Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ζω ή απλά υπάρχω;


Σήμερα δεν έχει πρόλογο. Ούτε εισαγωγή. Ούτε καν συγκεκριμένο θέμα. Σήμερα απλά θα μοιραστούμε σκέψεις και οχι συμπεράσματα. Σήμερα απλά θα μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα.

Στιγμές περνάνε και πολλές φορές χωρίς να μας αγγίξουν. Άνθρωποι προσπερνάνε αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι τους στη ζωή μας. Αλλάζουμε. Το μέλλον γίνεται παρελθόν εν ριπή οφθαλμού και ορίζει το ποιοι είμαστε και γιατί υπάρχουμε. Οι εμπειρίες καθορίζουν το ποιοι είμαστε και το ποιοι θα είμαστε απο εδώ και μπρος. Πολλές φορές όμως, τα συναισθήματα και οι στιγμνές δε δειχνουν ικανές να μας αγγίξουν παρα μόνο πολύ αργότερα όταν πλέον θα έχουν περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του παρελθόντος μας. Γιατί άραγε δε μπορούμε να εκτιμήσουμε κάτι αληθινό την ώρα που αυτό βρίσκεται στο δρόμο μας; Γιατί να το εκτιμάμε πολύ καιρό μετα πενθώντας που το χάσαμε; Γιατί δε μπορούμε να εκτιμήσουμε την ομορφιά, τη φιλία, τον έρωτα, την ευτυχία και τόσα άλλα πράγματα τη στιγμή που αυτά συμβαίνουν; Γιατί πρέπει να υποφέρουμε κάνοντας πάντα λάθος επιλογές εκτιμώντας τις σωστές μόνο όταν φεύγουν μακριά μας; Μήπως είναι στη φύση μας; Μήπως έχουμε παραγίνει απαιτητικοι; Όλα αυτά μου ακούγονται σα φτηνές δικαιολογίες.  Για όλα αυτά φταίμε εμείς και μόνο εμείς καθώς η απάντηση σε όλες τις ανωτέρω ερωτήσεις είναι παραπάνω από προφανής.

Ζήστε τη στιγμή γι’αυτό που είναι. Είναι λάθος να υπάρχουν προσδοκίες από τους ανθρώπους, ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Δεν είναι κακό το να ονειρεύεται κάποιος, αλλά το με το να ζει μέσα σε πλάνη και να έχει λανθασμένες και αφελείς προσδοκίες αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό. Ζήστε τη στιγμή γι’αυτό που είναι, γι’αυτό που προσφέρει, γι’αυτό που μπορείτε να πάρετε από αυτή και όλα τα άλλα θα έρθουν. Και αν δεν έρθουν στη δεδομένη χρονική στιγμή μη χάνετε την ελπίδα σας. Για όλους υπάρχει κάτι σε αυτό το κόσμο ακόμα και όταν όλα φαίνονται χρωματισμένα με τα σκοτεινότερα χρώματα. Πάντα θα υπάρχει κάποιος να απλώσει το χέρι και να σε βοηθήσει να προχωρήσεις, αρκεί να έχεις τη διάθεση να τον αντιληφθείς και να τον δεχτείς στο κόσμο σου. Δίνετε πάντα ότι θέλετε να λάβετε και να είστε πάντα ο εαυτός σας οτι και αν κοστίζει αυτό. Και αγάπη. Μόνο αγάπη. Το μίσος απλά καταστρέφει τις ζωές μας. Δε χρειάζεται να μισήσουμε κάποιον γι’αυτό που είναι. Αφήστε όσους σκέφτονται έτσι να πορεύονται έτσι και να είστε σίγουροι οτι κάποτε θα μισήσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.

Στο τέλος της μέρας κοιτώντας πίσω, όταν η συνείδηση είναι καθαρή, ο άνεμος χτυπάει γλυκά το πρόσωπο δίνοντας ελπίδα για την επόμενη μέρα. Και κάποια μέρα, όλα αυτά για τα οποία παλεύουμε και ελπίζουμε θα πάρουν σάρκα και οστά. Και αυτό δεν είναι ουτοπία, είναι υπόσχεση. Πιστέψτε με.