Μεγάλωσα μαθαίνοντας να κάνω υπομονή. Όλοι τριγύρω μου
επέμεναν πως η υπομονή είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου. Και
όντως, μέσα από τα χρόνια κατάφερα να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να είναι
υπομονετικός. Συνειδητοποίησα την αξία του να περιμένεις για κάτι που αξίζει.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά και πνευματικών, όπως
και καταστάσεων. Συνειδητοποίησα την αξία του να περιμένεις για κάτι που θα σε
λυτρώσει.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία έμαθα να δίνω σημασία στα
απλά πράγματα, όπως επίσης και στο ταξίδι μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου,
παρά στον ίδιο το στόχο. Και όταν έφτανα κάποια στιγμή σε αυτόν, δε με
ενθουσίαζε τόσο η επίτευξη του μόνο και μόνο επειδή συνειδητοποιούσα ότι το
ταξίδι, με την προσμονή, τη λαχτάρα και την αγωνία είχε φτάσει στο τέλος του.
Όλοι μου λέγανε να μάθω να είμαι υπομονετικός γιατί η ζωή
δεν είναι δίκαιη. Πρέπει να παλέψεις σκληρά για να πετύχεις κάποια πράγματα και
όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσεις, τόσο πιο εύκολη και λιγότερο επίπονη θα
είναι για σένα η πορεία σου. Πρέπει να υπομείνεις ένα σωρό άσχημα συναισθήματα.
Πρέπει να αντέξεις τον πόνο, την απώλεια, την απογοήτευση. Πρέπει να τα
γνωρίσεις καλά και να γίνεις φίλος τους. Να μην αρνείσαι ότι υπάρχουν στη ζωή
σου αλλά να τα αποδέχεσαι και ταυτόχρονα να προσπαθείς μέρα με τη μέρα να τα
διώχνεις από αυτήν ώστε να βρείς κάποτε την ψυχική ισορροπία που οδηγεί στην
ευτυχία. Για όλα αυτά πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή.
Έτσι κι εγώ έμαθα να είμαι υπομονετικός. Έμαθα να μην
παραπονιέμαι και να είμαι ευχαριστημένος με τα λίγα. Έμαθα να μετράω αλλιώς το
χρόνο, με το δικό μου τρόπο. Έμαθα επίσης ότι τίποτα στη ζωή δε χαρίζεται, αλλά
κερδίζεται. Και η υπομονή βοηθάει να χτίσεις σχέσεις εμπιστοσύνης, τόσο με τον
εαυτό σου, όσο και με τους τριγύρω σου. Πλέον βλέπω τους ανυπόμονους ανθρώπους
με μεγάλη απορία. Είναι δυνατόν να θέλει κανείς τον κόσμο στα πόδια του και
μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που θέλει αυτός; Είναι αυτό εφικτό; Γίνεται κάποιος
να είναι τόσο εγωιστής; Μπορεί κάποιος ανυπόμονος άνθρωπος να πετύχει όντως τους
στόχους του με αυτόν τον τρόπο; Ίσως ναι, ίσως πάλι όχι. Όπως προείπα, εγώ δε
μπορώ να μπω σε αυτή τη λογική. Εγώ έμαθα στη ζωή μου να κάνω υπομονή.
Κοιτώντας μπροστά βλέπω τους προσωπικούς μου στόχους
μακριά στον ορίζοντα του μέλλοντος να αχνοφαίνονται. Θα τους πετύχω ποτέ;
Φυσικά. Θα κάνω και άλλη υπομονή και θα είμαι αισιόδοξος. Άλλωστε σε όλη μου τη
ζωή αυτό κάνω. Χτίζω με αργά και σταθερά βήματα, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα
ανταμειφθώ.
Ξαφνικά όμως βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια τρομακτική
συνειδητοποίηση.
Έμαθα από μικρός πολύ καλά το πώς να κάνω υπομονή. Πως όμως
προχωράς στη ζωή όταν δεν έχεις μάθει τίποτε άλλο εκτός από αυτό;
