Αλήθειες που πονάνε...

Είναι αργά το βράδυ. Κοιτάω έξω από το παράθυρο και βρέχει καταρρακτωδώς. Και μέσα βρέχει. Μέσα μου. Μέσα μας. Συγκεντρώνω το βλέμμα μου στις σταγόνες της βροχής. Είναι ζωντανές μόνο για όσο πέφτουν. Μόνο για τόσο λίγο. Όπως και όλοι μας και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε ούτε στον εαυτό μας. Πέφτουμε και τότε νιώθουμε οτι υπάρχουμε. Προδιδόμαστε, πληγωνόμαστε, πεθαίνουμε και έτσι μαθαίνουμε να ζούμε. Μέσα στη δίνη των συναισθημάτων που ρέουν σα χείμαρρος το χαρτί και το στυλό είναι η μόνη διέξοδος. Στο μυαλό κυριαρχεί μόνο μία λέξη. Αγάπη. Αναλογίζομαι πόσες φορές την έχω δώσει, πόσες φορές την έχω νιώσει, πόσες φορές έχω ακούσει την έκφραση ‘σ’άγαπώ’. Και τότε ξαφνικά αρχίζω να πέφτω ξανά.

Δεν είναι τουλάχιστον ειρωνικό να σε αγαπούν όλοι αλλά η αγάπη που λαμβάνεις να είναι μηδαμινή;

Βροντή. Η βροχή δυναμώνει. Το στυλό γλιστράει στο χαρτί. Ώρα να πούμε αλήθειες. Για σένα γράφω, που μιλάς χωρίς να σκεφτείς. Αν δεν αντέχεις τις αλήθειες σταμάτα την ανάγνωση τώρα και ζήσε στο ψέμα που σε βολεύει. Σκέψου το για λίγο. Είσαι ακόμα εδώ; Ωραία. Τώρα άκου προσεκτικά. Δε με αγαπάς. Αγαπάς τον εαυτό σου και αυτό που μπορώ να κάνω για σένα. Με αγαπάς με το τρόπο που θες εσύ, οχι με το τρόπο που πρέπει. Με αγαπάς με το τρόπο που σε βολεύει. Όποιος αγαπάει πραγματικά δε το δείχνει με λόγια αλλά με πράξεις. Το διαβάζεις στα μάτια του, όπως άλλωστε και τις μεγαλύτερες αλήθειες. Το βιώνεις και το βιώνει και αυτός. Δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Δεν παρεξηγείς. Είσαι πάντα εκεί και περιμένεις. Αναπνέεις. Νιώθεις. Ζεις.

Αντέχεις μερικές ακόμα αλήθειες; Όταν το προσωπικό συμφέρον κι ο εγωισμός μπλέκουν με το αγνό συναίσθημα τότε το αποτέλεσμα φέρνει πληγές που δε κλείνουν ποτέ. Πληγές στα πιο ευαίσθητα στρώματα της ψυχής που πάντα θα αιμορραγούν, βαθιές και αόρατες, που θα υπάρχουν εκεί όσα χρόνια και αν περάσουν. Οι σχέσεις των ανθρώπων, είτε φιλικές, είτε ερωτικές είτε οτιδήποτε άλλο δηλητηριάζονται και καταστρέφονται μονο και μόνο επειδή κανένας δε μπόρεσε να καταλάβει τι σημαίνει να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή. Κανένας δε μπόρεσε να διαβάσει την αλήθεια στα μάτια του άλλου. Κανένας δε μπόρεσε να κατανοήσει τη πραγματική έννοια της λέξης ‘αγάπη’.  Ήταν πάντα ο καθένας για τον εαυτό του. Κι όλοι πέφτουν σιγά σιγά, ο ένας μετά τον άλλο, σαν τις σταγόνες της βροχής.

Κι άλλη βροντή, πιο δυνατή. Το στυλό απομακρύνεται από το χαρτί. Η βροχή συνεχίζεται. Οι σταγόνες χαίρονται τη σύντομη ζωή τους και ας γνωρίζουν οτι πέφτουν, κάνοντας αισθητή τη παρουσία τους μόνο όταν φτάνουν στο έδαφος οπότε και πεθαίνουν. Κι άλλη ειρωνεία. Αναλογίζομαι σιωπηλά πόσες φορές έχω πεθάνει και ξανασηκώθηκα χωρίς να βγάλω ούτε αχνα. Χωρίς να το μάθει κανένας. Πόσες ανοιχτές πληγές κουβαλάω κρυμμένες βαθιά, όπως και όλοι μας άλλωστε. Πόσοι συνειδητοποιήσαμε άραγε την αξία αυτής της εμπειρίας; Πόσοι την εκτιμήσαμε κι αναγεννηθήκαμε μέσα από αυτή; Πόσοι μάθαμε πραγματικά να αγαπάμε;

Προσωπικά δε γνωρίζω αν ξέρω ακόμα να αγαπώ. Ξέρω όμως σίγουρα οτι θέλω να μάθω.

