Με επισκέφθηκες χτες το βράδυ στον ύπνο μου μετά από πάρα
πολύ καιρό. Το θυμάμαι καθαρά. Μια δέσμη φωτός σε περιέβαλλε και θα ορκιζόμουν
οτι στους ώμους σου είχες λευκά φτερά. Το εκτυφλωτικό φως δε με άφηνε να δω
καθαρά. Το προσωπό σου ήταν γαλήνιο και το βλέμμα σου καθαρό σα το γάργαρο
νερό. Αρχικά φοβήθηκα αλλα με καθησύχασες και κάθησες δίπλα μου. Όπως κάποτε.
Είχα σαστίσει και δε μπορούσα να μιλήσω. Τότε άπλωσες το χέρι σου επάνω στο
δικό μου απαλά. Αισθάνθηκα παράξενα, σα να ήταν ζεστό και κρύο ταυτόχρονα. Σα
να ήταν κοντά αλλα ταυτόχρονα τόσο μακριά...
Προσπαθούσα να μιλήσω αλλα δεν έβγαινε λέξη. Με κοίταξες
και χαμογέλασες. ‘Πάει πολύς καιρός’ είπες. Έγνεψα καταφατικά με μία μελαγχολία
στο βλέμμα και σε κοίταξα ξανά. Τα μάτια σου έβγαζαν μια απόκοσμη λάμψη και
φαινόντουσαν πιο ζωντανά απο ποτέ. Τότε ξαναμίλησες. ‘Ξέρω οτι έχεις πολλές
απορίες...τι θα ήθελες να με ρωτήσεις;’ είπες.
Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα μέσα στον κρύο ιδρώτα και με μια
διαπεραστική ρίγη σε όλο το σώμα. Μετά από μερικά λεπτά αφού ηρέμησα και πήρα
μερικές βαθιές ανάσες, συνειδητοποίησα οτι είχα μόλις επιστρέψει στην
πραγματικότητα. Στο μυαλό μου αντηχούσαν ακόμα οι τελευταίες σου λέξεις...
Είχες δίκιο. Έχω πολλές απορίες. Τι θα ήθελα να σε ρωτήσω
αν είχα τη δυνατότητα; Πολλά πράγματα. Τι υπάρχει εκεί που βρίσκεσαι τώρα;
Γιατί σίγουρα κάπου βρίσκεσαι. Υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοκρατία εκει; Έχεις
ανταμειφθεί για όλους τους κόπους και τα βάσανα τόσων χρόνων που πέρασες εδώ,
μαζί μας; Σου φέρονται καλά; Αισθάνεσαι γαλήνη, ηρεμία; Αισθάνεσαι καθόλου
φόβο; Απώλεια; Νοσταλγία; Θλίψη;
Έχω και άλλες απορίες. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να
σε ρωτήσω...συνάντησες κάποιον από τα παλιά που είχε φύγει για εκεί που
βρίσκεσαι πολύ πριν απο σένα; Αν ναι να του δώσεις χαιρετίσματα. Σε όλους να
δώσεις χαιρετίσματα. Μας σκέφτεσαι ποτέ; Βλέπεις τα δικά μας βάσανα, τις δικές
μας φοβίες, τις χαρές μας, τις λύπες μας; Μπορείς να νιώσεις τη λαχτάρα για
ελπίδα και ζωή που φωλιάζει μέσα μας; Πες μου, αξίζει το κόπο; Αξίζει το κόπο
να ζούμε πλάθοντας όνειρα; Ή είναι όλα μάταια;
Θα σε ρώταγα πολλά ακόμα. Σίγουρα δε θα σε ρώταγα κάτι
για το μέλλον αν και είμαι σίγουρος οτι θα είχες και γι’αυτό την απάντηση. Δε
θέλω να ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον. Θέλω να πιστεύω πάντοτε οτι φτιάχνουμε
οι ίδιοι το μέλλον μας μέσα απο τις επιλογές μας και τις πράξεις μας.
Οποιαδήποτε απάντηση αποδείκνυε οτι ζούμε σε ένα κόσμο με προδιαγεγραμμένο
μέλλον δε θα με ικανοποιούσε ακόμα και αν επρόκειτο για τη πιο μεγάλη αλήθεια.
Αν είναι έτσι καλύτερα να ζήσω μέσα στο ψέμα που δημιουργώ εγώ ο ίδιος.
Εξαφανίστηκες από την ονειροχώρα όσο ξαφνικά
εμφανίστηκες. Ίσως ήρθες εκεί απλά για να μου δώσεις την ελπίδα που τόσο
αναζητώ. Ίσως πάλι έμμεσα να ήθελες να μου δώσεις κάποιο σημάδι. Ίσως με αυτό
το τρόπο απάντησες όλες μου τις ερωτήσεις. Μάλλον είμαι πολύ μικρός ακόμα για
να το καταλάβω. Ίσως απλά να σου έλειψα.
Τελικά αποφάσισα οτι αν μπορούσα να σου μιλήσω ξανά δε θα
σε ρώταγα απολύτως τίποτα. Θα σου έλεγα απλά οτι θα ήθελα να σου πω και δεν
πρόλαβα. Και θα σου ζήταγα μια τελευταία χάρη.
Μείνε για πάντα κοντά μου.
