Περπατάω όπως κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης. Γύρω μου
παρατηρώ τις γνώριμες, άχρωμες και άσχημες μορφές των ανθρώπων που πηγαίνουν στις
δουλειές τους. Βαθιά από μέσα τους αναβλύζει η δυστυχία και το αίσθημα της μη
ολοκλήρωσης. Κάτι τους λείπει. Κάτι καίει μέσα τους και σιγά σιγά τους αναλώνει.
Τους παρατηρώ προσεκτικά. Βλέπω καπνό να βγαίνει από μέσα τους. Αλήθεια, τον
βλέπω. Η φωτιά που καίει μέσα τους τους κατατρώει. Μα κανείς δε βλέπει τη φωτιά
και τον καπνό; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να τη σβήσει;
Κοιτάω τριγύρω. Η φωτιά παίρνει διαστάσεις και καίει τα
πάντα γύρω τους. Συνειδητοποιώ ξαφνικά έντρομος ότι η φωτιά υπήρχε πάντα, απλά
είναι αόρατη. Θεριεύει μέρα με τη μέρα παίρνοντας γιγαντιαίες διαστάσεις. Καίει
τους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα, την πόλη. Αυτή είναι η φωτιά της απογοήτευσης, της
δυστυχίας, που οι άνθρωποι άθελα τους ταΐζουν και γιγαντώνουν.
Μα γιατί κανένας δε τη βλέπει; Γιατί κανένας δεν κάνει
κάτι;
Ένα απαλό σπρώξιμο ενός περαστικού με επαναφέρει στην
πραγματικότητα. Οι θλιμμένες μορφές είναι ακόμα εκεί. Η φωτιά επίσης. Δεν τη
βλέπω πια αλλά τώρα το ξέρω. Όλο αυτό δεν ήταν απλά στη φαντασία μου.
Προχωρώντας παρακάτω βλέπω έναν άστεγο ξαπλωμένο στο
πεζοδρόμιο. Τον παρατηρώ για λίγη ώρα. Θύμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, έρμαιο της
μοίρας. Δεν αξίζει σε κανέναν τέτοια τύχη, ότι και να έκανε στη ζωή του. Η
φωτιά εμφανίζεται ξανά και καίει και αυτόν, ίσως περισσότερο από τους υπόλοιπους.
Κανείς δε νοιάζεται όμως. Προσπαθώ να κάνω μια θετική σκέψη. Μέσα σε
δευτερόλεπτα, ο άστεγος έχει αποκτήσει καθαρά ρούχα και ετοιμάζεται να μπει στο
σπίτι του. Εκεί τον περιμένει μια οικογένεια κι ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Δε
ζητάει κάτι άλλο από τη ζωή. Άλλωστε αυτό δεν είναι η ευτυχία; Η εικόνα αυτή
ζωντανεύει όλο και περισσότερο και αισθάνομαι σιγά σιγά την ψυχή μου να
ελαφραίνει. Για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου αισθάνομαι την ελπίδα για ένα
καλύτερο κόσμο να με γεμίζει. Ξαφνικά ένα κορνάρισμα αυτοκινήτου με επαναφέρει
ξανά στην κρύα πραγματικότητα. Το σπίτι και το ζεστό φαγητό έχουν εξαφανιστεί
και ο άστεγος παραμένει ξαπλωμένος στην άκρη του πεζοδρομίου.
Όλα ήταν στη φαντασία μου. Αυτή τη φορά είμαι σίγουρος. Αυτό
που δεν είμαι σίγουρος είναι για ποιο λόγο η φαντασία μου λειτουργεί έτσι.
Είναι θέμα ευαισθησίας; Ιδιοσυγκρασίας; Μήπως υποσυνείδητου; Ή μήπως το σύμπαν,
στο οποίο τόσο εκτενώς έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν, προσπαθεί να μου δείξει
κάτι το οποίο πρέπει με κάποιο τρόπο να αποκωδικοποιήσω; Είδα με τη φαντασία
μου την πραγματική υπόσταση του παρόντος. Είδα επίσης τι θα μπορούσε να συμβεί
στο μέλλον αν ο κόσμος μας ήταν λιγότερο σκληρός και περισσότερο δίκαιος. Το
παρελθόν βρίσκεται εκεί για να μας διδάσκει από τα λάθη μας, αλλά παρ’όλα αυτά
είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Έμαθα σημαντικές αλήθειες και θα προσπαθήσω να τις
χρησιμοποιήσω με το σωστό τρόπο.
Σήμερα το βράδυ θα κλείσω τα μάτια και θα χρωματίσω τον
κόσμο με τη φαντασία μου έτσι όπως εγώ επιθυμώ. Θα ταξιδέψω σε άγνωστους
προορισμούς. Θα ονειρευτώ. Θα φέρω την ελπίδα σε μένα για να μπορέσω να την
δώσω και στους άλλους. Θα πιστέψω ξανά στους ανθρώπους και θα προσπαθήσω να τους
φέρω πιο κοντά.
Και όταν ανοίξω τα μάτια ποιος ξέρει…ίσως έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος....ίσως έχω μάθει ακόμα
και να πετάω.
