Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Να εκτιμάς αυτά που έχεις



Υπάρχουν κάποια συστατικά που συνθέτουν την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση τα οποία είναι διαφορετικά για τον καθένα από εμάς. Κι αν δεν είναι τόσο διαφορετικά, τότε έχουν σίγουρα διαφορετική αξία στη συνείδηση του καθένα μας. Αν είχαμε τη διαύγεια και τη διάθεση να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε ορισμένα πράγματα τη στιγμή που πρέπει, τότε θα είχαμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την ευτυχία και τη ψυχική ισορροπία. Γιατί όμως δε δείχνουμε ικανοί να επιτύχουμε κάτι τέτοιο; Η απάντηση σε αυτό δε μπορεί να δοθεί σε μια γραμμή κειμένου. Ίσως δε μπορεί να δοθεί και καθόλου.

Για την ακρίβεια, μπορεί να περάσουμε μια ολόκληρη ζωή ψάχνοντας για τη συγκεκριμένη απάντηση.

Παρατηρείται μια γενικότερη έμφυτη τάση στους ανθρώπους στο να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι με αυτά που έχουν στη ζωή τους ψάχνοντας πάντα το κάτι παραπάνω, συνειδητοποιώντας την αξία των πραγμάτων μόνο όταν χάνουν αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαν δεδομένα. Αξίες και ουσιαστικά πράγματα και καταστάσεις ζωτικής σημασίας όπως υγεία, τύχη, ακόμα και άνθρωποι που μπορούν να εγγυηθούν την ευτυχία μας, βρίσκονται πάντα στο πλευρό μας, περιμένοντας υπομονετικά να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της υπαρξής τους στη ζωή μας ωστε να μπορέσουμε να τα εκτιμήσουμε. Για πόσο όμως θα συμβαίνει αυτό; Ας μιλήσουμε έξω από τα δόντια. Είμαστε αχάριστοι, εγωιστές και αφελείς. Αφήνουμε ανεξέλεγκτη την έπαρση και την αλαζονεία να μας κυριεύσουν, αφήνοντάς μας με την εντύπωση οτι αξίζουμε πάντοτε κάτι παραπάνω από αυτά που ήδη έχουμε. Γινόμαστε κριτές του ίδιου του εαυτού μας διεκδικώντας μονίμως αυτά που δε μπορούμε να αποκτήσουμε τη δεδομένη στιγμή, οδηγούμενοι με αυτό το τρόπο σε μια αέναη μάχη ενάντια στο χρόνο και εν τέλει ενάντια στην ουσία της ζωής. Και τελικά αφήνουμε τη ζωή να μας προσπερνάει και μένουμε μόνοι και κενοί να παραπονιόμαστε οτι ποτέ δε πήραμε αυτό που μας άξιζε. Μήπως όμως όχι απλά το πήραμε αλλά το περιφρονήσαμε και το πετάξαμε; Μήπως ήμασταν αρκετά αλαζόνες ωστε σταθήκαμε παντελώς ανίκανοι να εκτιμήσουμε οτι απλόχερα μας δόθηκε; Και το πιο σημαντικό. Έχουμε αρκετό θάρρος ωστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας;

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές μιας ανθρώπινης προσωπικότητας είναι η συνειδητοποίηση και η εκτίμηση όσων αναφέρονται παραπάνω. Το να αισθάνεται κάποιος ευγνώμων για ότι του έχει δοθεί είναι ένα μεγάλο δώρο προς τον εαυτό του γιατί έτσι μπορεί να κάνει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του να έχει ιδιαίτερη αξία και χρώμα. Και φυσικά έτσι μπορεί πάντα να συνεχίσει να διεκδικεί και να παλεύει για κάτι καλύτερο και γι’αυτά που επιθυμεί κάποια μέρα να αποκτήσει, αλλά με υγιή και ανώδυνο τρόπο. Δεν είναι λογικό να θέλει κάποιος όλο το κόσμο στα πόδια του μέσα σε μία μέρα. Για να αποκτήσουμε οτι πιστεύουμε οτι αξίζουμε χρειάζεται συνεχής πάλη με τον έξω κόσμο και τους στόχους που έχουμε θέσει αλλά και πίστη στον εαυτό μας και τις ικανότητές του. Μέχρι όμως να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ας δώσουμε λίγο περισσότερη αξία στη μέχρι τώρα πορεία μας κάνοντας αποτίμηση και εκτίμηση του τι έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε. Και αν για κάποιους αυτό δεν είναι αρκετό, ας προσπαθήσουν απλά να θυμηθούν που βρίσκονταν και τι είχαν ορισμένα χρόνια πριν.

Που θα βρισκόμαστε άραγε μερικά χρόνια μετα; Θα αναζητάμε ακόμα μονίμως το κάτι παραπάνω αφήνοντας ότι κατακτάμε να μας προσπερνάει ή θα έχουμε μάθει να εκτιμάμε οτι ήδη έχουμε ελπίζοντας για το καλύτερο;

Ποιος ξέρει...

Μπορεί να περάσουμε μια ολόκληρη ζωή ψάχνοντας για τη συγκεκριμένη απάντηση.