Οι σχέσεις των ανθρώπων, όπως και η ζωή, περνάνε κρίση
και μάλιστα μεγάλη. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που η τεχνολογία παίζει πολύ
μεγάλο ρόλο στο πως επικοινωνούμε μεταξύ μας, τα πράγματα γίνονται ακόμα
δυσκολότερα. Η σταδιακή ακύρωση της προσωπικής επαφής και η ‘ασφάλεια’ της
συζήτησης με κάποιον άνθρωπο μέσα από μια οθόνη υπολογιστή και πίσω από ένα
πληκτρολόγιο έχουν διαταράξει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα να κρίνουμε τους
ανθρώπους με το ένστικτο που έχουμε από τη φύση μας ως ανθρώπινα όντα. Η
έλλειψη αλληλεπίδρασης και τριβής πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ μας έχει πλήξει
ανεπανόρθωτα ζωτικές έννοιες για τις ζωές μας όπως συναίσθημα, η διαίσθηση και
το ένστικτο, αντικαθιστώντας τα με κενά και αδυναμίες, ειδικά στις νεότερες
γενιές. Το μυαλό σταματάει να λειτουργεί με το τρόπο που γνώριζε και σιγά σιγά
μετατρέπεται σε ένα άβουλο ‘μηχάνημα’ που δε μπορεί να ξεχωρίσει τη φαντασία
από τη πραγματικότητα.
Αποπροσανατολισμένοι απο το τι πραγματικά είναι σημαντικό
για εμάς, πορευόμαστε σε ενα μοναχικό δρόμο οπου ισχύει μονάχα οτι ορίζουμε
εμείς ως σημαντικό. Μιλάμε και συναναστρεφόμαστε καθημερινά με ανθρώπους, που
στη πλειονότητα των περιπτώσεων δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για αυτούς. Δε
γνωρίζουμε ουτε καν το τόνο της φωνής τους και όμως θεωρούμε πως παίζουν
σημαντικό ρόλο στις ζωές μας. Και μέσα στη σύγχυση της πραγματικής ζωής με τη
διαδικτυακή, αφήνουμε να περάσουν απο δίπλα μας πραγματικά σημαντικά πρόσωπα
και χειροπιαστές καταστάσεις. Κάπου εκεί ξεκινάει και η συναισθηματική σύγχυση,
που μας φέρνει πολλά βήματα πίσω, στερώντας μας την ικανότητα να χειριστούμε αληθινά
βιώματα.
Όταν ο φανταστικός τεχνολογικός μικρόκοσμος του καθένα
μας αρχίζει και μεγαλώνει τόσο ωστε να αρχίσει να μπλέκεται με τη
πραγματικότητα αρχίζουμε αυτόματα και σκεφτόμαστε πιο μηχανικά. Τα αρχέγονα
ένστικτα αποδυναμώνονται, στερώντας μας την ικανότητα να προστατέψουμε τον
εαυτό μας συναισθηματικά και να λάβουμε αποφάσεις. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε
τι είναι καλό για εμάς και τι όχι. Η υπερβολική δόση τεχνολογίας στερεί από τον
άνθρωπο την ικανότητα να σκέφτεται για τον εαυτό του, καθώς πλέον αυτή τη
δουλεια την έχει αναλάβει ένας υπολογιστής που σιγά σιγά ‘εκπαιδεύει’ τον
άνθρωπο να κλείνεται στον εαυτό του και να ξεχνάει να σκέφτεται. Η κοινωνική
δικτύωση περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα παγιδεύοντας σταδιακά τους
ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους και αφήνοντας τους με τη ψευδαίσθηση οτι έχουν
πραγματική ζωή. Πολλοί από αυτούς μάλιστα, βλέπουν με αυτό το τρόπο το ‘εγώ’
τους να επιβεβαιώνεται κάθε φορά που αναφέρουν κάτι δημόσια ή ανεβάζουν κάποια
φωτογραφία που τυχαίνει κάποιας σχετικής αποδοχής, κάτι που απο οτι φαίνεται
είναι αρκετό για να τους κάνει να αισθανθούν σημαντικοί.
Κι εδώ γεννιούνται ερωτήματα. Σημαντικοί για ποιον; Μήπως
το πραγματικό πρόβλημα είναι αλλού;
Μήπως χάσαμε το μέτρο;
Η πραγματική ζωή είναι εκει έξω. Με το γέλιο, το κλάμα,
τη χαρά, τη λύπη, την απογοήτευση, την ανακούφιση, την ελπίδα. Συναισθήματα και
καταστάσεις που δεν είναι δυνατό να αναπαραχθούν μέσα από ένα πληκτρολόγιο. Η
πραγματική ζωή είναι γεμάτη χρώματα, μυρωδιές, εμπειρίες. Είναι τουλάχιστον
θλιβερό να ανακαλύπτεις πως ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι χτίζουν τη ζωή
τους πλεον γύρω από το ψέμα της τεχνολογίας και της κοινωνικής δικτύωσης. Ένα
ψέμα που οι ίδιοι χτίζουν με κόπο και προσπαθούν να συντηρήσουν με μεγάλη
προσπάθεια.
Φίλοι που δε γνώρισες ποτέ, εμπειρίες που ποτε δεν έζησες
και γύρω σου τέσσερις τοίχοι που σε χωρίζουν από την αλήθεια. Μια αλήθεια που
θα μάθεις μόνο αν κάνεις το μεγάλο βήμα να κλείσεις τον υπολογιστή σου έστω για
μια μέρα.
Τη ζωή τη ζεις, δε τη πληκτρολογείς.
