Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Σε καιρούς απομόνωσης και εγκλεισμού. Σε καιρούς που κανένας μας ποτέ δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα ζούσε. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που μας απομακρύνουν από τους άλλους αλλά μας φέρνουν σιγά σιγά πιο κοντά με τον εαυτό μας. Έχουμε επιτέλους τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με το μέσα μας κόσμο και να ανακαλύψουμε επιτέλους ποιοι είμαστε. Έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια.
Εκεί όπου μπορεί να επέλθει είτε η συμφιλίωση, είτε η σύγκρουση.
Ίσως αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα στην άβυσσο της αβεβαιότητας να καταφέρουμε να δούμε έναν αντικατοπτρισμό του ποιοι είμαστε πραγματικά και ποιοι θέλουμε να είμαστε στο μέλλον. Σε τέτοιες στιγμές η περισυλλογή και η επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο μπορεί να φανερώσει πτυχές του εαυτού μας που αγνοούσαμε ότι υπήρχαν. Ίσως τελικά καταφέρουμε να βρούμε τη χαμένη μας ισορροπία. Γιατί όταν όλα γύρω μας ξαφνικά σιωπούν και σκοτεινιάζουν, μπορούμε να δούμε και να ακούσουμε καλύτερα. Μπορούμε να αφουγκραστούμε τη βοή των χαμένων μας επιθυμιών και ενστίκτων, τα οποία είχαν χαθεί μέσα στη δίνη της ρουτίνας. Ίσως αυτή η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας την οποία αντιμετωπίζουμε γίνει ο φάρος της νέας μας οπτικής απέναντι στη ζωή. Ίσως είναι ευκαιρία να τα βρούμε με το παρελθόν και να επανασχεδιάσουμε το μέλλον σύμφωνα με τον παλιό συμπαντικό κανόνα που είχαμε ξεχάσει αλλά τώρα ζούμε μέσα του.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Τίποτα δεν είναι πλέον βέβαιο. Η επόμενη μέρα είναι ένα παιχνίδι ρωσικής ρουλέτας. Σίγουρα η ζωή ποτέ δεν τελειώνει αλλά δεν είμαστε πλέον σίγουροι για το πως συνεχίζεται. Τα πάντα άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν. Και εμείς στεκόμαστε κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους να αναρωτιόμαστε για το πως θα είναι η ζωή σε ένα μήνα, ένα χρόνο, πέντε χρόνια από τώρα, απλά για να συνειδητοποιήσουμε έντρομοι ότι δεν γνωρίζουμε καν το που θα βρισκόμαστε την επόμενη μέρα.
Τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο λοιπόν. Βασικά ποτέ δεν ήταν αλλά ήμασταν πολύ αφελείς και εγωιστές για να το καταλάβουμε. Ζούμε λες και θα ζήσουμε αιώνια ενώ ο χρόνος μας στη γη είναι πεπερασμένος. Και τώρα που κάποιος μας έβαλε περιορισμούς βάζοντας παράλληλα φρένο στην εγωιστική μας φύση, καταλάβαμε έντρομοι πως η αθανασία δε μας χρωστάει τίποτα απολύτως. Το ίδιο και η ζωή.
Και η σύγκρουση με τον εαυτό μας δεν αργεί να έρθει. Ο εγκλεισμός δημιουργεί νευρικότητα, η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας το ίδιο. Αισθανόμαστε να ασφυκτιούμε βλέποντας τις μέρες να περνάνε και το μέλλον μας να έχει ουσιαστικά παγώσει. Ίσως αν είχαμε πράξει διαφορετικά στο παρελθόν, αν είχαμε κατορθώσει να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ της επιβίωσης και της ουσιαστικής ζωής να ήμασταν σήμερα πιο ήρεμοι. Ίσως αν είχαμε συνειδητοποιήσει νωρίτερα ότι τίποτα δε μας χαρίζεται και τίποτα δεν είναι δεδομένο να μην κατηγορούσαμε τον εαυτό μας και να μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί του αρμονικά.
Και οι μέρες περνάμε και γίνονται πιο δύσκολες.
Και η εσωτερική πάλη μεγεθύνεται και γίνεται αβάσταχτη. Τα λάθη του παρελθόντος γίνονται αφόρητα. Οι ενοχές για ότι δεν κάναμε και για ότι δεν μπορέσαμε ποτέ να πετύχουμε μας τρώνε τα σωθικά.
Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας αναλογιστούμε το ότι το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον φτιάχνεται από εμάς και μόνο. Τώρα είναι η ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Τώρα, εδώ, μέσα στους τέσσερις τοίχους που πλακώνουν την ψυχή μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο να προσπαθήσουμε.
Θα τα καταφέρουμε;
Ίσως. Από εμάς εξαρτάται.
