Ο κόσμος γύρω σου έχει αλλάξει. Η πραγματικότητα σου έχει
αλλάξει. Το συνειδητοποιείς μέρα με τη μέρα εδώ και πολλά χρόνια αλλά
δυσκολεύεσαι να το αποδεχτείς. Μια ματιά στο παρελθόν σε πείθει. Όλα ήταν
διαφορετικά τότε. Σε κάποιους τομείς καλύτερα, σε κάποιους άλλους πάλι
χειρότερα. Ένα όμως είναι σίγουρο.
Όλα ήταν πιο αγνά.
Όλα ήταν καινούργια τότε. Υπήρχε ο νεανικός ενθουσιασμός,
υπήρχε η φλόγα, υπήρχαν τα όνειρα που προσπαθούσες να κατακτήσεις. Ξυπνούσες
κάθε μέρα με ένα νέο στόχο, με μια νέα φιλοδοξία, με ένα νέο κίνητρο. Έβλεπες το
μέλλον σαν ένα τεράστιο δρόμο γεμάτο προοπτικές και επιλογές και αποφάσιζες
καθημερινά με τη νεανική σου αφέλεια και τη σιγουριά του χρόνου που απλωνόταν
μπροστά σου άπλετος.
Τώρα όμως αρχίζεις σιγά σιγά να νιώθεις το βάρος των ονείρων
που δεν κατάφερες να αγγίξεις και σε προσπέρασαν. Αρχίζεις και αισθάνεσαι ότι οι
προοπτικές σου ελαττώθηκαν και ότι ο δρόμος που απλωνόταν μπροστά σου στένεψε
και γέμισε αγκάθια. Πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε. Χάθηκε η φλόγα της νεότητας,
οι φίλοι με τους οποίους ονειρευόσουν μαζί τράβηξαν σιγά σιγά ο καθένας το δικό
του δρόμο ώσπου χαθήκατε. Εσύ έμεινες λίγο ακόμα πιστός στις ιδέες και τους στόχους
σου αλλά ο χρόνος βαραίνει και αυτός ακόμα περισσότερο τις πλάτες σου και
τελικά σχεδόν τα εγκατέλειψες.
Άλλαξαν πολλά τελικά. Περισσότερα από όσα αρχικά πίστευες.
Δεν άλλαξε μόνο ο κόσμος σου, το περιβάλλον σου. Άλλαξες κι εσύ ο ίδιος.
Ποτέ δεν απαρνήθηκες τα όνειρα και τους στόχους σου. Ήσουν
πάντα προσηλωμένος σε αυτά. Ακόμα και τώρα τα κρατάς καλά κρυμμένα σε μια σκοτεινή
γωνία του μυαλού σου σαν φυλαχτό, ελπίζοντας κάποια μέρα να βρεις ξανά το
σθένος να τα κυνηγήσεις ξανά. Φοβάσαι όμως πολύ. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό
που φοβάσαι δεν είναι ούτε ο χρόνος, ούτε η φρενήρης πορεία της ζωής που όσο
προχωράει περιορίζει όλο και περισσότερο την πολυτέλεια των επιλογών σου.
Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Φοβάσαι να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο αυτό που ήσουν
κάποτε. Και φοβάσαι γιατί ξέρεις ότι ο παλιός, ελεύθερος εαυτός σου θα σε
κατηγορούσε και θα σε χαρακτήριζε. Ίσως σε έβριζε κιόλας. Και βαθιά μέσα σου θα
ήξερες ότι έχει δίκιο γιατί πολύ απλά τον απαρνήθηκες. Τον ξέχασες.
Ίσως όμως τελικά σου έκανε καλό μια τέτοια ‘συνάντηση’. Ίσως με αυτό τον τρόπο θυμόσουν ξανά
ποιος ήσουν κάποτε και τι σε έφερε μέχρι εδώ. Ίσως αν ένιωθες ξανά τη φλόγα που
κάποτε σε οδηγούσε να αφυπνιζόσουν. Και ίσως να συνειδητοποιούσες ότι τα
όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι ποτέ δεν σταματάνε να υπάρχουν ή να είναι
σημαντικοί για εμάς και τελικά θυμόσουν ξανά τι σημαίνει να παλεύεις για αυτό
που αγαπάς.
Και ίσως συνειδητοποιούσες τελικά ότι ο χρόνος δεν είναι
παρά ένα κίνητρο για να κάνεις στη ζωή σου αυτό που ακριβώς θέλεις, προτού τα
περιθώρια στενέψουν στα αλήθεια.
Σίγουρα στην πράξη αυτές οι θεωρίες δεν είναι απολύτως
εφαρμόσιμες όμως είναι καλό που και που να θυμόμαστε ότι η φλόγα που μας κάνει
ανθρώπους δε σβήνει ποτέ, όσα χρόνια και να περάσουν.
Είναι πάντα εκεί και περιμένει υπομονετικά να την ανακαλύψουμε
ξανά. Και είναι εκεί για να φωτίσει τα όνειρα μας ξανά και όχι για να τα κάψει.
