Τα σταυροδρόμια της ζωής (ή αλλιώς διλήμματα) έρχονται
μπροστά μας ολοένα και συχνότερα και κάθε φορά που τα συναντάμε η επιλογή του
δρόμου που πρέπει ή επιθυμούμε να ακολουθήσουμε είναι όλο και πιο δύσκολη. Άσχετα
αν γνωρίζουμε οτι η επιλογή μας σε ένα δίλημμα θα μας βγει σε καλό ή οχι, πρέπει
σχεδόν πάντοτε να θυσιάσουμε κάτι άλλο, είτε προσωρινά είτε μόνιμα.
Ένα από τα πράγματα που καλούμαστε να αποδεχτούμε από
μικρά παιδιά, είναι το οτι στη ζωή ποτέ δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, οι θυσίες
λοιπόν που οφείλουμε να κάνουμε, είτε αυτές είναι μεγάλες είτε μικρές,
αποτελούν συχνό φαινόμενο. Κάποιες φορές αφορούν την απόκτηση υλικών αγαθών,
άλλες πνευματικών. Κάποιες άλλες πάλι είναι επαγγελματικής ή ψυχολογικής
φύσεως. Και οι χειρότερες από όλες είναι οι θυσίες που αφορούν ανθρώπινες
σχέσεις και συναισθήματα. Όταν αναγκάζεσαι άθελα σου να πληγώσεις ή να
στεναχωρήσεις κάποιον για κάποιον ανώτερο σκοπό που παρουσιάστηκε στη ζωή σου.
Ή στον αντίποδα, όταν συμβαίνει αυτό σε σενα τον ίδιο και γίνεσαι εσύ η θυσία.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι σκλάβος των συναισθημάτων του και μη μπορώντας
να αποδεσμευτεί από αυτά, καταλήγει μέσω των επιλογών που καλείται να κάνει στη
διάρκεια της ζωής του να θυσιάσει πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους και κατ’επέκταση
να υποφέρει από ανασφάλειες που κάνουν τις επόμενες επιλογές του ακόμα πιο
δύσκολες. Οι δε παθόντες από τέτοιες καταστάσεις βρίσκουν ακόμα πιο δύσκολα το
δρόμο τους μετά.
Σε όλους μας έχει τύχει να χρειαστεί να κάνουμε κάποια
επιλογή που απαιτεί να θυσιάσουμε κάτι για κάτι άλλο που τη δεδομένη στιγμή
κρίναμε οτι θέλουμε ή χρειαζόμαστε περισσότερο. Όλοι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι
με τον εαυτό μας στη προσπάθεια να κρίνουμε τι έχει μεγαλύτερη σημασία για
εμάς, ωστε να πάρουμε τη πιο σωστή απόφαση. Τα αντικρουόμενα συναισθήματα που
ρέουν στο μυαλό και τη ψυχή παίρνουν τη μορφή ενός μικρού πολέμου που θολώνει
τη ματιά και τη κρίση, ειδικά όταν ξέρουμε οτι πρέπει να επιλέξουμε ένα μόνο
δρόμο ανάμεσα σε πολλούς, οπου όλοι τους σημαίνουν πολλά για εμάς. Οι
ανασφάλειες τότε πολλαπλασιάζονται και το άγχος της σωστής επιλογής κατακλύζει
το σώμα. Η επιλογή τελικά γίνεται μετά από πολύ πίεση. Οι ανασφάλειες και
ενδεχομένως οι τύψεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά τη θυσία που επιλέξαμε
να κάνουμε. Μπορεί η επιλογή αυτή εν τέλει να αποδειχθεί ορθή, αλλά ποτέ δε θα
μάθουμε που θα είχαμε βρεθεί αν είχαμε επιλέξει κάτι διαφορετικό. Μπορεί τελικά
η επιλογή του να θυσιάζαμε κάτι άλλο να ήταν καλύτερη, μπορεί και οχι. Στο
τέλος της μέρας είμαστε πάντοτε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και το δρόμο που
επιλέγουμε να ακολουθήσουμε, ακόμα και αν η επιλογή έγινε για λόγους που
οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες. Θα πληγώσουμε, θα πληγωθούμε, θα
κλάψουμε, θα χαρούμε, θα αναρωτηθούμε πάρα πολλές φορές ‘τι θα συνέβαινε αν;’
μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε για μια ακόμα φορά οτι σε αυτή τη ζωή
δε μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας.
Και κάπως έτσι συνεχίζουμε το δρόμο μας μέσα από τα
αμέτρητα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν σε αινιγματικά σταυροδρόμια. Σε κάθε
ένα από αυτά θα χρειαστεί να αφήσουμε κάτι πίσω. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να
κρίνουμε πάντοτε αντικειμενικά για τον εαυτό μας και τους γύρω μας και
ζυγίζοντας συστά τις επιλογές μας, να συνεχίσουμε στο δρόμο που πραγματικά
θέλουμε. Τη ζωή μας τη ζούμε εμείς οι ίδιοι και οι πράξεις μας ακολουθούν
πάντοτε τα βήματα που χαράζουμε.
Μπορεί κάποτε να φτάσουμε σε ένα σημείο οπου δε θα
αναρωτιόμαστε πια για το αν κρίναμε σωστά γιατί θα είμαστε πλέον σίγουροι. Το
μόνο πράγμα που δε θα χρειαστεί ποτέ να θυσιάσουμε για να φτάσουμε σε αυτό το
σημείο, είναι η ακεραιότητα και η πίστη στον εαυτό μας.
