Η αλήθεια ξετυλίγεται μέσα στα χρόνια. Τα παραμύθια που
μας λέγανε μικροί είχαν πάντα καλό τέλος και πρωταγωνιστές που πάλευαν για το
δίκαιο και το ηθικό. Μεγαλώσαμε με αυτό το ιδανικό πρότυπο για τη ζωή, οτι όλα
είναι αγνά και ηθικά και οτι στο τέλος το καλό πάντα θριαμβεύει. Μεγαλώνοντας
ξυπνήσαμε απότομα αντικρύζοντας με τρόμο την αλήθεια.Υποκρισία παντού, κακία,
εγωισμοί. Ψέματα, ψέματα κι ακόμα περισσότερα ψέματα. Δε μπορεί κανείς να είναι
σίγουρος για τις προθέσεις του διπλανού του, ούτε για τους σκοπούς του. Παίζουμε
όλοι ένα σκοτεινό ρόλο στο πάλκο του παραλόγου. Στις σχέσεις μας, φιλικές ή
οτιδήποτε άλλο περάσαμε πολλά. Πληγωθήκαμε πολλές φορές. Δακρύσαμε. Πάθαμε αλλά
δε μάθαμε. Ίσως είναι όλα θέμα χαρακτήρα τελικά.
Γι’αυτό κι εγώ πλέον κρατάω μια ασφαλή απόσταση από όλα
αυτά μέχρι να βεβαιωθώ οτι δε θα ξαναπέσω στην ίδια παγίδα. Δεν
αποστασοποιούμαι. Δεν αρνούμαι. Δεν αποχωρώ. Δεν δειλιάζω. Αυτές οι
συμπεριφορές ανήκουν στο παρελθόν, όταν ακόμα οι εμπειρίες ήταν τόσο νέες και
φρέσκες που πλήγωναν με το παραμικρό και μας έκοβαν τα φτερά. Τώρα τα πράγματα
είναι πιο ξεκάθαρα. Προστατεύω τον εαυτό μου από την απληστία και την αχαριστία
των ανθρώπων. Παρακολουθώ, αξιολογώ και εισέρχομαι στο προσκήνιο όταν πλέον
βεβαιώνομαι. Η μάλλον σχεδόν καθώς η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που κανείς δε
μπορεί να είναι βέβαιος για τίποτα. Ούτε καν για τον ίδιο του τον εαυτό.
Ορισμένες φορές χάνομαι από τα μάτια των ανθρώπων
συνειδητά για να δω ποιος θα ενδιαφερθεί
να με αναζητήσει. Πονάω για αυτούς που νοιάζομαι και ας νομίζουν οτι ισχύει το
αντίθετο. Υποφέρω σιωπηλά μαζί τους και ας μη το ξέρουν. Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία
ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, ένα σημείο ζωής. Χαμογελάω συνεχώς για να κρύψω τη
θλίψη. Και πολλές φορές μένω κλεισμένος στο σκοτάδι ξορκίζοντας τις σκέψεις
δημιουργώντας το δικό μου ιδανικό κόσμο μονάχα με ένα χαρτί και ένα στυλό.
Έψαξα πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα. Πόνεσα
περισσότερο από όσο άντεχα. Θυσίασα πολύ περισσότερα από όσα είχα. Έδωσα ακόμα
περισσότερα, όχι από υποχρέωση αλλα επειδή έτσι ένιωθα. Σκέφτηκα πολύ. Στο
τέλος έμεινα με μία απορία που μετατράπηκε σε παράπονο...πόσοι το εκτίμησαν; Πόσοι
έδωσαν σημασία στις προσπάθειες αυτές; Στις περισσότερες περιπτώσεις οι
περισσότεροι συνέχισαν ανενόχλητοι το δρόμο τους χωρίς να πουν ουτε ενα
‘ευχαριστώ’. Ακόμα κι αυτό θα ήταν αρκετό. Δε το έκαναν όμως; Γιατί;
Γιατί άραγε;
Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό. Αλλα και να υπήρχε σίγουρα
δε θα με ικανοποιούσε. Όμως θα ήθελα να την ακούσω γιατί είμαι σίγουρος οτι θα
αποτελούσε απλά μια δικαιολογία σαν όλες τις άλλες που έχουμε μάθει να λέμε
καθημερινά. Και δε θα στενοχωριόμουν. Απλά θα γέλαγα. Η εικόνα που έχω πλάσει
για τον ιδανικό κόσμο, εκείνο των παραμυθιών, μπορεί να είναι σχεδόν ουτοπική
αλλα αυτό δε δίνει σε κανένα το δικαίωμα να δηλητηριάζει τη πεποίθηση οτι αυτό
το κατεστημένο μπορεί με κάποιο τρόπο να αλλάξει. Και αυτή η πεποίθηση είναι
που τρέφει τη φλόγα της ελπίδας μέσα σε πολλούς από εμάς. Για τους υπόλοιπους
θα υπάρξει σωτηρία μόνο όταν αυτοί το θελήσουν.
