Μοναξιά

 

Είναι πολύ δύσκολο.

Είναι υπερβολικά δύσκολο να προσπαθείς καθημερινά να νικήσεις αυτό το αόρατο τέρας που ζει μέσα στο μυαλό σου. Προσπαθείς, παλεύεις σκληρά, ιδρώνεις και ανά στιγμές καταφέρνεις να το εξαφανίσεις, μόνο και μόνο για να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του λίγο μετά.

Η ανάσα του είναι πάντα εκεί και η φωνή του μιλάει μέσα σου συνεχώς. Την ακούς μόνο εσύ. Σε φοβίζει και θες να την κάνεις να σιγήσει για πάντα. Θέλεις να ελευθερωθείς αλλά δεν γνωρίζεις το πως. Και ο κόσμος νομίζει πως ξέρει τα πάντα. Όλοι νομίζουν ότι ξέρουν αυτά που εσύ γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα. Όμως δεν μπορείς να τους εξηγήσεις. Δεν καταλαβαίνουν. Ή μάλλον νομίζουν ότι καταλαβαίνουν. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.

Και γελάνε. Και κατακρίνουν. Και ειρωνεύονται.

Κι εσύ ξέρεις πολύ καλά πως αν μπορούσαν έστω για μερικές στιγμές να βρεθούν μέσα στην κόλαση του υποσυνείδητου σου, θα τρόμαζαν. Ίσως πάλι να μην το άντεχαν και να τρελαίνονταν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τότε θα καταλάβαιναν.

Αλλά αυτό δε θα συμβεί. Κι εσύ μέσα στην αέναη μάχη σου έχεις το χειρότερο σύμμαχο που ονομάζεται μοναξιά. Ακόμα και όταν είσαι περιστοιχισμένος από κόσμο, ακόμα και όταν έχεις γύρω σου φίλους που θέλουν το καλό σου, εσύ αισθάνεσαι μόνος. Γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι σαν αυτούς. Ξέρεις ότι δε σκέφτεσαι σαν αυτούς. Ξέρεις ότι κάτι παράξενο συμβαίνει με σένα που δε συμβαίνει σε κανέναν από αυτούς.

Γιατί αν συνέβαινε θα σε καταλάβαιναν και θα προσπαθούσατε μαζί. Αν βλέπατε με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο δε θα υπήρχαν γέλια και ειρωνείες. Αν αισθάνονταν το ίδιο δε θα δίνανε συμβουλές, γιατί θα ξέρανε πως ότι συμβουλή και να δώσουν, ο μοναδικός που μπορεί να πνίξει το τέρας και να βγει από το τέλμα της μοναξιάς είσαι εσύ ο ίδιος. Και απλά θα σιωπούσαν και θα ακουμπούσαν το χέρι τους στον ώμο σου.

Κι έτσι συνεχίζεις να πορεύεσαι σε έναν κόσμο όπου εσύ είσαι ο διαφορετικός και ο παράξενος, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ορισμένες φορές έρχεσαι σε ένα οριακό σημείο που τείνεις να συμφωνήσεις με τη γνώμη των πολλών, μόνο και μόνο για να καταφέρεις να αισθανθείς κι εσύ μέρος του συνόλου και να διώξεις τη μοναξιά που νιώθεις. Και τελικά το μόνο που καταφέρνεις είναι να βυθιστείς πιο βαθιά μέσα στην άβυσσο.

Οι άνθρωποι είναι μέρος της νοσηρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζεις. Είναι εγωιστές και ισχυρογνώμονες και ποτέ δεν προσπαθούν να βάλουν τον εαυτό τους έστω για λίγο στη θέση του άλλου. Η άποψη τους δεν αλλάζει με τίποτα. Έτσι μάθανε, αυτό εκπαιδεύτηκαν να κάνουν. Η αλαζονεία και ο εγωισμός τους είναι δηλητήριο που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφυξία. Η παρουσία τους θηλιά που σε πνίγει.

Βοήθεια ήθελες μόνο. Και ένα χέρι να σε πιάσει και να σε σώσει. Με οποιονδήποτε τρόπο.

Αυτό δε θα συμβεί ποτέ. Είσαι μόνος σου εναντίον όλων. Η νοοτροπία του κόσμου δυστυχώς θα σε θέτει πάντα στο περιθώριο. Μην περιμένεις θαύματα. Έχεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις τα πάντα μόνος σου, ξεκινώντας από τον εαυτό σου. Μίλα του, επικοινώνησε μαζί του γιατί μόνο αυτός θα σε ακούσει. Ξεκίνα σήμερα.

Καλή τύχη.

