Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Όταν σβήνουν τα φώτα...



Όλοι μας φοβόμασταν το σκοτάδι όταν ήμασταν παιδιά. Ο φόβος του αγνώστου, του υπερφυσικού, που κρύβεται μέσα σε αυτό κυρίευε την αθώα παιδική υπόσταση, προκαλώντας απερίγραπτο φόβο και ανασφάλεια. Κάποιοι μεγάλωσαν με αυτό το φόβο, ανήμποροι να τον ξεπεράσουν κατά την ενηλικίωση τους. Κάποιοι άλλοι όμως κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν την ύπαρξη του σκοταδιού και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με αυτό. Ξερω…όλα αυτά φαίνονται ακαταλαβίστικα. Ας το αναλύσουμε.

Το σκοτάδι μας ακολουθεί καθημερινά με έναν ειρωνικό τρόπο. Ο φόβος για το μέλλον, η ανασφάλεια για την πορεία της ζωής μας και για την ψυχολογική μας ακεραιότητα, μας βυθίζουν σε ένα αλληγορικό σκοτάδι, πολύ πιο μαύρο και δυσοίωνο από το σβήσιμο των φώτων που αντιμετωπίζαμε κάθε νύχτα ως παιδιά. Τώρα το σκοτάδι της νύχτας δεν μας τρομάζει πια. Ορισμένες φορές ευχόμαστε να το έκανε. Γιατί το σκοτάδι που αντιμετωπίζουμε τώρα δεν φεύγει με το φως. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να βρίσκουμε το δρόμο μας μέσα σε αυτό. Πολλοί δεν το αντέχουν και καταλήγουν δέσμιοι των ίδιων τους των αδυναμιών. Οι δυσκολίες που παρουσιάζει η ζωή μας κάνει ανυπόμονους για μια λύση και έτσι απελπιζόμαστε ωστε πολλοί από εμάς καταλήγουμε δέσμιοι της κατάθλιψης, του ποτού, του τσιγάρου και τόσων άλλων παθών που εν τέλει δεν μας οδηγούν σε κάποια λύση. Απλά μας κάνουν δυστυχισμένους.

Όταν ήμασταν μικροί, το μόνο που είχαμε να κάνουμε για να διώξουμε το σκοτάδι ήταν να ανάψουμε τα φώτα. Μια πολύ απλή κίνηση που έδιωχνε μακριά όλους τους φόβους. Μέχρι όμως να φτάσουμε στο διακόπτη τρέμαμε. Φοβόμασταν να ανοίξουμε το φως από φόβο για το τι θα αντικρίσουμε. Ήμασταν τόσο σίγουροι ότι κάτι παράξενο καραδοκεί μέσα στο άγνωστο, που παραλύαμε. Κι όμως, μια τόσο απλή κίνηση όσο το να ανάψουμε το φως ήταν η λύση. Και ποτέ δεν υπήρχε κάτι εκεί. Ήταν πάντοτε όλα μέσα στο μυαλό μας.

Σήμερα, η διαδικασία είναι πολύ πιο πολύπλοκη αλλά το νόημα είναι πάντα το ίδιο. Ο φόβος για το άγνωστο που μας θα φέρει μια απόφαση ή ένας δρόμος που έχουμε την επιλογή να ακολουθήσουμε είναι καταλυτικός, τόσο για την τελική μας επιλογή, όσο και για την έκβαση αυτής. Γιατί αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι ‘ανάψαμε το φως’, πείθοντας τον εαυτό μας ότι κάναμε το σωστό για εμάς, τότε ποτέ δεν θα δούμε το δρόμο και θα σκοντάψουμε στο πρώτο εμπόδιο. Ο φόβος ποτέ δε θα μας εγκαταλείψει και όλη μας η ζωή θα κυριεύεται και θα οδηγείται από αυτόν. Η μόνη λύση είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το σκοτάδι μας οδηγεί, γιατί χωρίς αυτό ποτέ δε θα μπορούσαμε να δούμε το φως και να αντιληφθούμε την αξία του. Και όταν τελικά επιβεβαιωθούμε ότι κάναμε τη σωστή επιλογή, τότε θα είναι όπως τότε που σαν παιδιά ανάβαμε το φως για να φύγει το σκοτάδι. Θα δούμε ότι δεν είχαμε απολύτως τίποτα να φοβηθούμε και ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά μας.

Η ζωή κυριαρχείται από αντιθέσεις. Όπως δεν υπάρχει μέρα χωρίς νύχτα, έτσι δεν υπάρχει και φως χωρίς σκοτάδι. Το ένα θρέφει το άλλο και τα δύο μαζί εμάς. Μαζί φέρνουν την απαραίτητη ισορροπία στη ζωή μας και μας βοηθάνε να προχωρήσουμε. Αν συμφιλιωθούμε με αυτή την ιδέα, τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το σκοτάδι είναι πιο φωτεινό από το φως.

Γιατί, όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε, μας βοηθάει να δούμε μπροστά.