρίμα να φοβόμαστε να δούμε τη πραγματική όψη μιας κατάστασης
(είτε αυτή είναι μια νέα εμπειρία, μια νέα γνωριμία ή οτιδήποτε άλλο) από φόβο
μήπως δεν είναι αυτό που εμείς θα θέλαμε να είναι. Από πότε αποκτήσαμε την
ικανότητα να κρίνουμε το τι είναι καλό για εμάς; Από πότε μπορούμε να προβλέψουμε
το μέλλον;
Κάτι που είναι καλό για
σένα μπορεί να είναι επιβλαβές για κάποιον άλλο. Κάτι που δε σημαίνει τίποτα
για σένα μπορεί να είναι τα πάντα για μένα. Εκεί που εσύ βλέπεις άγονη γη και
ξερόχορτα εγώ μπορεί να βλέπω τον ίδιο το παράδεισο. Στο φως του φεγγαριού κάποιος
μπορεί να βρίσκει ζωή και κάποιος άλλος μελαγχολία. Κάπως έτσι οι καταστάσεις
αλληλοσυμπληρώνονται και ολοκληρώνονται παίρνοντας χρώμα μέσα από την ίδια μας
τη ψυχολογία. Το παρελθόν χρωματίζει το μέλλον, δε το επισκιάζει. Μόνο ο φόβος
της αντιμετώπισης του μέλλοντος είναι ικανός να το επισκιάσει και να σβήσει τα
όνειρα. Όμως είναι καθαρά δικαίωμα του καθένα μας αν κάποιος επιμένει να βλέπει
σκοτάδι εκεί που βρίσκεται το φως. Όπως επίσης είναι άξιος σεβασμού αυτός που μόνος
του δημιουργεί το φως που σιγά σιγά καταπίνει το σκοτάδι.
Εσύ που διαβάζεις αυτό
το κείμενο σκέψου...
Όταν βλέπεις το ποτήρι
μισοάδειο, πως είσαι τόσο σίγουρος οτι δεν είναι μισογεμάτο;
Πως είσαι τόσο σίγουρος
οτι το σκοτάδι δε σου χαμογελάει;
Πως είσαι τόσο σίγουρος
οτι εκεί που βλέπεις μαύρο είναι όντως μαύρο;