Λόγια και πράξεις

Σήμερα θα ξεκινήσω ανάποδα και άκρως καυστικά. Έχω βαρεθεί τις ψεύτικες υποσχέσεις. Έχω βαρεθεί τα ψεύτικα λόγια.Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους που λένε άλλα με το στόμα και άλλα με τα μάτια. Έχω βαρεθεί να περιμένω συνεχώς κάτι που ποτέ δεν έρχεται. Έχω βαρεθεί τη λέξη ‘θα’.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας. Η ώρα να αλλάξουμε τους κανόνες ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας.

Φανταστείτε ένα θεωρητικό κόσμο μέσα στον οποίο θα κυριαρχούσαν τα καθαρά βλέμματα και οι λέξεις ‘υπόσχεση’ και ‘δέσμευση’ θα αποτελούσαν κώδικες τιμής και όχι μια εύηχη αλληλουχία φθόγγων. Ένα κόσμο στον οποίο θα είχαν νόημα οι πράξεις και οχι τα λόγια. Οι δεσμοί των ανθρώπων θα ήταν ισχυρότεροι τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ο εγωισμός και το προσωπικό συμφέρον δε θα είχαν φωλιάσει σε τέτοιο βαθμό στο συλλογικό ασυνείδητο του ανθρώπινου τρόπου σκέψης ωστε να θεωρούνται φυσιολογικά στοιχεία της προσωπικότητας του καθενός από εμάς. Οι πραγματικά ανοιχτές καρδιές δε θα θεωρούνταν πια ‘θύματα’ και ‘ρομαντικοί’ (για να μη χρησιμοποιήσω μια πασίγνωστη και δημοφιλέστατη λέξη της ελληνικής αργκό) και δε κανένας δε θα τους αντιμετώπιζε με δισταγμό και προκατάληψη. Ένας τέτοιος κόσμος φυσικά δεν υπάρχει και πιθανότατα δε θα υπάρξει ποτέ. Απλά φανταστείτε τον και ίσως κάποιοι πιάσετε το νόημα.

Μην υπόσχεσαι ποτέ αυτό που δε μπορείς να κάνεις. Όχι άλλα λόγια. Όλοι μας έχουμε χορτάσει από αυτά. Όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας  κατάλοιπα υποσχέσεων και δεσμεύσεων που δε πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Πολλές φορές φερόμαστε κι εμείς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αγνοώντας τις συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο στους γύρω μας. Και σιγά σιγά ο κύκλος των υποσχέσεων που ποτέ δε πραγματοποιήθηκαν εισβάλλει στη δίνη του χρόνου φορτώνοντας κατάλοιπα τις ψυχές μας. Κατάλοιπα που μέρα με τη μέρα μετατρέπονται σε παράπονα, απωθημένα και αρνητικά συναισθήματα τα οποία μας πνίγουν και προσπαθώντας να τα διώξουμε αυτά επιστρέφουν πίσω σε μας. Καταλήγουμε έτσι παγιδευμένοι σε ένα φαύλο κύκλο φτάνοντας στο σημείο να μη μπορούμε να εμπιστευτούμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας. Θέλουμε πραγματικά να ζούμε έτσι;

Ο κόσμος που περιγράφηκε παραπάνω μπορεί να μοιάζει ουτοπικός αλλά ουσιαστικά είναι ο κόσμος που μπορούμε να χτίσουμε γύρω μας ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους αναζητώντας την ειλικρίνεια και την αλήθεια στη σκληρή πραγματικότητα στην οποία εκτιθόμαστε καθημερινά. Την αλήθεια η οποία υπάρχει εκεί έξω κρυμμένη βαθιά μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Όποιος την αναζητά δε χρειάζεται να ψάξει κάπου αλλού. Έχοντας αυτό ως κριτήριο ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τα λόγια και ας αρχίσουμε να μιλάμε με πράξεις γιατί πλέον μόνο αυτές μετράνε.

Πράξεις, όχι λόγια.

Η αξία της ζωής

Απόσπασμα από συζήτηση με πολύ καλό φίλο...

‘- Για ποιό θέμα θα ήθελες να γράψω στην επόμενη ανάρτηση;’

‘- Μα φίλε...για την αξία της ανθρώπινης ζωής!’

