Και ξαφνικά τα πάντα γύρω σου φαίνονται σαν ένα
μισοτελειωμένο βιβλίο. Διαβάζεις με προσοχή τις παραγράφους, ψάχνεις να
αποκωδικοποιήσεις το νόημα τους αλλά κάτι λείπει. Κάτι που αισθάνεσαι ότι πάντα
ήταν εκεί αλλά δε μπορείς για κάποιο λόγο να το προσδιορίσεις. Απλά ξέρεις ότι λείπει.
Και το ψάχνεις.
Το ψάχνεις παντού. Στις άγρυπνες νύχτες, στους φόβους σου,
στα μισοτελειωμένα σου όνειρα. Το χρειάζεσαι απεγνωσμένα ώστε να μπορέσεις να
διαβάσεις το βιβλίο και να βγάλεις επιτέλους νόημα. Η ιστορία πρέπει οπωσδήποτε
να ολοκληρωθεί ώστε να δεις τι γίνεται μετά. Θα έχει αίσιο τέλος ή τα πράγματα
θα δυσκολέψουν; Υπάρχει ελπίδα ή όλα είναι μάταια;
Ξαναδιαβάζεις το βιβλίο. Προσπαθείς ξανά να καταλάβεις. Το
νόημα παραμένει μισό αλλά εσύ ξέρεις τι λείπει. Είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα σου
αλλά για κάποιο λόγο δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Αισθάνεσαι πολύ
μπερδεμένος. Αφού κάτι είναι τόσο ξεκάθαρο, πως γίνεται να μη μπορείς να
καταλάβεις τι ακριβώς είναι; Πως γίνεται ένα συναίσθημα ή μια σκέψη να είναι
τόσο διαυγής αλλά και τόσο θολή ταυτόχρονα;
Εσύ γράφεις τις σελίδες του βιβλίου. Εσύ ορίζεις το τι θα
γίνει. Το βιβλίο τελικά δεν είναι μισοτελειωμένο αλλά σκισμένο. Οι σελίδες που
περιέχουν τα σημεία που θα δώσουν επιτέλους νόημα στα γραφόμενα έχουν χαθεί εδώ
και χρόνια και έχεις ξεχάσει εντελώς το περιεχόμενο τους. Γι’ αυτό ήσουν τόσο
σίγουρος για το τι έλειπε. Το είχες γράψει εσύ ο ίδιος κάποτε αλλά το παραμέλησες
και το ξέχασες. Έσκισες ο ίδιος τις σελίδες του δικού σου βιβλίου και τις σκόρπισες
κάπου στο χωρόχρονο. Και τώρα ψάχνεις το ίδιο νόημα που κάποτε οδηγούσε τα
όνειρα σου μέσα από μισοτελειωμένα νοήματα. Αναζητάς την αλήθεια που κάποτε χάραζε
το δρόμο που σε έφερε μέχρι εδώ.
Αλλά τώρα το βιβλίο είναι σκισμένο και οι σελίδες του
χαμένες για πάντα. Τις έσκισες σε τόσο μικρά κομματάκια που σβήστηκαν και από
την ίδια σου την ψυχή. Και τώρα πια που η ζωή σε έφερε ξανά εκεί που ξεκίνησες
θυμήθηκες το ποιος ήσουν κάποτε και το τι σήμαιναν για εσένα εκείνες οι χαμένες
σελίδες. Αλλά πλέον δεν μπορείς να τις ξαναβρείς και προσπαθείς απελπισμένος να
ανασύρεις ανούσια νοήματα μέσα από μισοτελειωμένες φράσεις.
Είναι δυνατόν να υπήρξες τόσο αφελής; Είναι δυνατόν να
πέταξες στα σκουπίδια εκείνο που σε έκανε αυτό που είσαι;
Σκέφτεσαι ότι το βιβλίο δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ ξανά
όπως ήταν. Οι σελίδες δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν και το νόημα τους θα παραμείνει
για πάντα μέσα στο υποσυνείδητο σου σαν μια θολή ανάμνηση. Παίρνεις μια γενναία
απόφαση. Δεν πρόκειται ποτέ να ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Θα συνεχίσεις να
γράφεις την ιστορία σου σε νέες σελίδες οι οποίες δε θα σκιστούν ποτέ.
Θα συνεχίσεις να γράφεις την πιο όμορφη ιστορία που θα
οδεύει στο πιο όμορφο τέλος. Σωστή σκέψη. Ξεκίνα σήμερα. Και ακόμα και αν δεν
καταφέρεις να το γράψεις όπως ακριβώς ήθελες, προσπάθησε τουλάχιστον να γράψεις
κάτι αληθινό και να είσαι απλά ο εαυτός σου.
Και άκου και μερικές συμβουλές. Μην ξεχνάς ποτέ αυτά που
έγραψες, γιατί όπως λέει και μια παλιά παροιμία ‘ότι γράφει, δεν ξεγράφει’.
Γράφε μόνο όταν είσαι σίγουρος και ήρεμος. Γράφε μόνο όποτε σου μιλάει η καρδιά
σου.
Και όταν θα φτάσεις σε ένα σημείο που θα σε ικανοποιεί, κάνε
μια χάρη στον εαυτό σου και επιχείρησε ξανά να διαβάσεις τα σημεία με τις χαμένες
σελίδες. Και να είσαι προετοιμασμένος.
Γιατί με κάποιο μαγικό τρόπο θα έχουν εμφανιστεί ξανά.