Ίσως

 

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Σε καιρούς απομόνωσης και εγκλεισμού. Σε καιρούς που κανένας μας ποτέ δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα ζούσε. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που μας απομακρύνουν από τους άλλους αλλά μας φέρνουν σιγά σιγά πιο κοντά με τον εαυτό μας. Έχουμε επιτέλους τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με το μέσα μας κόσμο και να ανακαλύψουμε επιτέλους ποιοι είμαστε. Έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια.

Εκεί όπου μπορεί να επέλθει είτε η συμφιλίωση, είτε η σύγκρουση.

Ίσως αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα στην άβυσσο της αβεβαιότητας να καταφέρουμε να δούμε έναν αντικατοπτρισμό του ποιοι είμαστε πραγματικά και ποιοι θέλουμε να είμαστε στο μέλλον. Σε τέτοιες στιγμές η περισυλλογή και η επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο μπορεί να φανερώσει πτυχές του εαυτού μας που αγνοούσαμε ότι υπήρχαν. Ίσως τελικά καταφέρουμε να βρούμε τη χαμένη μας ισορροπία. Γιατί όταν όλα γύρω μας ξαφνικά σιωπούν και σκοτεινιάζουν, μπορούμε να δούμε και να ακούσουμε καλύτερα. Μπορούμε να αφουγκραστούμε τη βοή των χαμένων μας επιθυμιών και ενστίκτων, τα οποία είχαν χαθεί μέσα στη δίνη της ρουτίνας. Ίσως αυτή η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας την οποία αντιμετωπίζουμε γίνει ο φάρος της νέας μας οπτικής απέναντι στη ζωή. Ίσως είναι ευκαιρία να τα βρούμε με το παρελθόν και να επανασχεδιάσουμε το μέλλον σύμφωνα με τον παλιό συμπαντικό κανόνα που είχαμε ξεχάσει αλλά τώρα ζούμε μέσα του.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Τίποτα δεν είναι πλέον βέβαιο. Η επόμενη μέρα είναι ένα παιχνίδι ρωσικής ρουλέτας. Σίγουρα η ζωή ποτέ δεν τελειώνει αλλά δεν είμαστε πλέον σίγουροι για το πως συνεχίζεται. Τα πάντα άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν. Και εμείς στεκόμαστε κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους να αναρωτιόμαστε για το πως θα είναι η ζωή σε ένα μήνα, ένα χρόνο, πέντε χρόνια από τώρα, απλά για να συνειδητοποιήσουμε έντρομοι ότι δεν γνωρίζουμε καν το που θα βρισκόμαστε την επόμενη μέρα.

Τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο λοιπόν. Βασικά ποτέ δεν ήταν αλλά ήμασταν πολύ αφελείς και εγωιστές για να το καταλάβουμε. Ζούμε λες και θα ζήσουμε αιώνια ενώ ο χρόνος μας στη γη είναι πεπερασμένος. Και τώρα που κάποιος μας έβαλε περιορισμούς βάζοντας παράλληλα φρένο στην εγωιστική μας φύση, καταλάβαμε έντρομοι πως η αθανασία δε μας χρωστάει τίποτα απολύτως. Το ίδιο και η ζωή.

Και η σύγκρουση με τον εαυτό μας δεν αργεί να έρθει. Ο εγκλεισμός δημιουργεί νευρικότητα, η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας το ίδιο. Αισθανόμαστε να ασφυκτιούμε βλέποντας τις μέρες να περνάνε και το μέλλον μας να έχει ουσιαστικά παγώσει. Ίσως αν είχαμε πράξει διαφορετικά στο παρελθόν, αν είχαμε κατορθώσει να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ της επιβίωσης και της ουσιαστικής ζωής να ήμασταν σήμερα πιο ήρεμοι. Ίσως αν είχαμε συνειδητοποιήσει νωρίτερα ότι τίποτα δε μας χαρίζεται και τίποτα δεν είναι δεδομένο να μην κατηγορούσαμε τον εαυτό μας και να μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί του αρμονικά.

Και οι μέρες περνάμε και γίνονται πιο δύσκολες.

Και η εσωτερική πάλη μεγεθύνεται και γίνεται αβάσταχτη. Τα λάθη του παρελθόντος γίνονται αφόρητα. Οι ενοχές για ότι δεν κάναμε και για ότι δεν μπορέσαμε ποτέ να πετύχουμε μας τρώνε τα σωθικά.

Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας αναλογιστούμε το ότι το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον φτιάχνεται από εμάς και μόνο. Τώρα είναι η ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Τώρα, εδώ, μέσα στους τέσσερις τοίχους που πλακώνουν την ψυχή μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο να προσπαθήσουμε.

Θα τα καταφέρουμε;

Ίσως. Από εμάς εξαρτάται.