Το έναυσμα είχε ήδη δοθεί. Η πηγαία ανάγκη να γράψω για την αυτονόητη αξια της ζωής με ώθησε το να το αποφασίσω σχεδόν αυτόματα.

Όλοι μας γεννιόμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό και πατάμε πάνω στην ίδια γη, έχοντας τα ίδια όνειρα, φιλοδοξίες, φοβίες, αδυναμίες. Το μόνο που μας διαχωρίζει είναι η διαφορετική ιδιοσυγκρασία και το πλήθος των χαρακτήρων που διαμορφώνονται μέσα από τις διαφορετικές πορείες που παίρνουν οι ζωές μας. Ανεξάρτητα από το χρώμα, τη γλώσσα που μιλάμε ή οποιοδήποτε κοινωνικό φυλετικό διαχωρισμό, η ζωή έχει την ίδια αξία για όλους μας. Φανταστείτε για παράδειγμα ένα παιδί που ζει μια κανονική ζωή σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο και ένα παιδί που αργοπεθαίνει από την πείνα σε κάποιο χωριό της Αφρικής. Και τα δύο έχουν την ίδια δίψα να ζήσουν. Το πρόβλημα είναι πως το δεύτερο τις περισσότερες φορές δεν έχει αυτή την επιλογή.

Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δε φαίνεται να κατανοεί την αξία της ζωής και αναλώνεται στον υλισμό και το χρήμα υποβαθμίζοντας τη σημασία της. Η ιστορία έχει να επιδείξει απίστευτα εγκλήματα και γενοκτονίες στο βωμό του κέρδους. Κέρδη που θα δώσουν σε λίγους την άνεση να ζήσουν όπως επιθυμούν (σε βάρος όλων των υπόλοιπων) αλλά που κανένας δε θα πάρει μαζί του μετά το τέλος της ζωής του, οτι και να επακολουθεί μετά από αυτή. Τα παραδείγματα είναι άπειρα μέσα στους αιώνες και το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που εφαρμόζονται οι πρακτικές κέρδους (ή οι ιδεολογίες) στην εκάστοτε εποχή. Σε κάθε περίπτωση, η αξία της ζωής περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο άνθρωπος υποβαθμίζεται σαν είδος από τους ίδιους τους ανθρώπους. Αδέρφια σκοτώνονται μεταξύ τους για υλικά αγαθά και κληρονομιές, διχάζονται και δηλητηριάζουν τις σχέσεις τους σπέρνοντας το μίσος μεταξύ τους, ξεχνώντας οτι το αίμα που κυλάει στις φλέβες όλων μας είναι το ίδιο.

Με αυτό το τρόπο η ζωή, το προνόμιο που έχουμε να υπάρχουμε έστω και για μικρό χρονικό διάστημα σε αυτό το κόσμο περνάει συνειδητά σε δεύτερη μοίρα. Έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είμαστε ζωντανοί και ευγνώμονες γι’αυτό. Ξεχνάμε να παίρνουμε εμπειρίες σε κάθε φάση της πολύτιμης ζωής μας, θεωρώντας οτι υλιστικές αξίες όπως το χρήμα και η δόξα είναι πολυτιμότερες από το να θυμόμαστε στη δύση της ύπαρξης μας οτι ζήσαμε. Βάζουμε την απληστία, τον εγωισμό και τις ιδέες μας πάνω από την ουσία που μας έφερε σε αυτό το κόσμο και το σκοπό μας πάνω σε αυτόν. Ξεχνάμε οτι όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και οστά. Ξεχνάμε οτι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Και πάνω από όλα, ξεχνάμε οτι η μοίρα όλων μας είναι κοινή. Ήρθαμε όλοι στη ζωή με τον ίδιο τρόπο και όλοι θα καταλήξουμε στην ίδια άγνωστη τρύπα του χωρόχρονου όταν η παραμονή μας εδώ τελειώσει.

Δυστυχώς, οι μόνοι που κατανοούν πλήρως την αξία του να ζεις είναι οι άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν αγγίξει το θάνατο, είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από εμπειρία κοντινού τους προσώπου. Συνήθως μόνο όταν αντιμετωπίζεις κάτι κατάματα συνειδητοποιείς τη σημασία του. Δε χρειάζεται να φτάσουμε ως εκεί για να κατανοήσουμε το αυτονόητο.

Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας. Εύχομαι κάποτε να το κατανοήσουμε όλοι μας. Όσο και αν ο χρόνος μας στη γή είναι περιορισμένος, ποτέ δε θα είναι αργά για κάτι τέτοιο.

