Πραγματικά δεν ξέρω πώς να αρχίσω το γράμμα αυτό. Αρχικά
σκέφτηκα να ξεκινήσω με την καθιερωμένη εισαγωγή, αλλά αν υπάρχεις θα ξέρεις
ήδη ποιος είμαι και γιατί σου γράφω. Θα ξέρεις ήδη το γιατί αισθάνθηκα την
ανάγκη να σου γράψω.
Αν υπάρχεις.
Δημιούργησες τον κόσμο και αμέσως μετά έπλασες τους
ανθρώπους. Και μαζί με αυτούς έπλασες τον πόνο, τη δυστυχία, την κακία και τόσα
ακόμα αρνητικά που δε θα έφτανε ολόκληρο το γράμμα για να στα αναφέρω όλα. Δε
διαφωνώ ότι η ανθρωπότητα δεν διέπεται μόνο από αυτά που ανέφερα. Σίγουρα όμως
καθορίζεται και οδηγείται από αυτά. Η παρακμή των ανθρώπων έχει φτάσει στο
μέγιστο σημείο. Το αρχικό σου πλάνο ξέφυγε μέσα στους αιώνες και κατέληξε
παρωδία. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία αξία για κανέναν και ιδανικά δεν
υπάρχουν. Μόνο λεφτά. Παντού λεφτά. Και πόνος. Και ακόμα περισσότερος πόνος.
Αλλά μάλλον όλα αυτά τα γνωρίζεις.
Αν υπάρχεις.
Η φύση καταλήφθηκε από το τελειότερο δημιούργημά σου. Η
κατάληψη της κορυφής της τροφικής αλυσίδας έφερε τον όλεθρο. Η ζωή μειώνεται
μέρα με τη μέρα. Το οξυγόνο επίσης. Σε λίγο δε θα μπορούμε να ζήσουμε και θα
αφανιστούμε. Ίσως αυτό είναι και το σχέδιο σου. Ίσως τελικά όμως αυτό να μας
αξίζει. Εγώ το καταλαβαίνω κάθε φορά που κοιτάω μέσα στα μάτια κάποιου ζώου.
Βλέπω την αθωότητα, την αγνότητα και τη θέληση για ζωή μέσα από το καθαρό του
βλέμμα. Κάτι που πλέον δε μπορείς να το βρείς εύκολα ανάμεσα στους ανθρώπους.
Και αν καταφέρεις να το βρεις θα είναι σίγουρα πληγωμένο και μελαγχολικό. Γιατί
ο άνθρωπος δημιούργησε μια νοητή τροφική αλυσίδα μέσα στο ίδιο του το είδος.
Μια αλυσίδα που καθορίζεται από την δίψα για εξουσία και που μέσα της μόνο οι
δυνατοί επιβιώνουν. Μια αλυσίδα που ενισχύεται από την αδικία, το συμφέρον και
το ψέμα. Αλλά μάλλον και αυτό το ξέρεις ήδη
Αν υπάρχεις.
Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι πως αν όντως υπάρχεις κάνεις πλάκα μαζί μας.
Διαλέγεις κάποιους τυχαία και τους δυσκολεύεις τη ζωή μόνο και μόνο για να
περάσεις την ώρα σου, για να διασκεδάσεις. Άλλες φορές πάλι αισθάνομαι πως
έχεις απογοητευτεί τόσο με την αποτυχία μας που απλά μας παράτησες στην τύχη
μας. Είναι δυνατόν να αποκλίναμε τόσο από τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας μας;
Είναι δυνατόν να έπεσες τόσο έξω; Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις την απάντηση.
Αν υπάρχεις.
Θέλω να ξέρεις ότι έχω ψάξει πολλές φορές να σε βρώ.
Υπήρξαν στιγμές που σε χρειάστηκα. Και δεν ήξερα που να σε ψάξω, αλλά που να μη
σε ψάξω. Δε σε έψαξα λοιπόν μέσα σε βιβλία, ούτε σε δόγματα και σε ναούς. Ξέρω
ότι δεν κατοικείς εκεί. Παρ’όλα αυτά δεν κατάφερα ακόμα να σε εντοπίσω. Ίσως να
βρίσκεσαι παντού όπως λένε, ίσως να κατοικείς στον ουρανό, ίσως πάλι να
βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό μας, η ακόμα και στις καρδιές μας. Δε με βοήθησες
καθόλου. Δε μου έδωσες ένα σημάδι ύπαρξης, ούτε με έπεισες ότι θέλεις το καλό μας.
Μπορεί απλά να μη σε νοιάζει πιά. Πάντως θα ήθελα να ξέρεις πως αν υπάρχεις θα
ήθελα έστω και μια φορά να επικοινωνήσεις μαζί μου και να κουβεντιάσουμε. Αλλα
μάλλον και αυτό το ξέρεις ήδη.
Αν υπάρχεις, ξέρεις που θα με βρεις.
