Χτίζοντας στην άμμο...

‘Μια ζωή χτίζουμε στην άμμο και ας μη το γνωρίζουμε...’

Δεν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία σε κανένα τομέα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο κάθε δεδομένη στιγμή. Είναι σχεδόν σίγουρο οτι στη ζωή τα πάντα επιστρέφουν πίσω και τα καλά και άσχημα. Ακόμα και όταν τα πάντα φαίνονται χαμένα το σίγουρο είναι οτι υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ ακόμα και αν δε το βλέπουμε.

Μιλάω για εκείνες τις στιγμές τις οποίες βλέπεις κάτι για το οποίο κόπιασες και πάλεψες για να αποκτήσεις και να διατηρήσεις να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια σου μέσα σε λίγα λεπτά τα οποία φαίνεται σα να διαρκούν μια αιωνιότητα. Στιγμές που χαράζονται για πάντα μέσα στις ψυχές μας δημιουργώντας πληγές που ποτέ δεν επουλώνονται πλήρως. Στιγμές τόσο συναισθηματικά φορτισμένες που νομίζεις οτι μπορέις να τις κόψεις με ένα μαχαίρι. Παλάτια χτισμένα στην άμμο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας η οποία απλώνει τα πλοκάμια της όλο και περισσότερο σε όλους τους τομείς της σύγχρονης ζωής. Σχέσεις εμπιστοσύνης, μακρόχρονες φιλίες, ερωτικοί δεσμοί και τόσα άλλα πράγματα που πασχίζουμε να χτίσουμε και να διατηρήσουμε, κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Και παρ’όλο που τα πάντα στα μάτια μας δείχνουν τόσο ακέραια και δυνατά, στην ουσία είναι τόσο εύθραυστα που αρκεί μια φράση ή λέξη για να τα ισοπεδώσει ολοσχερώς.

‘Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό’ λέει μια παλιά ρήση και είναι απολύτως σωστή. Σκέψου το για λίγο. Ότι και αν έχτιζες στην άμμο δεν υπάρχει πιά στη μορφή που το γνώριζες. Πλέον υπάρχει μονάχα μια ζωντανή ανάμνησή του την οποία θα κουβαλάς μαζί σου πάντοτε σα παλιά φωτογραφία. Μέσα στα χρόνια το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής σου θα γεμίζει ολοένα και περισσότερο από τέτοιες ‘φωτογραφίες’. Κράτα τες ζωντανές, μάθε από αυτές και να είσαι σίγουρος οτι κάποτε θα βρεθεί κάποιος στο δρόμο σου που θα ανοίξει το άλμπουμ και θα μπορέσει να κατανοήσει, να εκτιμήσει και να αποδεχτεί το περιεχόμενό του που δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεγάλη εικόνα αποτελούμενη από πολλά μικρά τμήματα η οποία καθρεφτίζει την ίδια σου την ύπαρξη. Τον εαυτό σου.

          

             Η ζωή δε τελειώνει σε μια κακή ανάμνηση ούτε έχει νόημα να ζούμε στο παρελθόν θρηνώντας για κάτι που χάσαμε. Η ζωή προχωράει πάντα μπροστά. Το ‘αύριο’ είναι εκεί και μας περιμένει. Όλους μας.

Περισσότερες σκέψεις...

‘Θα περιμένω να γίνει πιο ανθρώπινος ο κόσμος. Εκεί να δεις αναμονή. Πάντα θα περιμένω κάτι και θα ζω με την προσμονή...’

Η παραπάνω κουβέντα δόθηκε ως απάντηση στην ερώτηση ‘τι έχουμε πλέον να περιμένουμε;’ σε πρόσφατη κουβέντα με ένα καλό φίλο σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και χτύπησε μια πολύ ευαίσθητη χορδή πυροδοτώντας ανάμικτα συναισθήματα...από τη μία η (σχεδόν αφελής) πεποίθηση ο κόσμος κάποια στιγμή είναι δυνατόν να αλλάξει και να γίνει πιο ανθρώπινος και από την άλλη ο θάνατος της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο που θα επέλθει αν ποτέ σταματήσουμε να ελπίζουμε οτι ίσως κάπου, κάποτε η παραπάνω πεποίθηση είναι εφικτή.

Οφέιλω να ομολογήσω οτι χαίρομαι ιδιαίτερα οταν συνειδητοποιώ οτι υπάρχουν ακόμα ανθρώποι με παρόμοιους προβληματισμούς και βαθύτερα ιδανικά, που έχουν το θάρρος να προσπαθούν να μάθουν τον εαυτό τους λίγο καλύτερα μένοντας πιστοί σε αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε όλοι από παιδιά, αδιαφορώντας για τα κοινωνικά προστάγματα της σύγχρονης κοινωνίας που μας θέλουν υποχείρια της εκάστοτε μόδας ή νέας τεχνολογίας προκειμένου να νομίζουμε οτι είμαστε ευτυχισμένοι. Να μη φοβούνται να γίνουν έστω και λίγο ‘ρομαντικοί’ ή ‘ευαίσθητοι’ προκειμένου να αισθανθούν λίγο περισσότερο άνθρωποι. Γιατί κάτω από τη φαινομενική ματαιότητα της συγκεκριμένης φράσης νομίζω οτι μπορούμε να καταλάβουμε οτι για κάποιους η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά για κάποιους άλλους δε πεθαίνει ποτέ. 

Η αθωότητα, η ανεμελιά και όλα τα υπόλοιπα αγνά συναισθήματα τα οποία τόσο βίαια χάνουμε μεταβαίνοντας στην ‘ώριμη’ ηλικία οπου και αντιμετωπίζουμε εντελώς ξαφνικά μια διαφορετική, πιο σκληρή πραγματικότητα από αυτή για την οποία προετοιμαζόμασταν δεν χάθηκαν ποτέ. Μόνοι μας τα καταπιέζουμε και τα πνίγουμε καθημερινά. Αυτά παραμένουν κρυμμένα καλά μέσα μας, περιμένοντας να τα ανακαλύψουμε ξανά και να συμπορευθούμε μαζί τους. Αλλάζοντας τον εαυτό μας και το τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας είναι εφικτό να αλλάξουμε τη προσωπική ζωή μας προς το καλύτερο. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη κρίση που περνάνε οι ανθρώπινες σχέσεις αν αρχίσουμε να βλέπουμε το διπλανό μας με λιγότερη καχυποψία, περισσότερη ειλικρίνεια και μια αύρα καλής διάθεσης. Έχουμε όλοι δικαιωμα στην ελπίδα για κατι τέτοιο, καθώς και στην επιλογή να ελπίζουμε ακόμα.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν θα επιλέξω κι εγώ να περιμένω να γίνει πιο ανθρώπινος ο κόσμος. Και ας μη γίνει ποτέ. Ας είναι. Τουλάχιστον πάντα θα περιμένω κάτι και θα ζω με τη προσμονή. 

Είστε μαζί μου;