Ο θάνατος έχει πολλές διαφορετικές μορφές. Πολύ
περισσότερες από ότι μπορούμε να διανοηθούμε. Πέρα από την κυριολεκτική του
σημασία και μορφή, που αφορά το τέλος της γήινης ζωής και πιθανότατα τη
μετάβαση σε κάτι άλλο που ποτέ δε θα μάθουμε, έρχεται στη ζωή μας με πολλές διαφορετικές
μεταμορφώσεις. Μέσα στις λύπες, την αγωνία και την απόγνωση νιώθουμε τη μορφή
του να καταλαμβάνει την ύπαρξη μας καλώντας μας κοντά του. Ορισμένοι τον
αποδέχονται ενώ συνεχίζουν να ζουν. Είναι για πάντα καταδικασμένοι να περπατάνε
στη γη χωρίς ζωή. Την απώλεσαν. Έχασαν την πίστη τους στον εαυτό τους. Έχασαν
το χαμόγελο τους. Έγιναν φίλοι με το θάνατο και πλέον πορεύονται μαζί του.
Πνευματικός και κοινωνικός θάνατος. Η μάστιγα της εποχής μας.
Καθημερινά οι άνθρωποι περιφέρονται σαν υπνωτισμένοι στη ζούγκλα της πόλης με
προκαθορισμένες πορείες, συγκεκριμένα ωράρια, συγκεκριμένες σκέψεις. Καμία μέρα
δεν είναι διαφορετική από τις άλλες εκτός και αν το αποφασίσουν οι ίδιοι. Η
δύναμη είναι στο χέρι μας. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι, αρκεί να το
καταλάβουμε.
Η πνοή του θανάτου δημιουργεί σκιές που στοιχειώνουν. Τις
φοβόμαστε και δεν τολμάμε να τις αντιμετωπίσουμε. Προσπαθούμε να τις κάνουμε
συμμάχους μας, όχι να τις διώξουμε μακριά. Αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε την
όποια νοσηρή κατάσταση μας περιβάλλει κοιτώντας την στα μάτια. Ξεχνάμε τη
βασική αρχή της ζωής που λέει ότι μέσα από το θάνατο δημιουργείται πάντα κάτι
νέο. Η ιστορία έχει αποδείξει πως πολλοί
άνθρωποι βρήκαν ζωή μέσα από μια εμπειρία θανάτου, είτε υλικού, είτε
πνευματικού. Τους άγγιξε ο θάνατος και τον νίκησαν. Έδιωξαν τις σκιές και
άδραξαν τη μέρα. Άπαξ και σε αγγίξει ο θάνατος μετά δεν τον φοβάσαι. Αυτός θα σε
φοβάται και το ξέρει καλά. Οι σκιές θα ακολουθάνε για πάντα, αλλά ποτέ δε θα
σου μπουν εμπόδιο. Και ο δρόμος προς το μέλλον θα φωτίζεται πάντα από το δικό
σου φως, καθώς θα ξέρεις πως πλέον δεν έχεις απολύτως τίποτα να φοβηθείς.
Η φυσική κατάληξη του θανάτου στη δύση της ζωής αποτελεί
μια νομοτελειακή αρχή της φύσης που δεν είναι δυνατό να παρακαμφθεί, ούτε να αποφευχθεί.
Ότι αρχίζει τελειώνει για να ξεκινήσει ξανά από την αρχή. Γιατί λοιπόν να
προσκαλούμε και να αποδεχόμαστε το θάνατο (σε οποιαδήποτε μορφή του) ενώ ακόμα
είμαστε ζωντανοί; Γιατί να αποδεχόμαστε μια μοίρα που δε μας ταιριάζει; Γιατί
να κλείνουμε τα μάτια στο ότι συμβαίνει γύρω μας; Γιατί να μη ζούμε τη ζωή μας στο
έπακρο; Γιατί να χάνουμε ώρες, μέρες, χρόνια θρηνώντας για κάτι που ποτέ δε θα
γυρίσει πίσω;
Η χειρότερη μορφή θανάτου όμως δεν είναι καμία από αυτές
που αναφέραμε παραπάνω. Ο εφιάλτης όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως είναι ο
θάνατος της ελπίδας.
Γιατί αν πεθάνει η ελπίδα πεθαίνουν και τα όνειρα. Αν
πεθάνουν τα όνειρα πεθαίνει και η ψυχή. Και αν πεθάνει η ψυχή τότε δεν υπάρχει
γυρισμός.
Όχι.
Ο θάνατος δεν θα θριαμβεύσει.
