Ο κάθε άνθρωπος ζει στον δικό του κόσμο που δημιουργεί
καθημερινά μέσα από την πορεία του στη ζωή. Αυτός ο κόσμος αποτελεί την
πραγματικότητα του. Μια πραγματικότητα που έχει πλαστεί αποκλειστικά και μόνο
γι’αυτόν μέσα από εμπειρίες, λάθη, έρωτες και επιλογές. Μέσα από πόνο, χαρά,
θλίψη και ευτυχία. Αυτή η πραγματικότητα πολλές φορές μας κάνει να βλέπουμε και
να κρίνουμε τα πράγματα μέσα από τη σκοπιά της, διαστρεβλώνοντας την
αντικειμενική οπτική μας γωνία. Τείνουμε να αναλύουμε και να ζυγίζουμε καταστάσεις
με κριτήριο τα δικά μας βιώματα. Και αυτό δεν είναι πάντα απαραίτητα καλό.
Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα.
Ένας άνθρωπος που πέρασε εύκολη ζωή δε μπορεί καθόλου
εύκολα να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου που δυσκολεύτηκε πολύ στη ζωή
του. Θα επιζητάει πάντα την άνεση και την ευκολία καθώς στη δική του
πραγματικότητα αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Αντίστοιχα, κάποιος που
έμαθε να ζει απλά και να είναι ολιγαρκής μαθαίνοντας από μικρή ηλικία να ζει με
ότι έχει επιζητάει άλλα πράγματα. Ίσως γι’αυτόν η ευτυχία και η γαλήνη είναι
πιο σημαντικά αγαθά από την άνεση και το χρήμα.
Τα πάντα είναι υποκειμενικά. Το βλέπουμε καθημερινά.
Ο καθένας μας επιθυμεί αυτό που έχει στερηθεί και ψάχνει
αυτό που έχει μάθει να αναζητά. Η αντικειμενική κρίση μιας κατάστασης που
σχετίζεται με κάποιον άλλο άνθρωπο αποτελεί μια ακόμα ουτοπία. Δε μπορεί κανείς
να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου γιατί δεν έχει βιώσει τις
εμπειρίες του. Δεν έχει δει αυτά που έχει δει αυτός. Δεν έχει ζήσει τη ζωή του.
Και δεν μπορείς να κρίνεις, να σχολιάσεις και να βγάλεις συμπεράσματα για μια
ζωή που δεν έχεις ζήσει.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να κρίνουν και να κατακρίνουν
έχοντας ως σημείο αναφοράς τη δική τους οπτική γωνία. Αυτό συμβαίνει γιατί η
φύση του ανθρώπου είναι κατά παράδοση εγωκεντρική. Κρίνουμε ανθρώπους που ούτε
γνωρίζουμε καν με αφορμή ένα μικρό τους ατόπημα ή κάποια παραξενιά τους. Ακόμα
χειρότερα, κρίνουμε ανθρώπους με βάση το συνολικό έργο της ζωής τους, επειδή
θεωρούμε πως αυτό δεν ταιριάζει με τα δικά μας γούστα ή την προσωπική μας
ιδιοσυγκρασία. Με το ίδιο πάθος που κρίνουμε όμως, είμαστε έτοιμοι ανα πάσα
στιγμή να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας αν βρεθούμε οι ίδιοι θύματα κάποιας
κρίσεως. Τότε και μόνο τότε θυμόμαστε οτι δεν γνωρίζουμε τίποτα για τους άλλους.
Ότι ο κάθε άνθρωπος ζει σε μια πραγματικότητα διαφορετική από τη δική μας. Το
ίδιο κι εμείς.
Όσο απλή φαινομενικά και να είναι η ζωή, τόσο πολύπλοκη
είναι στη λειτουργία της. Και όσο μεγαλώνοντας μαθαίνουμε περισσότερα γι’αυτήν
τόσο σοφότεροι γινόμαστε. Ό σεβασμός στην προσωπικότητα και τις προσωπικές
επιλογές των συνανθρώπων μας είναι μια αρετή που κερδίζεται μέσα από την
αλληλεπίδραση με αυτούς.
Και κάποτε φτάνουμε στο σημείο να συνειδητοποιήσουμε ότι
είμαστε όλοι τόσο ίδιοι…και όμως, τόσο διαφορετικοί.
