Μια νέα μέρα ξεκινά. Μια νέα περιπέτεια που θα μας φέρει
αντιμέτωπους για μια ακόμα φορά με τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τις
παράπλευρες απώλειες (θετικές ή αρνητικές δεν έχει σημασία) που επιφέρουν οι
αποκλίσεις από αυτή. Θα συναντήσουμε γνωστά πρόσωπα, θα γνωρίσουμε νέα. Θα
γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα ερωτευτούμε, θα απογοητευτούμε. Και η δύση του ήλιου
θα εναποθέσει όλες τις εμπειρίες που αποκομίσαμε στο ειδικό βάρος της ψυχής
μας.
Το επόμενο πρωί φτάνει φέρνοντας μαζί του τα κατάλοιπα
της προηγούμενης μέρας. Το μυαλό εκτιμά. Τα καλά και τα κακά ζυγίζονται. Η ψυχή
ξαφνικά βαραίνει. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν η πλάστιγγα γέρνει προς την κακή
πλευρά; Τι θα συμβεί όταν τα κατάλοιπα των άσχημων εμπειριών αφήνουν χαραγμένα μηνύματα
στο υποσυνείδητο;
Υπάρχει άραγε καταφύγιο για την ανθρώπινη ψυχή;
Ο άνθρωπος απο την φύση του έχει τάσεις φυγής από τον
κίνδυνο. Η απειλή της ψυχής είναι και η απειλή της ζωής. Στη σύγχρονη ζούγκλα
που αποκαλούμε ‘πόλη’, οι κανόνες είναι ωμοί και ζωώδεις. Το ίδιο και τα
ένστικτα. Όταν η ψυχική ισορροπία διαταραχθεί, ο άνθρωπος κλείνεται μέσα στους
τέσσερις τοίχους του μυαλού του, κλείνοντας απ’έξω οτιδήποτε πιστεύει οτι τον
απειλεί. Πολλές φορές τα πάντα μπαίνουν στο ίδιο καλούπι. Εχθροί, φίλοι, απλοί
γνωστοί, περαστικοί. Όλοι αποτελούν απειλή. Οι τέσσερις αόρατοι τοίχοι είναι το
μόνο που μπορεί να μας σώσει. Ή έτσι νομίζουμε.
Να μας σώσει απο ποιόν; Απο τους αρχέγονους κανόνες και ένστικτα της
ζωής και της επιβίωσης που αιώνες τώρα οδηγούν κάθε μορφή κοινωνίας, μόνο και
μόνο επειδή εμείς τους μεταφράσαμε σαν απειλή; Από την αλληλεπίδραση με κάτι που
πιθανώς μπορεί να μας πληγώσει; Ή μήπως από τον ίδιο μας τον εαυτό; Μήπως η
αδυναμία μας είναι και η καταδίκη μας; Μήπως το πραγματικό καταφύγιο της ψυχής
είναι η ελευθερία του να συλλέγει εμπειρίες όλων των ειδών, χτίζοντας έτσι μέσα
μας τη πραγματική της υπόσταση που εν τέλει θα καθρεφτίζεται στα μάτια μας;
Ο αυτοπεριορισμός με τη δικαιολογία της ‘προστασίας’
είναι μια πρακτική ανάλογη της τροπής σε φυγή μποροστά στον κίνδυνο. Δείχνει
δειλία και αδυναμία να ανταπεξέλθουμε σε καθημερινές ζωτικές καταστάσεις. Οι
τοίχοι που έχουμε την τάση να χτίζουμε, γίνονται ολοένα και πιο χοντροί μέχρι
που δε μπορούμε πλέον να δραπετεύσουμε. Γινόμαστε δέσμιοι του ίδιου μας του
εαυτού με την ψευδαίσθηση οτι είμαστε ασφαλείς από οτιδήποτε μπορεί να μας
πληγώσει. Και το χειρότερο είναι οτι αυτή την κατάσταση τη δημιουργούμε εμείς
οι ίδιοι, χτίζοντας τη φυλακή που θα κλείσουμε τις ψυχές μας τούβλο με τούβλο.
Και όταν κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε την
κατάσταση που βρισκόμαστε θα είναι αργά και δεν θα υπάρξει γυρισμός.
Γιατί πίσω από τους χοντρούς τοίχους κάνείς δεν πρόκειται
ποτέ να μας ακούσει να ουρλιάζουμε.