Μικρές υπάρξεις

 

Υπάρχουν κάποιες μικρές υπάρξεις οι οποίες βρίσκονται ανάμεσα μας και πολλές φορές περνάνε εντελώς απαρατήρητες. Σε κοιτάνε με μια τεράστια λαχτάρα και το μόνο που θέλουν είναι να σου δείξουν την αγάπη τους και ίσως, αν είναι τυχερές να πάρουν και αυτές λίγη. Αλλά και να μην το καταφέρουν θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν και να σε αγαπήσουν λίγο περισσότερο.

Να σε αγαπήσουν με μια αγάπη που δεν έχει όρια, ούτε στεγανά.

Αυτές οι μικρές υπάρξεις έχουν μέσα τους μια πελώρια ψυχή, η οποία πολλές φορές ξεπερνάει σε μέγεθος και την ανθρώπινη. Χωράει μέσα τους πάντες και η χωρητικότητα της μεγαλώνει συνεχώς. Όλοι χωράνε εκεί μέσα, αρκεί να δώσουν λίγη μονάχα αγάπη. Αλλά δυστυχώς, ακόμα και η αγάπη είναι στις μέρες μας πολυτέλεια. Το ανθρώπινο είδος έχει ξεχάσει πάρα πολλά. Έχει ξεχάσει από που ξεκίνησε, έχει ξεχάσει το πως να αγαπάει, έχει ξεχάσει το πως να συνυπάρχει με τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη. Έχει ξεχάσει ακόμα και να ζει.

Κι όμως, τα μικρά πλάσματα που συντροφεύουν τον άνθρωπο σε κάθε του βήμα από καταβολής χρόνου είναι πάντα εκεί και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Το νόημα της ζωής ήταν πάντα κάτι απλό γι’ αυτά και ενίοτε φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν. Κάθε φορά που χάνουμε το δρόμο μας και μοιάζουμε ολότελα χαμένοι, τα μικρά τους μάτια θα είναι πάντα εκεί για να μιλήσουν με έναν παράξενο αλλά άμεσο τρόπο μέσα στην ίδια μας την ψυχή και να μας υπενθυμίσουν για μια ακόμα φορά πως δεν είμαστε μόνοι.

Η ματιά τους και η ψυχή τους είναι τόσο καθαρή που μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους πολύ εύκολα και ας μη μιλάτε την ίδια γλώσσα. Δε χρειάζεται καν να μιλήσετε. Η αγάπη είναι ένας ενιαίος τρόπος επικοινωνίας που δένει τη φύση με αόρατους δεσμούς και αυτά τα μικρά πλάσματα έχουν τόση μέσα τους που είναι αδύνατο να μη το νιώσεις. Δεν ζητάνε ποτέ τίποτα σαν αντάλλαγμα, εκτός ίσως από λίγη σημασία και λίγη αγάπη ακόμα. Από αυτή τρέφονται και για αυτή ζούνε. Και ίσως έχουν ανακαλύψει το νόημα της αξίας της ζωής, αυτό που εμείς οι άνθρωποι τόσο πολύ δυσκολευόμαστε να βρούμε.

Ίσως θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά πράγματα παρατηρώντας τους  πιστούς μικρούς μας φίλους. Ίσως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε λίγο βαθύτερα μαζί τους αν είχαμε τη διάθεση να συνυπάρξουμε σε μια αρμονική συμβίωση. Ίσως αν θεωρούσαμε όλοι μας τη ζωή τους ίσης αξίας με την ανθρώπινη να μαθαίναμε σιγά σιγά το δρόμο για την ευτυχία και να συνειδητοποιούσαμε το νόημα της ύπαρξης. Έχουμε πάρα πολλά να διδαχθούμε από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη ζωή και την ίδια τη φύση αυτοί οι φαινομενικά ασήμαντοι κάτοικοι του πλανήτη μας.

Που τελικά η ύπαρξη τους είναι απέιρως σημαντικότερη από την ανθρώπινη. Γιατί οδηγούμενοι από ένα αρχέγονο, έως και πρωτόγονο ένστικτο, αντιμετωπίζουν τη φύση και τη συνύπαρξη τους με αυτή με απόλυτο σεβασμό. Κάτι που η ανθρωπότητα εδώ και πολλούς αιώνες έχει ξεχάσει.

Έχει ξεχάσει να σέβεται. Έχει ξεχάσει να αγαπάει. Και πάνω από όλα, έχει ξεχάσει να ζει.

Γι’αυτό όμως βρίσκονται εδώ αυτά τα πανέμορφα μικρά πλάσματα. Για να μας θυμίζουν με ένα βλέμμα τι είχαμε και τι χάσαμε.

Και ότι θα βρίσκονται για πάντα δίπλα μας, για να μας διδάσκουν την τέχνη της αγάπης.