Όνειρα και πραγματικότητα

Έχουμε αναφερθεί ξανά αρκετές φορές στο παρελθόν για την επιβολή των κανόνων της ψυχρής σύγχρονης ζωής στις ζωές μας και κατ’επέκταση στο υποσυνείδητό μας. Κατηγορούμε τη συγκεκριμένη νοοτροπία, τη σιχαινόμαστε, αλλά παρ’όλα αυτά συνεχίζουμε και την ακολουθούμε ευλαβικά. Ψάχνοντας λίγο πιο βαθιά μέσα στη ρίζα αυτής της αντίθεσης θα ανακαλύψουμε πολλους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Κοιτάμε λίγο προσεκτικά και παρατηρούμε διαφορετικούς κόσμους να συγκρούονται, αντίθετες νοοτροπίες και ιδέες να έρχονται σε ρήξη για το ποια θα επικρατήσει, προκαλώντας μας σύγχυση, άγχος, ανασφάλειες. Και στη κορυφή όλων αυτών, η αιώνια αναμέτρηση των ονείρων με τη πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός εναντίον της φαντασίας.

Άραγε από τι υλικό φτιάχνονται τα όνειρα;

Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ‘γραφικούς’, ‘ρομαντικούς’, ακόμα και ‘αφελείς’ αυτούς που ακόμα τολμάνε και ονειρεύονται. Η λογική του ρεαλισμού τους ωθεί σε μια ‘τετράγωνη’ νοοτροπία μέσα σε ένα κόσμο οπου κυριαρχεί το άσπρο και το μαύρο και οι αποχρώσεις τους (αγνοώντας τα υπόλοιπα χρώματα) και τελικά απομακρύνονται τόσο από όλα αυτά που τους ενώνουν με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας που ξεχνάνε ακόμα και οτι κάποτε υπήρξαν και οι ίδιοι παιδιά. Καταλήγουν στο τέλος να ζουν μια ζωή απορροφημένη από καριέρες, χρήματα και φιλοδοξίες αγνοώντας πράγματα αόρατα στο γυμνό μάτι αλλά καθ’όλα σημαντικά για μια ισορροπημένη και ήρεμη ψυχολογία.

Σε καμία περίπτωση δε ζεις τη ζωή σου μέσα στο όνειρο και μια ψεύτικη πραγματικότητα. Αυτό όμως δε μπορεί να σε εμποδίσει να ονειρεύεσαι χωρίς τέλος και όρια, χρησιμοποιώντας τη φαντασία σου ως εφαλτήριο για μια ζωή που μπορεί να μην έχει ακριβώς το χρώμα που ονειρεύεσαι, αλλά περιέχει κατι πολύ σημαντικό. Τη γνώση και τη θέληση να φτάσεις στο μέρος που κάποτε φαντάστηκες και την ελπίδα οτι κάποτε θα ζήσεις μέσα του. Και για όσους υπέρμαχους του ρεαλισμού αυτό ακόμα ακούγεται αφελές, να σας θυμίσω τη παλιά ρήση που αναφέρει οτι ‘η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία’. Επίσης, η ιστορία έχει αποδείξει οτι κάθε μεγάλη επιτυχία ξεκίνησε από ένα ρίσκο που όταν πάρθηκε, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο φάνταζε ως απλή τρέλα. Για να το πάω και λίγο πιο μακριά, για αυτούς που συνεχίζουν να έχουν όνειρα και να φαντάζονται κάτι που μπορεί και να μη καταφέρουν να κατακτήσουν, η ελπίδα δε πεθαίνει ποτέ.  

Η διαμάχη μεταξύ πραγματικότητας και ονείρων (δηλαδή ρεαλισμού και φαντασίας) κρατάει ακόμα, με τον πρώτο να κερδίζει πολλές μάχες. Σε έναν αποστειρωμένο κόσμο ‘τετράγωνης’ λογικής, ο ρεαλισμός γίνεται η ψυχαναγκαστικη πραγματικοτητα όλων αυτών που φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τα ίδια τους τα όνειρα. Την ίδια τη κινητήρια δύναμη της ζωής τους.

Το παρήγορο είναι οτι πάντοτε θα υπάρχει μια μικρή πλειοψηφία ανθρώπων που δε θα φοβούνται να απαρνηθούν τη πραγματικότητα και να ονειρευτούν το άπιαστο. Και όσο συμβαίνει αυτό, θα υπάρχει πάντοτε μια μικρή γωνία του ασπρόμαυρου κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε, που θα είναι γεμάτη χρώματα.

Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας

Το μυστήριο της ζωής. Παρεξηγημένη αλλά πολύτιμη. Μικρή αλλά αχανής, έντονη αλλά εύθραυστη, πολύπλοκη αλλά και απλή. Η πορεία του ανθρώπου μέσα στον πυρήνα της ζωής αποτελεί μία τεράστια αναζήτηση, τόσο πνευματική όσο και ουσιώδης. Το πόσο θα επιλέξει ο καθένας από εμάς να εμβαθύνει σε αυτή προκειμένου να ανακαλύψει την ουσία της εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από αυτόν.

Η πνευματικότητα ενός μέσου ανθρώπου έχει τις βάσεις της στη παιδεία που έχει λάβει στα παιδικά του χρόνια, καθώς και σε προσωπικά ερεθίσματα διαφορετικά στον καθένα μας. Όταν αυτή συνδυαστεί με μια ανοιχτόμυαλη αντίληψη και μια δόση φαντασίας, ο άνθρωπος είναι ικανός να πορευτεί σε άλλα μονοπάτια πέρα από τη ‘τετράγωνη’ αντίληψη της πραγματικότητας. Σε (δυσβατα ειναι η αλήθεια) μονοπάτια που είναι ικανά να τον φέρουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ουσία της ύπαρξης του και το σκοπό του επάνω στον πλανήτη, καθιστώντας έτσι τους σκοπούς και τους στόχους του ευκολότερα επιτεύξιμους.

Ο καθένας που βρίσκεται μπροστά σε μια ζωτικής σημασίας επιλογή (ή κατάσταση) για τη πορεία της ζωής του έχει να ‘ζυγίσει’ δύο πράγματα. Να κάνει την επιλογή στην τύχη αφήνοντας το μέλλον να κρίνει την ορθότητα της επιλογής του ή να επιλέξει συνειδητά βάσει λογικής και γνώσης. Τι θα επιλέξει να κάνει; Σίγουρα η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, αλλά αυτή η ρήση δε θα είχε ποτέ ειπωθεί αν κάποιοι ‘τολμηροί’ δεν είχαν κάνει με αυτό το τρόπο ποτέ λάθος επιλογές. Η εμβάθυνση και συνειδητοποίηση της λειτουργίας σημαντικών καταστάσεων μπροστά στην οποία μας φέρνει συνεχώς αντιμέτωπους η καθημερινότητα (είτε αυτό είναι η επιλογή φίλων, ερωτικού συντρόφου είτε οτιδήποτε άλλο) καθώς και η γνώση των αναγκών και των αδυναμιών του ίδιου μας του εαυτού μπορεί να μας βοηθήσει να φέρουμε τη πορεία της ζωής μας εκεί που θέλουμε εμεις, αφήνοντας τον (αναμφισβήτητα πολύ σημαντικό) παράγοντα της τύχης σε δεύτερη μοίρα. Κι αυτό γιατί αν η επιλογή αποδειχτεί τελικά σε βάθος χρόνου οτι δεν ήταν η κατάλληλη, ο μόνος που θα έχουμε να κατηγορήσουμε θα είναι ο εαυτός μας (και όχι τη κακή μας τύχη) έχοντας ταυτόχρονα κάνει ένα επιπλέον βήμα προς την απόλυτη συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε πραγματικά. Ένα βήμα προς τη γνωριμία και την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού, χτίζοντας έτσι αργά αλλά σταθερά μια ισχυρή προσωπικότητα βασισμένη σε πραγματικές εμπειρίες και συνειδητοποιημένες επιλογές που δε βασίζονται σε μια πλασματική πραγματικότητα που ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από την τύχη.

Αναφέραμε στην αρχή του κειμένου οτι οτι ζωή είναι τόσο πολύπλοκη όσο και απλή. Δεν υπάρχουν κανόνες για το πως θα ζήσει ο καθένας μας. Υπάρχουν μόνο συμβουλές που μπορούμε να δώσουμε μόνο οι ίδιοι στους εαυτούς μας για το πως θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε την ψυχική με την ουσιαστική μας όραση αναζητώντας την αλήθεια πίσω από μία κατάσταση που μας απασχολεί, χωρίς φυσικά να το παρακάνουμε με υπεραναλύσεις, χάνοντας τον αυθορμητισμό μας και το πηγαίο χαρακτήρα μας. Ο σκοπός δεν είναι να χάσουμε την ουσία της ζωης αναζητωντας την ουσία της αναζητησης.

Ο σκοπός είναι να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και τι σημαίνει η ζωή για εμάς.